رانندگان زن: مجبوریم خشن رفتار کنیم/ از ترس برای آزار دیدن تا دردهای مزمن جسمی ‌و روحی

تجربه راننده زن برای مسافر مرد شاید غریبه باشد اما راننده مرد موضوعی تعریف شده و جا افتاده در جامعه است. رانندگی و پیک موتوری مشاغل سختی است که زنان حتی با دور زدن محدودیت‌های عرف و قانون مجبور به پذیرش آن شده‌اند. تجربه‌ای که در هم زبانی با این زنان نشان می‌دهد، نه تنها از سوی جامعه به صورت کامل پذیرش نشده بلکه همچنان آزار و اذیت‌هایی به این گروه تحمیل می‌شود.

‌معمولاً نمی‌گذارم کسی جلو بنشیند

یکی از رانندگان زن اسنپ گفت: شغل سختی دارم و اوایل که به این کار وارد شده بودم اذیت می‌شدم. وقتی مسافر خانم باشد مشکلی به وجود نمی‌آید ولی وقتی مسافر مرد است هر آزار و اذیتی قابل پیش بینی است.

وی نگاهی به آینه جلو ماشین انداخت و گفت: از وقتی راننده شدم سعی می‌کنم لباس‌های گشاد بپوشم، آرایش نکنم و لبخند و ملاطفت نداشته باشم. چون هر چیزی ممکن است توسط ذهن بیماری بد تعبیر شود.

وی  به تجربه طلاق خود اشاره کرد و گفت: با مشکلاتی که برایم به وجود آمد تصمیم گرفتم روی پای خودم باشم. رانندگی‌ام خوب بود اما شغل سختی بود. الان مدت‌ها است راننده هستم و تا حدود زیادی عادت کرده‌ام.

این راننده زن می‌گوید که ‌معمولاً برای ممانعت از آزار و اذیت احتمالی نمی‌گذارد مسافر مرد جلو بنشیند.

وی تجربه‌های مختلفی داشته که از سوی مردان مسافر مورد تمسخر قرار گرفته و یا از پرداخت کرایه خودداری کرده‌اند و نتوانسته با آن‌ها درگیر شود.

او متاسف است که هنوز نگاه این چنینی به زنان وجود دارد.

همسرم کار نمی‌کند مجبورم اسنپ هم راننده باشم

اما یکی دیگر از رانندگان زن علت آمدن به این شغل را بی‌مسئولیتی همسرش عنوان کرد.

وی گفت: در گذشته به مردها برمی‌خورد که زن‌هایشان در بیرون کار کنند به خصوص در محیط‌های مردانه اما الان متاسفانه زن‌ها هم در خانه هم در بیرون از خانه کار می‌کنند و خرج مردها را هم می‌دهند.

وی با اشاره به اینکه فرزند بزرگ دارد تصریح کرد: بچه‌ها هزینه دارند وقتی دیدم فقط از شغل درس دادن نمی‌توانم هزینه آن‌ها را تامین کنم و شوهرم هم کار نمی‌کند مجبور شدم بعد از ظهر‌ها اسنپ هم باشم.

این راننده زن افزود: برخی نگاه بدی به این شغل دارند اما وقتی مسافر خانم باشد ما خودمان هم خیالمان راحت است.

وی اضافه کرد: ‌معمولاً راننده‌های زن دستشان مثل آقایان باز نیست و به هر آدرسی نمی‌توانند بروند یا دیروقت نمی‌توانند کار کنند. با وجود این محدودیت‌ها مجبوریم که کار کنیم.

وی به اذیت‌های مداوم پادرد و کمردرد اشاره کرد و گفت: متاسفانه نمی‌توانم وقتی برای استراحت و رسیدگی به خودم داشته باشم.

19 سال دارم با یک موتور کار می‌کنم

اظهارات این رانندگان در حالی است که طی سال‌های اخیر به گزارش اسنپ، آمار رانندگان زن این مجموعه افزایش یافته است. به طوریکه از 41.62 درصد در سال 1401 به 47.3 درصد در سال 1402 افزایش یافته است.

اما ماجرا به شرایط گفته شده ختم نمی‌شود. پیک‌های موتوری نیز از بین دختران موتورسوار به خود می‌بینند. یکی از آن‌ها در مصاحبه‌ای می‌گوید 19 سال دارد و اگر خوب کار کند، روزی حدود یک میلیون 300 هزار تومان درآمد دارد.

این دختر جوان به دوست خود که از خوزستان آمده و پیک شده اشاره می‌کند و می‌گوید وقتی او توانست من هم می‌توانم.

این در حالی است که قوانین به جای فراهم ساختن بسترهای حمایتی این گروه از زنان سدهای متعددی را نیز برای آن‌ها ترسیم کرده است. از جمله ممنوعیت موتورسواری برای دختران و یا نبود بسترهای حمایتی لازم در صورت مورد آزار قرار گرفتن.

بدتر از قوانین نوع نگاه جامعه است. زنانی که ساعت‌ها در دود و آلودگی هوا و شلوغی و ترافیک کار می‌کنند به دنبال لقمه نان حلالی برای خانواده خود هستند. تمسخر، آزار و توهین به آن‌ها ایرادی است که به ما، به من و تو به جامعه وارد است.