ظرفیت های توسعه استان خوزستان؛ از تئوری تا عمل
ابوالقاسم بهوند/ معلم و مدرس دانشگاه
علیرغم وجود برنامه های توسعه برای استان در طول سال های گذشته و با اتخاذ سیاست ها و اقدامات اجرایی و کسب موفقیت هایی در این رهگذر، هنوز استان به حق واقعی و مردمی خود نرسیده است.
ناکارآمدی برخی بنگاه های اقتصادی و اجتماعی، خروج نا متعارف اعتبارات بانکی برخی پیمانکاران بزرگ به خارج از استان، عدم خرید از بازارهای تولیدی و خدماتِ داخلی و عدم استفاده درست از موقعیت های اقتصادی و تجاری مناطق آزاد و بنادر و عدم استفاده مستقیم از فرصت سرمایه گذاری در کشور های همسایه و منطقه،( و عدم باز تابش این سرمایه در استان) و..سبب شده تا استان با وجود موقعیت خاص خود، کمتر به تجمیع تئوری و عمل در گسترش فعالیت اقتصادی نزدیک شده باشد.
استان خوزستان علاوه بر منابع عظیم گاز و نفت از تنوع نیروی انسانی با منافع عمومی مشترک، وجود زمین های حاصل خیز کشاورزی، داشتن مرزهای خشکی و آبی با کشور های همسایه و حاشیه ی خلیج فارس از استعداد اشتغالزایی و تجارت در بنادر و بازارچه های مرزی برخوردار است.
اجرایی کردن فعالیت های زیربنایی در حوزه ی کشاورزی و فراهم نمودن زمینه های تولید، اشتغال و رونق کسب و کار در تمام استان، خود راه حلی است که با راه اندازی واقعی بنادر و گسترش دایره ی فعالیت ها و توان خروجی مناطق آزاد تجاری و اقتصادی، می تواند به جذب سرمایه ی عمومی بینجامد.
ار آن جایی که انسان همواره به دنبال ترقی، همزیستی و کنار آمدن با شرایط طبیعی و در اندیشه ی اثر گذاری بر دنیای پیرامون خود بوده است. با تکیه بر توانمندی های فرهنگی، اجتماعی، قدرت سیاسی و اقتصادی همواره به حفظ کیان، ایمان، عقیده، توسعه و تقویت فرهنگ ملی و دینی خود همت گماشته است.
تکیه بر قابلیت های استانی و منطقه ای و ظرفیت سازی استانی، تعریف و راهکار دیگری از پیشرفت برای کشور می باشد. چرا که رویکرد پذیرش قابلیت ها و فضا سازی های استانی به استناد مبانی دینی و اصول قانون اساسی وبرنامه های چشم انداز ملی نیز، قابل دفاع است و برنامه ریزی های مشخصاً استانی، می تواند یکی از راه حل های برون رفت از توسعه نیافتگی و کلید موفقیت و مهم تر نقطه ی اتکا، ارزش و کسب درآمد ملی باشد.
ارزش و فرصتی که مبتنی بر استعداد های طبیعی، موقعیت های جغرافیایی و شرایط اقلیمی برای هر منطقه با حق برخورداری و استفاده از فرصت هاست. تا؛ هم خود و هم کشور را در مواجه با بحران های طبیعی و اقتصادی حفظ و پاسداری نمایند.
اطمینان خاطر آن است که رشد اقتصادی و حق بهره مندی مناطق از رفاهِ بهتر، بر پیوستگی، انسجام و ایران دوستی ایرانیان و معاشرت آنان با یکدیگر خواهد افزود و این اقوام ایرانی هستند که با افتخار تمام بر جایگاهِ بلند سرزمینِ ایرانِ عزیز، قوام و اعتبار بیشتری می بخشند.
