استنلی کوبریک چه کسی را ستایش می‌کرد؟
تنها بازیگری که استنلی کوبریک به او اجازه بداهه‌پردازی داد چه کسی بود؟
«پیتر سلرز» تنها بازیگری بود که کوبریک به او اجازه بداهه‌پردازی داد.
«استنلی کوبریک» یکی از بهترین کارگردانان تاریخ سینماست که ۱۳ فیلم بلند از جمله شاهکارهایی چون «۲۰۰۱: ادیسه فضایی» (۲۰۰۱: A Space Odyssey) را در کارنامه دارد. نبوغ کوبریک غیرقابل‌انکار است اما بدرفتاری او با «شلی دووال» در زمان فیلمبرداری «درخشش» (The Shining) از طرف دیگر یک حقیقت تلخ است.
کوبریک اغلب برای دستیابی به اهدافش رفتارهای افراطی از خود نشان می‌داد اما «پیتر سلرز» شاید تنها بازی بود که همکاری با کوبریک را لذت‌بخش یافت.
او پس از فیلم «لولیتا» (Lolita) در سال ۱۹۶۲، با «دکتر استرنج‌لاو» (Dr Strangelove) همکاری دیگری با کوبریک داشت و سه نقش را بازی کرد. هرچند نمایش سلرز در فیلم «لولیتا» فراموش‌نشدنی است اما این نقش «دکتر استرنج‌لاو» است که کارنامه او را تعریف می‌کند.
«الکساندر واکر» نویسنده می‌گوید: «یکی از افرادی که کوبریک یکسره ستایش می‌کرد «پیتر سلرز» بود. اولاً، «پیتر سلرز» دیوانه بود. استنلی از او در شگفت بود. او کارهایی می‌کرد که استنلی نمی‌توانست، مثل بازیگری. استنلی نمی‌توانست بنویسد، و بازیگری کند.
می‌توانست باز-نویسی کند، اما بازیگری هرگز. و همیشه کسانی او را شگفت‌زده می‌کردند که می‌توانستند برای او اجرا کنند، اجراهایی که در فیلمنامه وجود نداشت و می‌توانست چیزی به شخصیت اضافه کند که حتی استنلی انتظارش را نداشت.»
از این رو کوبریک در صحنه‌های بسیاری به سلرز مجال بداهه‌پردازی می‌داد و شخصیت‌ها را بیش از پیش پرورش دهد. «جیمز بی. هریس» تهیه‌کننده قدیمی کوبریک می‌گوید: «ما بداهه‌پردازی‌ها [در جلسات تمرین] را ضبط می‌کردیم و بهترین‌هایش را می‌نوشتیم – تا دیگر دیگر نیازی به بداهه‌پردازی نباشد، بر اساس بداهه‌پردازی نوشته شده بازی می‌کردند.
استنلی هرگز به جز با پیتر بداهه‌پردازی نداشت، اما به اندازه‌ای متوجه بود که وقتی بازیگری استخدام می‌شود، امیدواری که بهترین اثرش را ارائه دهد.»
کوبریک و سلرز هر دو برای فیلم «دکتر استرنج‌لاو» نامزد اسکار شدند.
