نگاهی به دزدی‌های آمریکا در سوریه؛ پیروی ایالات متحده از قانون جنگلِ بین‌المللی

با این حال، عملکرد دزدی ارتش آمریکا در سوریه در روزهای اخیر بار دیگر آشکارا به جهان نشان داد که از نظر ایالات متحده به هیچ وجه قوانین و نظمی وجود ندارد که توسط جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته شده باشد!

به گزارش رسانه‌های سوریه، در 21 اوت (30 مرداد)، ارتش مستقر غیر قانونی آمریکا در سوریه 137 کامیون نفتکش را برای حمل و نقل نفت از شمال شرق سوریه به پایگاه نظامی آمریکا در عراق اعزام کرد.

در 16 اوت (25 مرداد)، ارتش ایالات متحده ناوگانی متشکل از 65 کامیون نفتکش را برای انتقال نفت مسروقه اعزام کرد.

در 15 اوت (24 مرداد)، ارتش ایالات متحده ناوگانی متشکل از 100 کامیون نفتکش را برای انتقال نفت مسروقه اعزام کرد.

در 11 اوت (20 مرداد)، ارتش ایالات متحده 144 کامیون نفتکش را برای سرقت نفت اعزام کرد.

در اوایل ماه جاری نیز دو مورد دیگر وجود داشت که نیازی به ذکر آن نیست.

ارتش آمریکا در سویه نه تنها نفت را به سرقت برده بلکه مواد غذایی را قاچاق کرد و حتی سوزاند. در 18 ژوئن سال جاری، ارتش آمریکا با استفاده از 40 کامیون، گندم غارت شده سوریه را به عراق ارسال کرد. در می 2020، یک بالگرد آپاچی آمریکایی چندین بالن آتش زا را پرتاب کرد تا 20 هزار هکتار از مزارع گندم در یک روستای استان حسکه سوریه در آتش بسوزد.

 همزمان، ارتش آمریکا نیز حملات هوایی را در سوریه انجام داد. فرماندهی مرکزی آمریکا 23 اوت در بیانیه‌ای اعلام کرد که به دستور رئیس جمهور بایدن، ارتش آمریکا به زیرساخت‌های مورد استفاده سپاه پاسداران ایران در سوریه حمله هوایی کرده است. در زمانی که متن نهایی از سرگیری برجام نزدیک به توافق است، منظور این اقدام ارتش ایالات متحده عجیب است، شاید می‌خواهد ایران را بترساند و اسرائیل را خشنود کند. با این حال، بمباران خودسرانه یک کشور مستقل نقض آشکار ماده 2 منشور سازمان ملل است. نظم بین‌المللی مبتنی بر منشور سازمان ملل متحد و قوانین بین‌المللی به طور کلی توسط جامعه بین‌المللی به رسمیت شناخته شده است، نه قوانین تعیین شده توسط ایالات متحده.

در جاده‌ای که کاروان نظامی آمریکا نفت دزدیده شده سوریه را به عراق منتقل می‌کرد، آنقدر کامیون نفتکش وجود داشت که پایان آنها دیده نمی‌شد. اما در خیابان‌های دمشق، ساکنان همچنان در مقابل پمپ بنزین‌ها در صف ایستاده‌اند. تقریباً همه شهرهای سوریه با بحران انرژی مواجه هستند و خودروهایی که منتظر سوخت‌گیری هستند نیز گاها به چشم نمی‌آیند.

در حال حاضر 90 درصد جمعیت سوریه زیر خط فقر زندگی می‌کنند، دو سوم مردم برای امرار معاش خود به کمک‌های بشردوستانه متکی هستند و بیش از نیمی از مردم امنیت غذایی ندارند. با این حال، ارتش ایالات متحده همچنان مناطق اصلی تولید غلات و نفت در سوریه را اشغال کرده و منابع ملی سوریه را غارت و بحران انسانی محلی را بدتر می‌کند.

چرا آمریکا سوریه را ترک نمی کند؟ یافتن پاسخ این سوال از سخنان خود سیاستمداران آمریکایی کار دشواری نیست. «دونالد ترامپ» رئیس جمهور سابق آمریکا جمله معروف دارد: «من نفت را دوست دارم، ما می‌خواهیم از نفت محافظت کنیم و ارتش آمریکا برای این کار (در سوریه) می‌ماند.»

«کامالا هریس» معاون رئیس جمهور آمریکا نیز صراحتاً گفت: «سال‌های زیادی است که نسل اندر نسل آمریکایی‌ها  برای نفت می‌جنگند.»

در طول سال‌ها، ایالات متحده از شبه نظامیان محلی برای تضعیف نظم و وحدت سوریه حمایت کرده و در عین حال به ارتش این کشور برای دزدی نفت و مواد غذایی سوریه چراغ سبز نشان داده است. آمریکا با اقدامات خود نشان داده است که به اصطلاح «نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین» منطق دزدی است که «من می‌توانم اما تو نمی‌توانی»، این قانون جنگل است که کسی باقی می‌ماند که قوی باشد، بکش یا کشته شو؛ بخور یا خورده شو.