فاصله ای با تاریخ سازی در جام ملت های آسیا نداریم

کمتر از ۲۴ ساعت مانده به دیدار حساس مقابل قطر سراغ سعید دقیقی سرمربی جنتلمن شمس‌آذری‌ها رفته‌ایم که به زعم بسیاری پدیده مربی‌گری فوتبال ایران در پنج سال اخیر است.

تحلیل‌های فنی و کارشناسانه این سکاندار خوش‌آتیه که شاید در سال‌های نه‌چندان دور سرمربی تیم ملی باشد را درباره بازی‌های ایران از دست ندهید.

*سعیدخان نمایش فوق‌العاده تیم ملی مقابل ژاپن را چطور دیدید؟

به نظرم بهتر است اول گذری بر مرحله گروهی داشته باشیم و بعد سراغ مراحل یک‌شانزدهم و یک‌هشتم و نیمه‌نهایی برویم. خب، در مرحله گروهی ایران به تیم‌های درجه‌ ۲ و ۳ آسیا برخورد کرده بود که واقعاً در سطح تیم ملی قدرتمند ما نبودند، در نتیجه کادر فنی که دردسر و چالشی در این دیدارها برای خود نمی‌دید، تصمیم گرفت تمرکزش را بیشتر روی استفاده از ترکیب‌ها و تاکتیک‌های گوناگون بگذارد تا هم به ترکیب آرمانی خود برسد و هم باعث آمادگی همه بازیکنان برای مراحل حذفی شود. در دیدارهای مقابل قطر و فلسطین بازی‌های معقولی از خود نشان دادیم، ولی در برابر هنگ‌کنگ بازی باکیفیتی نکردیم چون بی‌دلیل به دنبال داشتن مالکیت بیشتر بودیم به جای اینکه به خلق موقعیت بپردازیم. البته فوتبال مالکانه هم خوب است اما با یک بازی و دو بازی نمی‌شود به آن رسید، فرایندی چندین ساله می‌خواهد که می‌بایست بازیکنان از رده‌های پایه این سبک از فوتبال را بیاموزند، ولی خب، با اوضاع اسفبار فوتبال پایه و آکادمیک در ایران، باید حالاحالاها روی آوردن به این سبک را فراموش کرد. بنابراین ما در فوتبال‌مان باید اکثر تمرکز را روی بازی با خلق موقعیت زیاد بگذاریم و حتی از یک ایستگاهی و پرتاب اوت هم برای ایجاد موقعیت، بیشترین بهره را ببریم.

عامل ضعف و بازی مورد انتقاد تیم ملی مقابل سوریه هم دقیقاً همین داستان بود. قبل از بازی خیلی‌ها بدون استدلال منطقی می‌گفتند باید جلوی سوریه صبور بازی کنیم! وقتی فاصله کیفی بازیکنان‌مان با آنها زمین تا آسمان است چرا باید این کار را بکنیم؟! راهبرد ما در این بازی‌ها می‌بایست دقیقا ۱۸۰‌ درجه برعکس این ماجرا می‌بود؛ یعنی باید هر لحظه کاری می‌کردیم تا روی دروازه حریف بریزیم. با حمله‌های گازانبری، استفاده از ضربات ایستگاهی، پرتاب اوت‌های بلند و ایجاد موج‌های دوم حمله باید بیشترین فشار را روی آنان می‌آوردیم تا ضربه مهلکی به آنان بزنیم، اما با استراتژیِ اشتباه صبور بودنِ بیش از حد در بازی سبب شدیم آنها با حواس جمع دفاع کنند و در وقت مناسب ضربه‌شان را به ما بزنند. ما مقابل ژاپن ابرقدرت پس از گل اول بازننشستیم و دنبال گل بعدی بودیم. نمی‌دانم چرا همین استراتژی را مقابل تیم ضعیف سوریه هم پیاده نکردیم؟ که اگر می‌کردیم آنها به مفتضحانه‌ترین شکل می‌باختند.

در بازی با ژاپن اما چون تصور وحشتناکی از ژاپن داشتیم در لاک دفاعی فرو رفته بودیم، اما بعد از گل آنها تازه فهمیدیم که آن‌چنان هم چیزی در بساط ندارند، پس از لاک دفاع در آمدیم و فرم بازی را عوض کردیم. خط پرس را از یک‌سوم میانی به یک‌سوم هجومی بردیم و سعی کردیم در شیب بالا بازی کنیم. همچنین خط هافبک‌مان را از بازی‌سازی خارج کردیم و به ارسال توپ‌های بلند به محوطه حریف روی آوردیم. ما با پرس از بالا و کم کردن فاصله خطوط توانستیم ژاپن را از جریان بازی خارج کنیم و آنها را ناک‌اوت کنیم. این سبک از بازی که ایران انجام داد با توجه به اینکه ما نفرات خوبی برای اجرای این سبک داریم و آنها هر کدام از لحاظ فنی جزو بهترین‌های آسیا هستند، می‌تواند مدل بازی ما را زیرورو کند.

*حس بین مردم و تیم ملی این روزها جور دیگری شده است، شما هم چنین احساس می‌کنید؟

این تیم ملی از نظر من بهترین نسل تاریخ تیم ملی است. آنها با تمام وجودشان مایه می‌گذارند تا دل مردم را شاد کنند، مردمی که یک مقدار پس از جام جهانی از تیم ملی فاصله گرفته بودند و گله‌های گوناگون داشتند که محوریت آن گله‌ها دل‌مشغولی‌های اقتصادی بود. بازیکنان ما به دنبال این هستند تا با بازی‌های خوب خودشان اندکی از این ناراحتی‌ها را بکاهند. همان‌طور که علی جهانبخش گفت حس بدهکاری آنها نسبت مردم سبب گردیده به طور عجیب و غریبی تلاش کنند و مایه بگذارند.

*در بازی قطر باید چگونه باشیم تا برنده شویم؟

تیم قطر خط حمله فوق‌العاده‌ای دارد که هر چقدر بتوانیم مهاجمان آنها را از باکس یک‌سوم دور کنیم به نفعمان است. قطر در ضربات کاشته و کرنر همیشه برنامه‌های مختلفی دارد و در این جام هم چندین‌بار سر این داستان به گل رسیده است. اگر چه که آنها در برابر حریف قبلی ما ژاپن آن چنان حرفی برای گفتن ندارند، اما میزبان بودن آنها کمی شاید در این بازی پاشنه‌آشیل ما شود، چرا که تعداد تماشاگران، AFC و تیم داوری کمی شاید به سمت آنان جهت داشته باشد. باید از همیشه پرانرژی‌تر باشیم، در باد بازی ژاپن نخوابیم و خیال کنیم این خود فینال است. اگر گل اول را بزنیم و برای گل دوم فشار مضاعف بیاوریم می‌توانیم گل‌های بیشتر نیز بزنیم، اما هرگز نباید این اشتباه را بکنیم که با یک گل از فرم بازی هجومی خارج بشویم چون بازیکنان زهردار خط حمله آنها می‌توانند کابوس ما شوند. اگر یک‌سری نکات ریز را رعایت کنیم راحت به فینال می‌رویم و به تیم ابرقدرت کره می‌خوریم.

*حس‌تان نسبت به فینال چگونه است؟

از نظر من اگر همه پشت تیم باشیم و بازیکنان هم با جان و دل بجنگند فاصله‌ای تا تاریخ‌سازی نخواهیم داشت.