اقلیت های جنسی ایران؛ آموزش های اشتباه دانشگاهی

او می‌گوید: «دو بار خواستگارهای غریبه‌ای داشتم. همین که داستان زندگی من را متوجه شدند پا پس کشیدند. دوستان ترنسم که ازدواج کرده‌اند اغلب با نیش‌زبان خانواده شوهرشان طرف هستند. دائم می‌گویند این پسر رفته با یک پسری که دختر شده ازدواج کرده؛ اغلب خانواده این ازدواج‌ها را به طلاق می‌کشانند».

«فقط خانواده همسر نیست که دنیا را به چشم ما سیاه می‌کند. بارها شده اتفاقی همکلاسی‌های سابقم را دیده‌ام. شروع کردند به مسخره کردن من. می‌گفتند این همون (...) است که توی کلاس بود».

گفتیم هویت جنسی و جنسیتی انسان تغییرپذیر نیست. با این حال ترنس‌ها هم در همان دامی می‌افتند که یکبار از آن گریخته‌اند. والدین آنها اغلب بعد از مدت‌ها می‌پذیرند که «برگشت» در کار نیست. عبارت برگشت را اغلب با این هدف به کار می‌برند که بگویند بچه ما را قانع کن که بپذیرد پسر است؛ یا دختر است. چیزی که عالم واقع شدنی نیست. اما ترنس‌ها هم فرمول مشابهی در زندگی به کار می‌برند؛ آنها اصرار دارند که ثابت کنند، به جنس مخالف (صرفا از نظر بیولوژیک) تعلق دارند. یعنی به هر دری می‌زنند که مانند یک زن یا یک مرد همسوجنس به نظر برسند. در نتیجه وقتی با واقعیت روبرو می‌شوند، سرخوردگی برایشان می‌ماند و ناامیدی. دکتر اوحدی می‌گوید: «ترنس‌های زن به خیال خودشان بعد از عمل شوهر می‌کنند. یک بچه هم می‌آورند و بزرگ می‌کنند. همه چیز هم به خوبی و خوشی تمام می‌شود. این طور نیست؛ مردهای ترنس می‌توانند در این جامعه ازدواج کنند ولی وضع برای زنان ترنس به مراتب بدتر است».

«برای همین ما از ترنس‌ها می‌خواهیم عمل نکنند، وضع کنونی را بپذیرند و با آن زندگی کنند. عمل‌ها پیامد چشمگیری دارد و لزوما نتیجه این فرایند آن‌چیزی که فرد ترنس می‌خواهد نمی‌شود».

دانشگاهیان نابلد!

ترنس‌ها خودشان نمی‌دانند، در سیستم آموزشی کشور هم آموزشی وجود ندارد. آن هم از ترس اینکه «ترویج ترنس بودن و همجنسگرایی» شود! و مگر این‌ هویت‌ها ترویج‌پذیر هستند؟ مگر می‌شود یک مرد دگرجنس‌خواه، همجنس‌خواه شود؟ و مگر می‌شود من و شمای همسوجنسِ مرد بپذیریم که آرایش و عمل کنیم و خودمان را زن بدانیم.

سرآمد تصمیم‌گیرندگان در این کشور، یکی مانند دکتر «میم. ر میم» است؛ روانپزشکی که نهایتِ دانش او ایجاد احساس گناه در والدین ترنس با این جمله است: «این طور که تو لباس می‌پوشی خب معلوم است که بچه‌ات ترنس می‌شود؛ گی می‌شود».

جالب ‌آنکه وقتی با دکتر حاتمی، رییسِ (وقت) سازمان نظام روان‌شناسی کشور و دکتر غلامعلی افروز «چهره ماندگار روان‌شناسی» ایران و عضو هیئت مدیره این سازمان تماس می‌گیرم هر دو من را به دکتر «میم. ر. میم» و «تحقیقات فراوان ایشان» در این زمینه ارجاع می‌دهند؛ چه رسد به اینکه این افراد بخواهند پروتکل‌های روشن و علمی برای کار با مراجعان اقلیت جنسی تدوین و بر کار روان‌شناسان در این زمینه نظارت کنند!

به این ترتیب اقلیت‌های جنسی قربانی دست روان‌شناسان کارنابلدی می‌شود که بدون اینکه بخوانند و بدانند، اظهارنظر می‌کنند. یکی از نمونه‌ها، دکتر الهام. د است. او یکی از پرکارترین «روان‌شناسان» در برگزاری دوره‌های آموزشی «تخصصی» در زمینه کودک و نوجوانان برای دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترا است. بیش از 90 درصد پست‌هایی که در اینستاگرام گذاشته پوستر کارگاه‌هایش است و با کلینیک‌های مجوزدار روان‌شناسی در کشور همکاری می‌کند. او در یکی از این کارگاه‌ها که به صورت آنلاین برای انبوهی از دانشجویان برگزار شده می‌گوید: «درصدی از افرادی که به همجنسگرایی مبتلا می‌شوند، پدران سخت‌گیر و تنبیه‌کننده داشته‌اند. از جمله پیامدهای همجنسگرایی هم می‌توان به بیماری‌های جسمی، ناتوانی از تشکیل خانواده و رفتن به سمت رفتارهای نابهنجار اشاره کرد».

تا اینجا، صحبت‌های این فرد به خودی خود نشان‌دهنده ناآگاهی او است. او برای اقلیت‌های جنسی واژه «مبتلا شدن» را به کار می‌برد؛ و آن را به محیط نسبت می‌دهد. قاعدتا او چنانچه حداقلی از مطالعه را داشت، باید با مطالعاتی که نشان دهنده بنیاد زیستی هویت‌های جنسی و جنسیتی هستند، آشنا می‌بود.