تاریخچه ورزش معلولین
انسان‌های دوران باستان به اهميت حركت برای رهايی از دردها و درمان آگاه بوده‌اند. اين امر را مي‌توان در تاريخ چين، هند و روم باستان به خوبي مشاهده نمود.
دانشمندان ايراني نيز از قبيل زكرياي رازي و ابن سينا بر اهميت تمرينات بدني براي بهره‌مندي از يك زندگي سالم و مفيد تأكيد نموده‌اند. پيشرفت علم و تكنولوژي، در كنار رشد كمي معلوليت‌هاي ناشي از عوامل بهداشتي، حوادث طبيعي و جنگ موجب شد به ورزش به عنوان يك پديده اجتماعي به طور جدي توجه گردد.
وقوع جنگ‌هاي جهاني اول و دوم و خيل عظيم معلوليت‌هاي ناشي از جنگ موجب شد امكانات گوناگوني در اين زمينه در آمريكا و بعضي از كشورهاي اروپايي داير گردد.در اين زمان مجامع و مراكز علمي و تحقيقاتي فعاليت خود را به طور جدي در بخش‌هاي فيزيوتراپي، طب ورزشي و ساير علوم مرتبط براي كاهش عوارض ناشي از معلوليت آغاز كردند.
تأسيس آسايشگاه‌هاي ويژه براي آسيب ديدگان ضايعات نخاعي توسط يكي از جراحان معروف انگليسي به نام دكتر «وانس جونز» را مي‌توان جدي‌ترين اقدام براي بازتواني معلولين دانست.
اين مركز توانست با بهره‌گيري از امكانات و تمرينات پزشكي - ورزشي تجربه‌اي سودمند در زمينه ورزش معلولين به ساير كشورها معرفي نمايد. نتايج حيرت‌آور درمان از راه ورزش، موجي عظيم در اهميت و ضرورت پرداختن به اين پديده ي مهم را در سراسر دنيا ايجاد و لزوم تأسيس تشكيلات مستقل و قدرتمند ورزشي معلولين را بيش از پيش نمايان ساخت.
728
