نتیجه تحقیقی درباره بادگلوی نوزادان
آیا واقعا نوزادها باید بادگلو بزنند؟
درست است که نوزادان همانند بزرگسالان هنگام غذا خوردن هوا را می‌بلعند. بادگلو زدن این هوا را از بخش فوقانی دستگاه گوارش آزاد می‌سازد. بنابراین، زمانی که نوزاد پس از غذا خوردن گریه می‌کند بسیاری بر این باور هستند که گریه بدان خاطر است که او باید و می‌خواهد بادگلو بزند. با این وجود، این تصور الزاما درست نیست.
اغلب به والدین توصیه می‌شود که پس از شیر دادن به نوزاد کاری کنند که فرزندشان بادگلو بزند. برخی از افراد تصور می‌کنند بادگلوی پس از خوردن شیر برای کاهش یا جلوگیری از ناراحتی نوزاد از جمله گریه کردن او و یا کاهش میزان برگردان و استفراغ کردن شیر توسط نوزاد اهمیت دارد.
به نقل از کانورسیشن، درست است که نوزادان همانند بزرگسالان هنگام غذا خوردن هوا را می‌بلعند. بادگلو زدن این هوا را از بخش فوقانی دستگاه گوارش آزاد می‌سازد. بنابراین، زمانی که نوزاد پس از غذا خوردن گریه می‌کند بسیاری بر این باور هستند که گریه بدان خاطر است که او باید و می‌خواهد بادگلو بزند. با این وجود، این تصور الزاما درست نیست.
چرا نوزادان پس از تغذیه گریه می‌کنند یا غذا را بالا آورده و از دهان شان به سمت بیرون می‌ریزند؟
نوزادان به دلایل زیادی گریه می‌کنند که لزوما ربطی به "هوای محبوس" ندارد. نوزادان زمانی که گرسنه هستند، احساس سرما یا گرمای بیش از حد می‌کنند، زمانی که خسته هستند، زمانی که ترسیده اند، زمانی که احساس تنهایی می‌کنند و زمانی که نیاز به کمک بزرگسالان برای آرامش دارند و هم چنین هنگام ناراحتی یا درد و یا حتی بدون هیچ گونه دلیل قابل شناسایی گریه می‌کنند. برای این گریه بدون علت عنوان "کولیک" یا قولنج نوزادی به کار برده می‌شود.
قی کردن یا بالا آوردن غذا زمانی که نوزاد پس از خوردن شیر به ارامی مقداری از آن را بر می‌گرداند امری رایج است، زیرا ماهیچه بالای شکم نوزاد تازه متولد شده به طور کامل اصطلاحا بالغ نشده است. به همین خاطر است که آن چه در مسیر خوردن در دستگاه گوارش نوزادان پایین می‌رود می‌تواند به راحتی به سمت بالا بازگردد.
قی کردن یا بالا آوردن غذای خورده شده اغلب زمانی رخ می‌دهد که شکم نوزاد به شدت پر شده و فشار به آن ناحیه وارد می‌شود. این وضعیت هم چنین زمانی که نوزاد پس از دراز کشیدن بلند می‌شود نیز احتمال رخ دادن دارد.
با بزرگتر شدن نوزاد قی کردن پس از خوردن غذا کاهش می‌یابد. سه چهارم نوزادان یک ماهه دست کم یک بار در روز پس از خوردن شیر آن را بالا می‌آورند. نیمی از نوزادان در پنج ماهگی آب دهان شان را از دهان شان بیرون می‌ریزند. این عمل تقریبا در تمام نوزادان (۹۶ درصد) در یک سالگی متوقف می‌شود.
آیا بادگلو زدن به کاهش گریه یا قی کردن نوزاد کمک می‌کند؟
علیرغم توصیه به والدین برای بادگلو زدن نوزادان شان شواهد تحقیقاتی زیادی در مورد این موضوع وجود ندارد. مطالعه‌ای در این باره در هندوستان انجام شده است. در آن ارزیابی مراقبان ۳۵ نوزاد تشویق شده بودند تا کاری کنند که نوزادان شان بادگلو بزنند. در مقابل، به مراقبان ۳۶ نوزاد هیچ گونه اطلاعاتی درباره بادگلو زدن نوزادان ارائه نشده بود.
در طول سه ماه مورد بررسی مادران و مراقبان این موضوع را ثبت می‌کردند که آیا نوزادشان پس از شیر خوردن آن را بالا می‌اورد و آیا نشانه‌هایی از گریه کردن شدید را از خود نشان می‌دهد یا خیر. نتیجه آن مطالعه نشان داد که بادگلو زدن نوزاد گریه را کاهش نمی‌دهد و در واقع باعث افزایش بالا آوردن غذا می‌شود.
چه زمانی باید نگران بالا آوردن غذا یا گریه کردن نوزاد باشیم؟
بخش عمده گریه کردن یا بالا آوردن غذا توسط نوزادان امری طبیعی محسوب می‌شود. با این وجود، اگر نوزاد شما هر یک از علائمی که در ادامه به آن اشاره می‌شود را از خود نشان داد باید به پزشک مراجعه کنید: خودداری از غذا خوردن، استفراغ زیاد، سرفه کردن یا خس خس سینه هنگام غذا تغذیه و استفراغ خونی.
اگر به نظر می‌رسد که استفراغ کردن نوزادتان را ناراحت نمی‌کند و دیگر علائم پیش‌تر ذکر شده در او دیده نمی‌شود نیازی به مراجعه به پزشک وجود ندارد. هم چنین، گریه کردن و ایجاد سر و صدای زیادی توسط نوزاد نیز امری طبیعی می‌باشد. میانگین طبیعی بودن این موضوع برای نوزادان به مدت دو ساعت در روز و برای حدود شش هفته اول پس از تولد نوزاد است. این میزان معمولا تا زمانی که نوزاد به سه ماهگی برسد به حدود یک ساعت در روز کاهش می‌یابد.
باید بدانید که گریه بیش از حد الزاما بدان معنا نیست که مشکلی وجود دارد. گریه شدید کولیک توسط یک چهارم نوزادان کم سن و سال تجربه می‌شود، اما با گذشت زمان به صورت خود به خود از بین می‌رود. اگر نوزادتان بیش از حد میانگین گریه می‌کند یا اگر نگران هستید که ممکن است مشکلی در این باره وجود دارد باید به پزشک کودک مراجعه کنید.
همه نوزادان الزاما بادگلو نمی‌زنند
به نظر می‌رسد وادار کردن نوزادان به بادگلو زدن در برخی نقاط جهان یک عمل سنتی است و در برخی از کشور‌ها این گونه نیست. برای مثال، نتیجه پژوهش‌های صورت گرفته در اندونزی نشان می‌دهد که اکثر مادران شیرده به ندرت یا هرگز پس از شیر دادن نوزاد خود را وادار به بادگلو زدن نمی‌سازند. یکی از عواملی که ممکن است بر روی تشویق نوزاد به بادگلو زدن توسط معیار‌های فرهنگی یک جامعه تاثیر بگذارد احتمالا به جنبه دیگری از مراقبت از نوزاد مربوط است: میزان حمل نوزاد.
حمل نوزاد در ساک حمل بچه یا آغوش بند می‌تواند میزان گریه نوزادان را کاهش دهد. نوزادانی که به صورت عمودی بر روی مادر یا مراقب دیگری حمل می‌شوند بدون تردید به دلیل برقراری رابطه نزدیک و در حال حرکت بودن احساس آرامش پیدا می‌کنند. نوزادانی که در آغوش بند به شکلی قرار می‌گیرند که صاف نگه داشته می‌شوند این وضعیت به هوای بلعیده شده آنان کمک می‌کند تا در صورت نیاز از طریق بادگلو خارج شود.
استفاده از آغوش بند برای حمل نوزاد می‌تواند مراقبت از نوزادان را آسان‌تر سازد. هم چنین، نتایج مطالعات صورت گرفته از طریق کارآزمایی‌های تصادفی سازی شده و کنترل شده نشان داده اند مادرانی که از آغوش بند برای حمل و نگهداری نوزادشان استفاده می‌کنند پس از زایمان میزان افسردگی کم تری دارند و برای مدت زمان طولانی تری شیر می‌دهند. مادران یا مراقبان باید اطمینان کسب کنند که آغوش بند محکم بسته شده است تا به نوزاد آسیبی وارد نشود.
با همه آن چه گفته شد آیا باید کاری کنم که نوزادم بادگلو بزند؟
نکته اصلی این است: این به خود شما بستگی دارد! بادگلو زدن نوزاد امری مضر نیست. اگر احساس می‌کنید بادگلو زدن برای نوزادتان مفید است کارتان را ادامه دهید. اگر تلاش برای وادار کردن نوزاد به بادگلو زدن پس از هر بار شیر خوردن او باعث استرس شخص شما یا نوزادتان می‌شود دیگر مجبور نیستید این کار را ادامه دهید.
