رییس دانشگاه تهران: دانشجوهای ما در عکس بی حجابی در جلوی دانشگاه نبودند

مراسم انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران به مناسبت روز دانشجو دیروز در سالن فردوسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران برگزار شد.

در این مراسم کلیپی از وقایع تاریخی - سیاسی کشور از دوران مصدق و پس از آن تا وقایع سال های منتهی به 98، هواپیمای اوکراینی، اعتراضات مردم خوزستان و اصفهان به کم آبی   پخش شد و دانشجویان نیز با پخش هر قسمت شعاری مربوط به آن تصاویر سر می دادند.

این کلیپ در نهایت با جمله امام خمینی(س) به پایان رسید که «اولیاء ما هستند این پایین شهری ها و پابرهنه ها به اصطلاح شما؛ اینها ولی نعمت ما هستند».(صحیفه امام، جلد 16، صفحه 24)

پس از پخش این کلیپ دانشجویان حاضر در این مراسم یک سرود دسته جمعی داشتند که این گونه آغاز می شد:

رندان به چپاول سر این سفره نشستند/ اینها همه از غفلت و بی حالی ما بود

مقیمی، رییس دانشگاه تهران: عکس بی حجاب جلوی دانشگاه را با دلیل ثابت کردم اینها دانشجوی ما نبودند

پس از آن نوبت به سیدمحمد مقیمی، رئیس دانشگاه تهران، رسید که طی سخنانی در این مراسم ضمن تبریک روز دانشجو گفت: ما همیشه خواهان عدالت هستیم اما باید تفسیر کنیم که چه چیزی عدالت است. اصلا فلسفه دانشگاه این است که با هم گفت و گو کنیم و مطالب همدیگر را در یک فضای محترمانه بشنویم. خوب است عدالت را از همین جا شروع کنیم که در دکور این برنامه تصاویر متعددی هست اما تصویر من تصویر سه شهید 16 آذر را نمی بینم. بدون عدالت راه به جایی نخواهیم برد. اگر به من بگویند خمیرمایه نهج البلاغه چیست، بدون شک عدالت است. عدالت یعنی هرچیزی در جای خودش قرار بگیرد و در چهارچوب ها حرکت کنیم.

وی افزود: فارغ از دسته بندی ها، من برای همه گروه ها احترام قائل هستم و آنجایی که حقوق دانشجویان است، متکی به قانون می ایستم. حتما نتوانسته ایم عدالت را آنچنان که در شأن یک حکومت اسلامی است، برقرار کنیم؛ اما انتظار از دانشگاه این است که مستدل حرکت کنیم. باید دیدگاه های مختلف را تحمل کنیم؛ تک تک شما عزیزان آینده سازان کشور هستید.

رئیس دانشگاه تهران در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به اعتراض مردم اصفهان به کم آبی، اظهار داشت: آیا صرفا به عارضه ها بنگریم و یا باید مشکل را ریشه یابی کنیم؟ جنگ آب در کشور ما یک مشکل جدی است. ما داریم از بودجه عمومی ارتزاق می کنیم که مشکل عمومی را بررسی کنیم. گاهی اوقات ورود به عارضه ها را تعبیر می کنم به فرصت شناسی کسانی که اصل ماجرا را پنهان می کنند.

وی ادامه داد: مشکل آب در سیستان و بلوچستان بیشتر از اصفهان است اما «فقر» آنها را بیچاره کرده است. من معتقدم دانشگاه تهران دانشگاه فرهیخته ای است و باید به صورت بنیادین به مسائل بپردازیم. من آماده هستم با هم هماوردی داشته باشیم و باید بر اساس مطالبات منطقی شما حرکت کنیم و سعی می کنم شرایط را به شما توضیح دهم تا مشکلات را حل کنیم.

مقیمی در پاسخ به سؤال یکی از دانشجویان در خصوص انتصابات اخیر دانشگاه تهران و انتخاب رئیس دانشکده حقوق، گفت: قانون می گوید رئیس دانشگاه مسئول انتخاب رؤسای دانشکده ها است ولی من حکیم نیستم و به خرد جمعی مراجعه می کنم. من معتقد به دموکراسی سازمانی هستم و ارکان دانشگاه فقط هیأت علمی نیست.

وی همچنین در پاسخ به سؤالی در خصوص پیگیری وضع دانشجویان زندانی، اظهار داشت: داریم اینها را بررسی می کنیم. مثلا عکس بی حجاب جلوی دانشگاه را با دلیل ثابت کردم اینها دانشجوی ما نبودند و دانشجوی داروسازی بودند. دادستان زنگ زد و گفت رئیس دانشکده و دانشجو باید بازداشت شوند، ولی من گفتم خود ما سازوکار بررسی داریم. من از پدرم هم دفاع نمی کنم؛ تا ندانم مشکلش چیست. نگاه قبیله ای را باید کنار بگذاریم. من اینها را بررسی می کنم و خودم را مکلف می دانم پیگیر باشم.

کامفیروزی، فعال دانشجویی: یک زمان به حق آزادی بیان تأکید می کردیم؛ امروز دیگر دفاع از حق حیات انسان ها هم دارد تبدیل به یک مناقشه می شود

محمدعلی  کامفیروزی، حقوقدان، نیز در این مراسم گفت: من متأسفم از اینکه رئیس دانشگاه منتصب رئیس جمهور برای ما از عدالت صحبت می کند و حتی جواب یک سؤال روشن دانشجویان را نمی دهد. از دادستان کاسه داغ تر از آش شدند و بعد برای ما از آزادی و عدالت می گویند!

وی در بخشی از سخنان خود تأکید کرد: فضای آکادمی ما در تمامی دولت های گذشته یک مسیر مستقیم را طی کرده و به سمت حذف و طرد تمامی دیدگاه های منتقد رفته و کار الآن به جایی رسیده که تلاش برای حذف هر  گونه نگاه مخالف در جریان است. فضا در گذر زمان مدام محدودتر شده و به سمتی رفته که حقوق بدیهی آدم ها تبدیل به یک «امتیاز ویژه» شده است. اگر یک زمان به حق آزادی بیان تأکید می کردیم، امروز دیگر دفاع از حق حیات انسان ها هم دارد تبدیل به یک مناقشه می شود.

این فعال دانشجویی افزود: وقتی شرایط به این سمت می رود، ما با یک جامعه و دانشگاه مرعوب و ترسیده مواجه می شویم؛ چون نگرانی این هست که فردا می توانم در جایی گزینش و استخدام شوم یا نمی توانم. در واقع ابزارهای سرکوبگر در پی توانگیری از جنبش های دانشجویی از طرق مختلف است. خصوصا سال های 97 تا 1400 این ابزارهای توانگیر و سرکوبگر متعدد و متنوع تر شده است. ما با حجم زیادی از قوانین دست و پا گیر مواجه هستیم که تلاش می کنند استقلال نهاد دانشگاه را زیر سؤال ببرند و به آن هجمه کنند.

نعمت الله فاضلی، عضو هیأت علمی: دانشگاه هیچ هدفی ندارد

 نعمت الله فاضلی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی نیز در این مراسم با بیان اینکه 16 آذر روز نمادینی برای گفت و گوی جمعی پیرامون دانشجو، دانشگاه و جامعه است، گفت: حال و هوای جامعه عموما به گونه ای است که دانشجو را محدود به موفقیت در کنکور می کند و دانشجویان هم ناگزیر می شوند درس هایی را پاس کنند که به سختی ممکن است با آرزوهای آنها سازگار باشد و به آنها انگیزه ای بدهد که محدودیت ها را تحمل و با اشتیاق و علاقه لذت های انسانی جدیدی را در زندگی خود تجربه کنند.

وی تأکید کرد: برای اکثریت دانشجویان دست یافتن به آن فضای درونی که بتوانند تمام قوای وجودی خودشان را برای دانش، خلاقیت و نوآوری بسیج کنند، در مرز ناممکن قرار گرفته و تعداد کمی در انتهای مسیر خودشان را در فضایی می بینند که به آن فضای درونی دست پیدا کرده اند. از دیدگاه علمی مهمترین ویژگی دانشجو «یادگیری» است و از این دیدگاه «یادگیری» امر بی نهایت دشوار و کمیابی برای دانشجویان ما شده است. مراد من از یادگیری این است که دانشجویان از طریق مشارکت در فعالیت های دانش بتوانند مؤثر باشند و دانشگاه قادر نیست چنین امکانی را فراهم کند.

فاضلی افزود: یادگیری در دانشگاه های ما حاشیه ای شده و اساسا با هدف ارتقاء یادگیری همه امکانات را بسیج  نکرده است. «فرهنگ مصرفی» برای دانش ارزش قائل نیست و دانشجو و دانشگاه تحت سیطره ایدئولوژی ابزاری برای هدف های دیگر است و دانش هدف نیست. در چنین شرایطی دانشگاه ابزار سیاستمداران است. این بحران هم در ایران و هم در جاهای دیگر جهان هست.

وی تصریح کرد: دانشگاه هیچ هدفی ندارد و سیاستمداران و بازاریان برای دانشگاه هدف تعیین می کنند و بسیاری از نظریه پردازان به صراحت از مرگ دانشگاه صحبت می کنند؛ چرا که استادان به نیروی کار تبدیل شده اند و دانشگاه تحت سیطره بروکراسی در حال عقیم شدن است. در چنین فضایی مأموریت های علم مدرن به فراموشی سپرده شده و «دانشجو بودن» و «دانشجو شدن» غیر ممکن است.