ترابانت ؛ خودروئی که سوژه طنز مردم و فاجعه ای برای تولیدکننده آن بود!/ تصاویر

ترابانت  یک خودرو است که از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۹۰ در آلمان شرقی سابق توسط شرکت خودرو سازی وب سچسنرینگ اتومبیلورکه زویکاو در  تسویکاو زاکسن  تولید می‌شد.

ترابانت  خودرویی کوچک و ارزان‌قیمت بود که از پیشرانه ۲ سیلندر دو زمانه بهره می‌برد. این خودرو تا پس از فروپاشی دیوار برلین نیز تولید می‌شد.

در طول نزدیک به سه دهه بیش از سه میلیون ترابانت در آلمان شرقی تولید شد که این خودرو را به متداول‌ترین خودروی آلمان شرقی تبدیل کرد.

ترابانت ؛ سم خالص!

ویکیپدیا درباره ترابانت نوشته است: بدنه این خودرو از مخلوطی زمخت از آشغال پنبه و صمغ رازیانه بود به نام دوروپلاست تا ماده‌ای ضدزنگ و ابدی باشد اما مشکل همین است که در طبیعت تجزیه نمی‌شود و در صورت سوختن بسیار سمی است و در تولید انبوه ترابانت به عنوان یکی از خودروهای مردمی مورد استفاده قرار گرفته بود از این رو بقایای ترابانت‌های فرسوده یا از وسط نصف شده و به استفاده‌های عجیب می‌رسیدند یا اینکه در کنار جاده‌ها منظره‌ای مانند یک خودروی زامبی ایجاد می‌کردند.

این خودرو به عنوان دومین خودروی مردمی آلمان پس از  بیتل  شناخته می‌شود. البته تولید این  خودرو  به معنی حذف تفاوت طبقاتی نبود و در کنار آن وارتبورگ که از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۴ تولید می‌شد نیز بود که مخصوص افراد خاص بود.

تولید  ترابانت  در سال ۱۹۹۱ برای متوقف شد و شرکت سازنده آن هم منحل شد.

جوک های آلمانی ترابانت!

دربارهٔ ترابانت و کیفیت ساخت بدش جوک‌های زیادی به وجود آمده بود که در زیر به برخی از آنها اشاره شده:

• چطور یک ترابانت تهیه کنم؟ کافیست آدامست را به کف خیابان بچسبانی ترابانت به آن خواهد چسبید.
• درازترین خودروی بازار چیست؟ ترابانت است. دو متر طول خودش و ده متر دود پشت سرش که جمعاً می‌شود دوازده متر.
• بهترین ویژگی یک ترابانت چیست؟ اینکه در پشتش یک گرم کن نصب شده تا وقتی که آن را برای روشن شدن هل می‌دهی دستانت را گرم کند.

دود ترابانت از دیوار برلین هم رد شد!

۲۶ اسب قدرت که ۲۱ ثانیه طول می‌کشید تا به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت برسد که حداکثر سرعت اسمی آن بود البته برای مدل نو آن. موتور دوزمانه ۶۰۰سی‌سی این خودرو که با مخلوط بنزین و روغن کار می‌کرد (دقیقاً مشابه موتورهای گازی) و بوی بسیار بدی ایجاد می کرد. 

در پایان جنگ سرد سال ۱۹۸۹ در تظاهرات گسترده صفی طولانی از ترابانت‌های دودزا پای دیوار برلین جمع شدند تا به غرب بروند و بوی دود آنها باعث تسلیم شدن مأموران مرزی شد و ترابانت به عنوان نماد شکستن دیوار بعداً روی باقیمانده دیوار نقاشی گرافیتی شد.

ترابانت مدل‌های فراوانی دارد که به این قرارند:

• پی۵۰، که با نام ترابانت ۵۰۰ هم شناخته می‌شود (تولید از ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۲)
• ترابانت ۶۰۰ (۱۹۶۲–۱۹۶۴)
• ترابانت ۶۰۱ (۱۹۶۳–۱۹۹۱)
• و نهایتاً ترابانت ۱٫۱، که در سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۱ با موتور ۱٫۱ لیتری فولکس‌واگن عرضه می‌شد.

ترابانت ۱٫۱ تافته‌ای جدا بافته از خانواده ترابانت بود که با موتور فولکس واگن پولو (که نوع موتورش در زبان انگلیسی VW Polo نامیده می‌شد) و پس از به تاریخ پیوستن ترابانت‌های دو سیلندر دو زمانه با یک موتور چهار زمانه و به مدت یک سال به بازار عرضه شد.(متن از ویکیپدیا)

 ترابانت

 

 

از دست کولانی هم کاری ساخته نبود!

لوئیجی کولانی  طراح مشهور آلمانی که خلاقیتش با  قوانین آیرودینامیک و رویکردهای آینده‌ نگر پیوند عمیقی دارد، در سال ۲۰۰۱ طرحی برای بروزرسانی ترابانت 601 یونیورسال، که با نام استیشن‌واگن ترابانت هم شناخته می‌شود، ارائه کرد.

کولانی با طراحی پروفایل دماغه کاملاً جدید، که به صورت کیت قابل نصب روی ترابانت‌های قدیمی بود، سعی در بهبود آیرودینامیک و جذابیت ظاهری این خودرو داشت. این کیت با قیمتی معادل ۹۸۰ یورو به بازار عرضه شد، اما تعداد دقیق کیت‌های فروخته‌شده مشخص نیست.

در نهایت این کیت موفقیت تجاری گسترده‌ای کسب نکرد. دلایل احتمالی این عدم موفقیت را می‌توان در کاهش محبوبیت ترابانت پس از اتحاد دو آلمان و منسوخ شدن کلی این خودرو در ابتدای دهه ۲۰۰۰ دانست. ترابانت کولانی یونیورسال بیشتر به عنوان یک تمرین طراحی منحصر به فرد شناخته می‌شود تا یک محصول تجاری موفق.

لوئیجی کولانی مشهور کنار ترابانت مجهز به کیت دماغه