سایه قطع شدن اینترنت بر اقتصاد ایران

با استناد به آمار ارائه‌شده از سوی معاونت پژوهشی سازمان امور مالیاتی، میزان این خسارت به‌صورت روزانه رقمی در حدود هزارو 80 میلیارد تومان برآورد شده است.

حال با توجه به اینکه حدود 40 میلیون کاربر ایرانی در فضای اینستاگرام مشغول به فعالیت هستند و طبق گزارش‌های مرکز آمار ایران، حدود 10 میلیون از 11 میلیون کسب‌وکار اینترنتی به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم از اینستاگرام استفاده می‌کنند که بسیاری از مشاغل خانگی، سنتی و خدماتی از این فضا جهت تبلیغ کسب‌و‌کار و فروش محصولات خود بهره می‌برند.

امسال نیز که با نام سال حمایت از دانش‌بنیان‌ها نام‌گذاری شده است و بسیاری از شرکت‌های دانش‌بنیان ادامه فعالیت خود را در گرو استفاده از فضای مجازی می‌دانند، سؤال اینجاست که آیا قطع اینترنت و فیلتر اینستاگرام باعث رونق کسب‌وکار آنها می‌شود یا نابودی آنان را در سالی که قرار بر ایجاد یک میلیون شغل توسط دولت برای جوانان بود، به همراه دارد؟

همان‌گونه که واضح است، آسیب‌های واردشده به سبب قطع اینترنت فقط ریالی نیست و با مختل‌شدن سامانه‌ها، روال طبیعی و منطقی زیرساخت‌های فناوری دستکاری می‌شود و این موضوع سبب ایجاد حفره‌هایی جهت نفوذ هکرها می‌شود؛ اتفاقی که در چند روز اخیر در سطح امنیتی‌ترین دستگاه‌های اجرائی افتاد. طبق مشاهدات عینی و تجزیه‌و‌تحلیل آماری می‌توان به این نتیجه رسید که ضرر و زیان واردشده به اقتصاد در نتیجه قطع اینترنت، عددی در حدود درآمد حاصل از فروش نفت در یک بازده زمانی یک‌ساله است.

بر اساس بیانیه انجمن تجارت الکترونیک کشور در‌خصوص قطع اینترنت و محدودیت‌های به‌وجود‌آمده، 400 هزار کسب‌وکار اینترنتی در مرحله نابودی قرار گرفته‌اند. بر اساس این بیانیه، درآمد 10 میلیون ایرانی به کسب‌وکار اینترنتی و فعالیت در این بستر بستگی دارد و با قطع‌شدن اینترنت، معیشت این افراد در خطر نابودی قرار می‌گیرد و با توجه به این مسئله که رشد اقتصادی ایران در دهه اخیر نزدیک به صفر بوده است، این اقدام نسنجیده نه‌تنها جبران‌شدنی نیست، بلکه در حال تبدیل‌شدن به فاجعه است.

در آخر باید نتیجه‌گیری کرد که با قطع‌کردن اینترنت و فیلتر فضای مجازی، نه‌تنها سبب نابودی اقتصاد بیماری می‌شوید که در نتیجه عملکرد ضعیف تیم اقتصادی دولت سیزدهم پدید آمده است، بلکه نتیجه آن بر سیستم آموزشی نیز سایه افکنده تا جایی که تمامی هزینه‌های سرسام‌آوری که در زمان بروز کرونا و راه‌اندازی پلتفرم‌های ایرانی انجام شد، بی‌اثر می‌شود.

نباید از این مسئله نیز غافل ماند که برنامه‌های داخلی نه‌تنها توان رقابت با پلتفرم‌های مشابه خارجی را ندارند، بلکه هزینه‌های سرسام‌آور و بیهوده‌ای که در این راستا انجام گرفته، می‌توانست صرف بهبود مشکلات معیشتی و نیازهای اولیه زندگی مردم شود که به مراتب مشکل‌گشاتر می‌شد.