آیا شخصیت اصلی فیلم «تنها در خانه» یک «روان‌پریش عصبی» بوده است؟
در دوران تعطیلات سال نو و کریسمس شاید بد نباشد دو فیلم کلاسیک مرتبط با این حال و هوا را مورد بررسی قرار دهیم. فیلم‌هایی که در عین محبوبیت برای کودکان، می‌تواند به عنوان نمونه‌ای از فیلم‌های خشونت روانی مورد توجه قرار گیرند.
دو اثر کلاسیک و همیشگی کریسمس که هر سال بهتر از قبل به نظر می‌رسند: «تنها در خانه» و «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک».
شاید بهتر باشد وجود قسمت سوم که بدون حضور کریس کلمبوس، جان هیوز و مکالی کالکین ساخته شد را فراموش کنیم، همچنین سه فیلمی که مستقیماً برای تلویزیون ساخته شدند: «تنها در خانه ۴»، «تنها در خانه۵: سرقت تعطیلات» و «تنها در خانه۶ : خانه دوست‌داشتنی».
فیلم اصلی محصول ۱۹۹۰ و دنباله آن در سال ۱۹۹۲ بدون شک آثار کلاسیکی هستند که داستان پسری نوجوان به نام «کوین مک‌کالیستر» (با بازی مکالی کالکین) را روایت می‌کنند که (دو بار) به‌طور تصادفی در تعطیلات کریسمس توسط بی‌توجه‌ترین خانواده‌ای که تا به حال روی پرده سینما دیده‌ایم، تنها گذاشته می‌شود. هر دو فیلم همچنان تماشاگران را شگفت‌زده می‌کنند و با گذشت سال‌ها همچنان طرفداران بسیاری دارد اما این دلیل نمی‌شود که وجه خشونت‌آمیز روانی این فیلم را فراموش کنیم.
شخصیت کوین چیزی جز یک استاد تمام‌عیار در ایجاد درد و رنج نیست که تله‌های دست‌ساز خود را بر روی دو جنایتکار غیرخشونت‌آمیز به کار می‌گیرد و از هر لحظه کمپین شکنجه‌اش بی‌رحمانه لذت می‌برد.
حتی کارشناسان سلامت روان از مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا و علاقه‌مندان به سینما فعالیت‌های کریسمسی کوین را با استفاده از چک‌لیست روان‌پریشی بررسی کردند و نتیجه گرفتند که او «کاملاً یک روانی است.»
مارو (با بازی دنیل استرن)، یکی از دو دزد معروف که همراه با هری (با بازی جو پشی) دیگر بازیگران این فیلم هستند.
استرن اخیراً در فضای مجازی بسیار مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری می‌پرسند: چرا او را در فیلم‌های بیشتری نمی‌بینیم؟
این بازیگر ۶۷ ساله بازیگری را با زندگی در طبیعت عوض کرده است و اکنون در یک مزرعه زندگی می‌کند. او یک دامدار، پرورش‌دهنده نارنگی و همچنین یک مجسمه‌ساز است.
او در وب‌سایت شخصی خود توضیح داده که چرا مسیر شغلی‌اش را تغییر داد. او نوشته است: «من در فیلم‌های زیادی بازی کردم، اما به نقطه‌ای رسیدم که دلم برای دوری از خانواده‌ام تنگ شد. تصمیم گرفتم کمتر سفر کنم، بیشتر در خانه بمانم و روی خانواده‌ام و دیگر علایق هنری‌ام تمرکز کنم. نتیجه این تصمیم این است که حالا زندگی خانوادگی فوق‌العاده‌ای دارم و این مجموعه آثار را خلق کرده‌ام.»
او حتی به طور منظم در تیک‌تاک پست می‌گذارد، جایی که بیش از ۱۳۸ هزار دنبال‌کننده دارد، و پست‌های اخیر او به‌ویژه در دوره کریسمس بازخوردهای مثبت زیادی دریافت کرده است. بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی می‌گویند که فیلم‌های «تنها در خانه» چقدر برای دوران کودکی‌شان ارزشمند بوده است. یکی از کاربران این طور نوشته است: «شادی که تماشای فیلم‌های شما در دوران کودکی برایم به ارمغان آورد غیرقابل وصف است، و حالا بچه‌هایم همان شادی را تجربه می‌کنند. متشکرم آقای استرن.»
کاربر دیگری نوشته است: «شما بخش بزرگی از دوران کودکی من بودید. داشتن این فرصت که آثار هنری شما را خارج از دنیای بازیگری ببینم، یک امتیاز بزرگ است. ممنون که این‌همه خنده و خاطره برایمان به جا گذاشتید.»
پس دیگر تعجب نکنید. نیمی از دزدهای تنها در خانه حالا در حال لذت بردن از یک زندگی خوب است و پست‌های آنلاین او به اندازه زندگی‌اش دلگرم‌کننده و دوست‌داشتنی هستند. دفعه بعد که «تنها در خانه» یا «تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک» را تماشا می‌کنید، لحظه‌ای به اقدامات اشتباه اما خنده‌دار این شخصیت جنایتکار خیالی که دنیل استرن بخشی از آن بود فکر کنید و مطمئن باشید که با وجود اینکه بارها ضربه مغزی شد، یک عنکبوت بزرگ وارد دهانش شد و یک میخ بزرگ کف پایش فرو رفت، اما کاملاً حالش خوب است.
و در همین حین، شاید خوب باشد که رفتارهای کودک قهرمان خیالی داستان را نیز بازنگری کنیم. کودکی با مشکلات واضح ناشی از رهاشدگی که نقشه‌های شرورانه‌ای طراحی کرد که واقعاً باید او را در لیست مجرمان سادیست اف‌بی‌آی قرار می‌داد.
