وقتی والدین متوجه بیماری فرزندشان می شوند احساساتی نظیر احساس گناه، ترس ، اندوه و حتی ناامیدی را تجربه می کنند و به دنبال آن نگرانی از اینکه آیا به فرزندم بگویم و اصلاً چگونه به او بگویم که سرطان دارد؟

 وقتی چنین اخبار دردناکی به والدین داده می شود، طبیعی است که مضطرب شوند؛ اما باید اضطراب را مهار کرد، قوی و امیدوار بود و دانستن این موضوع را حق فرزند بدانیم و بکوشیم از راه درست به فرزندمان در مورد بیماری اش بگوییم.

فرزند شما حواس اش به تک تک رفتارهای شما هست. مراقبت های افراطی، گریه های مداوم، پچ پچ کردن و چشمان وحشت زده شما نگرانش می کند. لطفا خونسرد و آرام باشید؛ بسیار سخت است اما امیدواری و تاب و تحمل شماست که بر فرزندتان تاثیر می گذارد و او را برای مبارزه با بیماری قوی می کند. با ما همراه باشید.

آیا به فرزندم بگویم که سرطان دارد؟

انتقال اخباری با این ماهیت آن هم به کودکان کار ساده ای نیست، عمدتاً به این دلیل که ما هرگز نمی خواهیم حامل خبر بد باشیم. به درد و رنج ناشی از دانستن اینکه کودکی به چنین بیماری جدی مبتلا است، باید این نیاز را اضافه کنیم که به آنها اطلاع دهیم که چه اتفاقی دارد می افتد.

 بنابراین، طبیعی است که این واقعیت را پنهان کنید، بترسید یا ندانید چگونه به فرزندتان بگویید که سرطان دارد. برای انجمن سرطان آمریکا، سن یک نکته کلیدی در مورد چگونگی، زمان و نحوه اطلاع دادن به کودک در مورد بیماری است. 

آنها بسته به سطح رشد شناختی و عاطفی خود قادر به درک یک یا نوع دیگر از ارتباطات هستند. بسته به لحظه تکاملی که می گذرانند، مغز آنها برای پردازش اطلاعات آماده می شود.

نکته اصلی این است که حقیقت را به گونه ای بیان کنید که کودکان بتوانند درک کنند و خود را برای تغییراتی که در خانواده رخ می دهد آماده کنند.

اولین توصیه این است که با متخصصانی که تشخیص را انجام داده اند تماس بگیرید. آنها می دانند که چگونه به شما رهنمودهایی بدهند، و شاید شما بتوانید از خدمات روانشناسی و روانپزشکی بیمارستان مرجع خود بهره مند شوید. 

با این حال، یک سری دستورالعمل های کلی نیز وجود دارد که بسته به سن فرزندتان می توانید به کار بگیرید.

طبق بیانیه  انجمن سرطان آمریکا، کودکان باید اطلاعات اساسی زیر را بدانند:

درمان چگونه خواهد بود؟

در کجای بدن آنها قرار دارد؟

از آن به بعد چه اتفاقی می تواند بیفتد؟

نام سرطان چیست (لوسمی، تومور مغزی، سیستم عصبی مرکزی، لنفوم و غیره)

برای دادن این اطلاعات به فرزندتان، یک مکان امن و آرام، یک لحظه آرام پیدا کنید و از حواس پرتی خودداری کنید. کودک ممکن است سوالاتی داشته باشد که برای شان دنبال پاسخ است. برای پاسخگویی وقت بگذارید و برای وقفه های احتمالی برنامه ریزی کنید تا از لحظات ناخوشایند جلوگیری کنید.

لطفا اگر در خانه هستید اجاق گاز را خاموش کنید. گوشی تلفن را در حالت بی صدا بگذارید. هر عامل  احتمالی که ممکن است ظرف ان نیم ساعت یا هر چند دقیقه ای که می خواهید با فرزندتان صحبت کنید، مزاحمت ایجاد کند را مهار کنید.

این دقایق تمام عشق، محبت و توجه و شکیبایی شما را می طلبد. ممکن است امتحان کردن دوباره برایتان سخت تر باشد.

شمرده حرف بزنید و مطئن باشید فرزندتان می فهمد چه می گویید، مضطرب و ترسیده نباشید. حین صحبت کمی مکث کنید تا مطمئن شوید فرزندتان می فهمد چه می گویید.

کودکان با هم فرق دارند این شما هستید که می دانید و تشخیص می دهید چگونه مساله را برای کودک باز کنید. محیط خانواده ای که کودک در آن بزرگ می شود نیز متفاوت است.

برخی از بچه ها سریعتر از دیگران متوجه می شوند که چه اتفاقی برای آنها می افتد. این طبیعی است.سعی کنید زبان و ریتم اطلاعات را با ویژگی های خاص کودک خود تطبیق دهید. 

 انجمن سرطان آمریکا یک راهنمای کلی برای انتقال پیام تاریک ایجاد می کند:

کودکان از 0 تا 2 سال

در این سن، کودکان در درجه اول با پیام های لمسی و بصری ارتباط برقرار می کنند. در نتیجه، درک مفهوم سرطان برای آنها دشوار است. برای کودکان بین 0 تا 2 سال رایج است که از آمار و ارقام، دوره درمان، نام بیماری دور باشند.

 چگونه می توانید به آنها توضیح دهید که چه اتفاقی دارد می افتد؟

با آنها در مورد آنچه در لحظه در حال وقوع است صحبت کنید.

قبل از فرا رسیدن قرار ملاقات، در مورد مراحل و آزمایشات پزشکی با انها حرف بزنید.

 به کودک خود اجازه دهید تا بداند که سوزن کمی درد می کند و اشکالی ندارد که گریه کند.

این برای کودک آرامش بخش است که بداند شما همیشه در کنار او خواهید بود.

به آنها بگویید چه مدت در بیمارستان می مانید و چه زمانی به خانه برمی گردید.

به دنبال راه های جذاب و سرگرم کننده برای دادن دارو به کودک تان باشید. 

می توانید از کتاب ها یا ویدیوهایی که فرزندتان دوست دارد کمک بگیرید و در طول درمان از آنها استفاده کنید.

مهم است که روی آنچه در این زمان اتفاق می‌افتد تمرکز کنید، زیرا ممکن است از آزمایش‌های پزشکی و دردی که ایجاد می‌کنند بترسند.

لازم است بچه ها نقش پزشکان را در جایگاه دوست و کسی که قرار است به آنها در بهبود بیماری کمک کنند بشناسند.

برای دادن این اطلاعات به فرزندتان، یک مکان امن و آرام، یک لحظه آرام پیدا کنید و از حواس پرتی خودداری کنید

کودکان از 2 تا 7 سال

در این سن، اگر از مفاهیم ساده استفاده شود، کودکان قادر به درک سرطان هستند. آنها با توجه به روابط علت و معلولی شروع به مشاهده و یادگیری می کنند و در نتیجه ممکن است بیماری را به گردن یک رویداد خاص مانند نخوردن سبزی خود بیاندازند.

 به عنوان مثال، "این اتفاق برای من افتاد زیرا من کلم بروکلی خود را نخوردم".

در این سنین نیز طبیعی است که کودکان در صورت دوری از والدین خود به دلیل آزمایشات پزشکی یا اقامت در بیمارستان احساس ترس کنند. 

 چگونه به فرزندانی در این مقطع سنی بگویید که سرطان دارد؟

به آنها بگویید که وقتی به شما نیاز داشته باشند در بیمارستان و خانه در کنار آنها خواهید بود.

اطمینان حاصل کنید که کودک درک می کند که سرطان مجازاتی برای هیچ یک از کارهای اش نیست.

مطمئن شوید که تیم مراقبت از کودک شما به خوبی با کودک رفتار می کند و به آنها گزینه ها و پاداش هایی ارائه می دهد.

به کودک خود بگویید که به درمانی نیاز دارد که دردی را که احساس می کند کاهش دهد.

 بگویید که هدف دارو کمک به قوی تر شدن آنهاست.

روش ها، تکنیک ها و آزمایش ها را قبل از وقوع توضیح دهید. همچنین به آنها بگویید که پزشکان گاهی اوقات روش های کمتر دردناکی برای انجام آزمایشات دارند.

سعی کنید از ساختارهای ساده مانند "بعضی سلول ها خوب هستند و برخی بد" برای آموزش سرطان استفاده کنید. 

می توانید به آنها بگویید که بین سلول های گفته شده رقابت وجود دارد.

اگر فرزند شما 5 ساله است، به او بگویید که سرطان یک توپ کوچک است که در شما رشد کرده یا یک سلول دشمن است که در خون شما رشد می کند و ما با آن مبارزه می کنیم.

کودکان از 7 تا 12 سال

در این سن، خردسالان قادر به درک اساسی از مفهوم سرطان هستند. آنها آن را بر اساس علائم خود و با اشاره به فعالیت هایی که انجام آنها در مقایسه با سایر کودکان دشوار است، تصور می کنند. آنها می دانند که داروها به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند.

در این مرحله، ترس از درد برای آن‌ها نیز طبیعی است و این احتمال وجود دارد که به منابع اطلاعاتی دیگر مانند مدرسه، تلویزیون یا اینترنت مراجعه کنند تا بفهمند چه اتفاقی برایشان می‌افتد.

 چگونه باید با آنها صحبت کرد؟ 

سلول هایی که باعث سرطان می شوند را به عنوان «سلول هایی که مشکل ایجاد می کنند» توضیح دهید.

به آنها اجازه دهید بدانند که بدن آنها دارای انواع مختلفی از سلول ها با وظایف مختلف برای مراقبت است و سلول های "مشکل" برای سلول های خوب "مشکلاتی ایجاد می کنند". به همین دلیل است که آنها تحت درمان هستند: زیرا پزشک به آنها کمک می کند تا با "سلول هایی که مشکل ایجاد می کنند" مبارزه کنند.

با آنها صحبت کنید که چگونه عادی است که عصبی شوید، از روش ها خسته شوید یا گریه کنید. اشکالی ندارد که چنین احساسی داشته باشید.

بررسی کنید که آیا آنها اطلاعاتی در مورد سرطان در خارج از بیمارستان شنیده‌اند یا جستجو کرده‌اند و به نگرانی‌هایشان رسیدگی کنید. مهم است که اطمینان حاصل شود که خردسال اطلاعات دقیق دارد.

دکتر قهرمان بیماری شماست، او تنها کسی است که می داند، زیرا  درون بدن  شما را دیده است. اینترنت در مورد دیگران می داند، اما در مورد شما نه. اگر سوالی دارید، ما می توانیم در هر زمان با دکتر تماس بگیریم و آنها به ما پاسخ خواهند داد..

در مورد نوجوانان، روشن بودن در مورد تشخیص بسیار مهم است، زیرا در این مرحله، آنها تمایل به نگرانی در مورد عوامل مختلف، به عنوان مثال، عوارض جانبی درمان دارند.

کودکان 12 سال یا بیشتر

از سن 12 سالگی، نوجوانان در حال حاضر قادر به درک مفاهیم پیچیده تر و تصور چیزهایی هستند که برای آنها اتفاق نیفتاده است. آنها با فانتزی بازی می کنند و به همین دلیل ممکن است سوالات زیادی برایشان پیش بیاید.

آنها به بیماری خود از نظر علائم فکر می کنند و درک می کنند که داروها در مبارزه با آنها متحد هستند، اما ممکن است در مورد عوارض جانبی فیزیکی مانند ریزش مو یا نوسانات وزن نیز نگران باشند. علاوه بر این، آنها ممکن است بخواهند در تصمیم گیری شرکت کنند.

 چگونه به فرزند نوجوان خود بگویید که سرطان دارد؟

تشخیص را به عنوان بیماری توضیح دهید که در آن سلولهایی وجود دارند که وحشی می شوند و در نتیجه خیلی بزرگ و خیلی سریع رشد می کنند. این سلول های وحشی توسط پزشکان به عنوان سرطانی شناخته می شوند و مانع عملکرد صحیح بدن می شوند.

درمان پزشکی سلول های سرطانی وحشی را از بین می برد و علائم ناپدید می شوند تا بدن دوباره به خوبی کار کند.

روش ها، آزمایش ها و عوارض جانبی آنها را روشن کنید.

با نوجوان در مورد نگرانی ها، احساسات، افکار و ترس های او صحبت کنید.

بهتر است در مورد دانشی که دارید صادق باشید. می توانید بگویید: "چیزهایی وجود دارد که من نمی دانم، اما ما همیشه می توانیم سوالات خود را با پزشکان مطرح کنیم".

طبیعی است که این موقعیت ها بر ما غلبه کنند و یافتن راهی برای تمرکز روی آنها و مقابله با آنها برای ما دشوار است. متخصصانی هستند که سال‌ها افراد را از طریق این نوع چالش‌ها راهنمایی می‌کنند، از جمله پزشکان، پرستاران، روانشناسان، مددکاران اجتماعی و غیره. ما شما را تشویق می‌کنیم که با آنها تماس بگیرید.