سانسور ناکام فاجعه نشت مواد سمی از قطار؛ بزرگترین فاجعه زیست محیطی آمریکا چگونه افشاء شد؟

وینیل کلرید ماده بسیار سمی است و نوعی ماده فوق العاده سرطان زا محسوب می‌شود؛ اگر کاملا بسوزد، «فسژن» تولید می‌کند که بسیار سمی است و اگر به طور کامل نسوزد، دیوکسین تولید می‌شود که از فسژن هم سمی‌تر است. بنابراین، هنگامی که 3 فوریه یک قطار 100 واگنی در اوهایو، ایالات متحده، از ریل خارج شد و پنج واگن پر از وینیل کلرید نشت کرد و سوخت، می‌توان تصور کرد که این باید یک فاجعه بسیار جدی و خطرناک باشد!

اما بر عکس، دولت و رسانه‌های آمریکا نسبت به این فاجعه برخورد سردی نشان دادند و به جای آن، مشغول گزافه پردازی درباره «بالن چینی» بودند.

در همان ابتدای خروج قطار از ریل و نشت و سوختن وینیل کلرید، هم دولت آمریکا و هم رسانه‌های آمریکایی مدعی شدند که «فقط مقدار کمی مواد نشت کرده است.»

اما نگاهی به تصاویر و ویدئوهای پست شده توسط اهالی محلی در شبکه‌های اجتماعی فورا مشخص شد که ادعای دولت و رسانه‌های آمریکایی چقدر پوچ بوده است. به این ترتیب قصد آنها برای بی‌اهمیت نشان دادن موضوع هم لو رفت.

این قصد آنها از طریق جزییات دیگری هم معلوم است. عکس‌های منتشره توسط رسانه‌های آمریکا درباره سوختن مواد نشت کرده از واگن ها در روز گرفته شده بود  اما واقعیت این بود که آتش سوزی پیش از آن شروع شده بود و عمق فاجعه بسیار شدیدتر و وخیم‌تر از آن چیزی بود که رسانه‌ها سعی داشتند به افکار عمومی القاء کنند.

برخورد سرد دولت و رسانه‌ها با این حادثه و تلاش آنها برای بی اهمیت نشان دادن حادثه باعث شد که حتی چند روز پس از حادثه افکار عمومی توجه چندانی به آن نشان ندهد.

البته چنین موضوع جدی را نمی‌توان برای همیشه مخفی نگهداشت. سه چهار روز پس از نشت وینیل کلرید و سوختن آن، رسانه‌های آمریکا از جمله تلویزیون NPR گفتند که محیط و هوا پس از نشت و اشتعال وینیل کلرید ایمن و سالم است و ساکنان تخلیه شده می‌توانند به خانه‌های خود بازگردند. اما وقتی برگشتند متوجه مشکل بزرگی شدند.

بر اساس پست‌های آنها در شبکه‌های اجتماعی، هوای محل آنها مملو از بوی خفه کننده‌ای است و مواد سمی با بارش باران به همه جا می‌رود و ماهی‌ها، قورباغه‌ها، طیور و دام‌ها و همچنین تعداد زیادی از حیوانات وحشی مانند کایوت‌ها و روباه‌ها و لاک پشت‌ها تلف شدند. با توجه به شدت حادثه و تاثیرات بلندمدت آن بر سلامت و محیط زیست، برخی آن را حادثه «چرنوبیل آمریکا» نامیده‌اند.

شماری از کارشناسان نیز با توجه به اثرات مخرب آن، عنوان بزرگترین فاجعه زیست محیطی آمریکا را بر آن نهاده‌اند.

بدیهی است با این کار ساکنان محلی، تلاش دولت و رسانه‌ها برای بی اهمیت دادن نشان دادن موضوع هم شکست خورد.

از طریق این حادثه می‌توانیم به قدرت آمریکا برای کنترل افکار عمومی بیشتر پی ببریم. یعنی از یک سو یک موضوع خاص را کمرنگ می‌کند اما از سوی دیگری، درباره موضوعات دیگر هیاهو به پا می‌کند تا توجه مردم منحرف شود.

البته این سئوال هم مطرح می‌شود که چرا برخی رسانه‌های آمریکا که همواره به آزادی بیان، حرفه‌ای‌گری و بی‌طرفی خود می‌بالند، از داغ کردن و پیگیری نزدیک موضوعاتی مانند بحث انفجار خط لوله نورد استریم توسط آمریکا، و همین حادثه نشت وینیل کلرید در اوهایو، امتناع می‌ورزند؟