تقلید باران کوثری و حامد بهداد از رضا عطاران و مهناز افشار

سبک جدیدی در سینمای ایران باز شده که تضمین فروش و استقبال را با خود به همراه دارد ، اشتباه نکنید، منظورم رفتن به ترکیه یا دیگر کشورهای خارج و آوردن یک سری بازیگر زن خارجی که فارسی دست و پا شکسته حرف می‌زنند و شوخی‌های بند تنبانی در لا به لای آن نیست. بلکه منظورم نقب زدن به گذشته و رفتن به دهه شصت در ایران و نمایش آن دوران است. جوانان آن نسل حالا پدر مادرانی هستند که تماشای آن دوران برایشان جذاب است و جوان‌تر‌ها نیز با نگاه کردن به گذشته پدر مادرشان، تعجب می‌کنند و می‌خندند.

در نگاه اولیه گیج‌ گاه با همین فرمول ساخته شده و یک اثر کمدی پربازیگر است که در دهه هفتاد جریان دارد؛ سال‌های آغازین آن. اما واقعیت امر گیج گاه متفاوت است و یک تجدید خاطره دلنشین است که دل تماشاگر را گرم می‌کند و بیشتر از آن با مغزش سر و کار دارد که آن را به فکرهای شیرین فرو ببرد.

فیلم گیج گاه درباره یک معلم ادبیات و ورزش است که کلاس کاراته دارد و چشمش مادر مطلقه‌ یکی از شاگردانش را گرفته. اما کلی اتفاق عجیب و غریب دیگر می‌افتد و حتی پای جمشید هاشم‌پور ستاره فیلم‌های اکشن ایرانی آن سال‌ها هم به قصه باز می‌شود و قضایا طوری به هم می‌پیچد که انتظارش را ندارید.

در سینمای ایران که معمولا به صورت پیش‌فرض فیلم‌ها به دو دسته‌ کمدی‌های عوامانه و فیلم‌های تلخ و جدی تقسیم می‌شوند، ساختن یک کمدی به جدی‌ترین صورت ممکن که به شعور تماشاگرش احترام بگذارد و در ایده و اجرا هم سطح بالا عمل کند، مورد کمیابی است. تبریزی در اولین فیلمش سعی کرده تا به این سمت حرکت کند و تمام عوامل و عناصر را درست کنار هم چیده. یک حامد بهداد متفاوت در «گیجگاه» می‌بینیم. بهدادی که حالا در یک ملودرام نوستالژیک در تلاش است وجه دیگری از خود را بروز دهد و شیرین و دوست‌داشتنی باشد.

این فیلم اولین تجربه کمدی بهداد نیست چون او را پیش‌تر در «مارموز»، «چه خوبه برگشتی» و حتی «دایره زنگی» دیده‌ایم. اما هیچ‌کدام از آنها شبیه بازی او در «گیجگاه» نبوده. «مارموز» در واقع نماد یک شخصیت سیاسی کم خرد بود که بازی جدی اما در عین حال بلاهت‌آمیزی را طلب می‌کرد. «چه خوبه برگشتی» همراه بود با همان بازی برونگرای همیشگی بهداد در میان جمعی که همه سعی می‌کردند جلوی دوربین کاملا رئالیستی رفتار کنند و «دایره زنگی» که حامد بهداد همیشگی را در قالبی مست و با دز بالای هیجان نشان می‌داد.

اما در «گیجگاه» ما با یک معلم عاشق‌پیشه در دهه 60 روبرو هستیم. یک عشق سینما و ورزش کاراته که از سوی دیگر مرد خانواده است و آرامش و رفتارش به کمدی و سرگرم‌کنندگی فیلم هم کمک می‌کند.

به بهانه این اکران در ادامه مروری داریم به پرفروش‌ترین فیلم‌های کمدی ایران که به نوستالژی دهه ۶۰ و ۷۰ پرداخته‌اند با ما همراه باشید

اخراجی‌ها

فیلم اخراجی ها یکی از فیلمهای سینمایی طنز ایرانی به کارگردانی مسعود ده‌نمکی است. این فیلم بعد از اکران خود، محبوبیت زیادی بین مردم پیدا کرد و فروش خوبی داشت که در نهایت، باعث شد تا دو دنباله نیز برای آن ساخته شود. این فیلم نه تنها در زمان اکران جزء فیلم های کمدی برتر ایران قرار گرفت، بلکه امروزه نیز برخی آن را خنده دار ترین اثر ایرانی می‌دانند. داستان این فیلم درباره یکی از اراذل محله‌های تهران به نام مجید سوزوکی است که عاشق دختر مرد مومنی به نام میرزا می‌شود. مجید برای اینکه نشان دهد رفتارهای خود را تغییر می‌دهد، تصمیم می‌گیرد به جبهه برود که در این راه، چندین نفر از دوستانش نیز با انگیزه‌های خودشان، او را همراهی می‌کنند.

نهنگ عنبر

فیلم سینمایی ایرانی خنده دار «نهنگ عنبر» فیلمی کمدی به کارگردانی سامان مقدم و محصول سال 1393 است. قسمت دوم این فیلم هم در سال 1396 ساخته شده است. داستان این فیلم راجع به مردی به نام ارژنگ صنوبر (با بازی رضا عطاران) است که از کودکی عاشق رویا (با بازی مهناز افشار) بوده است. این فیلم در سال 1394 با فروش نزدیک به هفت میلیارد تومان به دومین فیلم پرفروش آن سال تبدیل شد. این فیلم در میان فیلمهای سینمایی طنز ایرانی برتر به خصوص نظر دهه شصتی‌ها و دهه پنجاهی‌ها را به خود جلب کرده است.

هزارپا

فیلم «هزارپا» فیلمی در ژانر کمدی به کارگردانی ابوالحسن داوودی و محصول سال 1396 است. داستان این فیلم راجع به کیف‌قاپی به نام رضا (با بازی رضا عطاران) است که می‌خواهد با دختری پولدار (با بازی سارا بهرامی) ازدواج کند. هزارپا رکوردهایی مانند بیشترین فروش سه روز نخست، بیشترین فروش هفتگی و سریع‌ترین زمان رسیدن به فروش 10 میلیارد تومانی (پس از 16 روز اکران) را زده است. این فیلم همچنین بیشترین تعداد بیننده در یک روز (160 هزار نفر) را داشته است. پربیراه نیست اگر این فیلم را خنده دار ترین فیلم ایرانی بنامیم.

فسیل

فسیل یک فیلم سینمایی طنز ایرانی است که به کارگردانی حمزه صالحی در سال 1399 ساخته شد. کریم امینی، علی باطنی، آرمین طهماسبی و حمزه صالحی نویسندگان این اثر بودند و در سال 1401 اکران شد. فسیل توانست فروشی بیش از 236 میلیاردی داشته باشد و بااختلاف تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم‌ ایران شد. داستان این فیلم درباره سه خواننده جوان و جویای نام است که در دهه 50 زندگی می‌کنند. آنها در پی کسب شهرت هستند و با جریان انقلاب، زندگی آنها نیز تغییر می‌کند.