داستان خبرنگار نیوزیلندی که به جای کشورش، به افغانستان پناه برد/ او از طالبان کمک خواست

به گزارش بی بی سی، دولت نیوزیلند از سیاست‌های مرزبانی خود دفاع کرد و کریس هیپکینز وزیر مقابله با کرونا گفت برای کسانی مثل این زن خبرنگار که "شرایط خاص" دارند در هتل‌های قرنطینه همیشه جا هست.

شارلوت بلیس خبرنگار نیوزیلندی چهار روز پیش در مطلبی در روزنامه هرالد نیوزیلند شرح داد که دولت نیوزیلند درخواست او را برای برگشتن و زایمان در کشورش رد کرده است.

طبق قوانین فعلی نیوزیلند شهروندان و کسانی که اقامت دائم دارند می‌توانند وارد کشور شوند به شرط آن‌که ده روز در هتل قرنطینه شوند.

اما درخواست برای اقامت در این هتل‌ها زیاد و جا کم است بنابراین بسیاری از شهروندان نیوزیلند در عمل نتوانسته‌اند به کشورشان برگردند.

از این سیاست‌های بسیار سختگیرانه دولت نیوزیلند برای جلوگیری از شیوع کرونا انتقاد شده است.

خانم بلیس در نوشته خود در روزنامه هرالد نیوزیلند، تجربه‌اش برای ورود به کشورش را با برخورد طالبان مقایسه کرده است.

او و دوست پسرش، که خبرنگار عکاسی اهل بلژیک است، تابستان برای گزارش خروج نیروهای آمریکا از افغانستان، در این کشور بودند.

اما بعد خانم بلیس که پزشکان سال‌ها به او گفته بودند نمی‌تواند بچه‌دار شود باردار شد. او که خبرنگار شبکه الجزیره بود در دوحه قطر نزد یک زن متخصص زنان و زایمان رفت و پرسید اگر باردار باشد آیا او به پلیس اطلاع خواهد داد و شنید:

"به پلیس نمی‌گویم اما نمی‌توانم تو را مداوا کنم، فقط می‌توانم بگویم لازم است یا ازدواج کنی یا هرچه زودتر از این کشور خارج شوی."

خانم بلیس از کارش استعفا داد و می‌خواست با دوست پسرش برای زایمان به نیوزیلند برود اما درخواستشان برای گرفتن جا در هتل قرنطینه رد شد.

آنها به بلژیک رفتند. اما ویزای اقامت او به دلیل اینکه شهروند آن کشور نیست محدود بود و تنها جای دیگری که او و دوست پسرش ویزای ورود داشتند افغانستان بود.

خانم بلیس می‌نویسد که با مقام‌های ارشد طالبان تماس گرفته و به آن‌ها گفت: "شما می‌دانید که من با جیم از نیویورک تایمز در رابطه‌ام اما ما ازدواج نکرده‌ایم، درست است؟"

"بله، ما به هر دوی شما احترام می‌گذاریم و شما خارجی هستید. این به خودتان مربوط است."

"خوب من حامله‌ام و نمی‌توانم به نیوزیلند برگردم. اگر به کابل بیایم مشکلی برایمان پیش می‌آید؟"

داستان خبرنگار نیوزیلندی که به جای کشورش، به افغانستان پناه برد

پاسخ مقام طالبان پس از ترجمه این بود که "می‌توانید بیایید و مشکلی نخواهید داشت. فقط به همه بگویید که ازدواج کرده‌اید و اگر مسئله‌ای پیش آمد با ما تماس بگیرید. نگران نباشید. همه چیز روبراه خواهد بود."

خانم بلیس نوشته: "وقتی طالبان برای شما، زن باردار ازدواج نکرده پناهگاه امن فراهم می‌کند، می‌فهمید که اوضاع چقدر درهم‌وبرهم است."

واکنش‌ها

انتشار این مطلب واکنش‌های بسیاری را بخصوص در نیوزیلند و افغانستان برانگیخته است.

در نیوزیلند از دولت خواسته شده در معیارهای تخصیص جا در هتل‌های قرنطینه تجدیدنظر کند و بخصوص برای زنان باردار تسهیلاتی قائل شود.

با این‌حال وزیر کرونا دولت نیوزیلند از برنامه‌های دولت دفاع کرد و گفت این اقدامات "خدمت بی‌سابقه‌ای به کشور کرده؛ جان مردم را نجات داده و از بستری شدن در بیمارستان پیشگیری کرده و مانع شده نظام بهداشت و درمان کشور به زانو درآید."

او گفت از خانم بلیس دعوت شده تا برای نوعی دیگری از ویزای اضطراری درخواست بدهد.

خانم بلیس گفت بعد از انتشار مقاله‌اش کشوری که نامش را نبرد به او پیشنهاد پناهندگی داده است.

خانم بلیس هم از انتقاد در امان نبوده. فعالان مدنی و افغان‌ها بخصوص زنان افغان تجربه او را که به عنوان یک خارجی از "امتیاز ویژه" برخوردار بوده تعمیم‌پذیر ندانسته‌اند.

از طالبان همواره برای برخورد سرکوبگرانه و بی‌رحمانه با زنان انتقاد شده و فعالان حقوق زن با دستگیری، شکنجه و حتی مرگ روبرو بوده‌اند.

سحر فطرت، فعال حقوق زنان، در توییتر نوشت: "دوازده روز بعد از اینکه طالبان تمنا پریانی و خواهرش و پروانه ابراهیم‌خیل را ربودند هیچکس نمی‌داند آنها کجا هستند و چه بر سرشان آمده است. با اینحال دائم می‌بینیم که افراد دارای امتیاز خاص از طالبان تمجید می‌کنند. راه‌های زیادی برای انتقاد از دولت خود بدون ستودن طالبان وجود دارد."

عمران فیروز، روزنامه‌نگار افغان-استرالیایی، هم در توییتر نوشت: "این داستان در ادامه برخورد متفاوت طالبان با افغان‌ها و غیرافغان‌هاست."

"روزنامه‌نگارانی که افغان شمرده می‌شوند با تهدید، ضرب و شتم و شکنجه و حتی قتل مواجهند درحالیکه غیرافغان‌ها خروارها امتیاز ویژه دارند و از آنها استقبال و از همه نظر رفتار ملایمی می‌شود."

به گزارش آژانس خبری پژواک افغانستان، شمار خبرنگاران و روزنامه‌نگاران زن از زمان به قدرت رسیدن طالبان "نصف" شده است.

بنا بر این گزارش، در یک شبکه تلویزیونی که زمانی پانزده زن کار می‌کردند حالا حتی یک زن هم کار نمی‌کند.

تهدید و ناامنی و محدودیت‌های شدید سبب شده زنان خبرنگار در افغانستان بناچار از شغل خود دست بکشند.