شاید جهان روزی کاملا به ماده تاریک تبدیل شود!

به گزارش آی‌ای، به ما گفته می‌شود که جهان عمدتاً از ماده تاریک تشکیل شده است و با این حال ما هرگز آن را ندیده‌ایم و آنچه که ما بیشتر مشاهده کرده‌ایم، تعامل اجرام آسمانی با چیزی است که گمان می‌رود ماده تاریک باشد.

اکنون مطالعه جدیدی که در مجله APS Physics منتشر شده است، یک نظریه را معرفی می‌کند که ماده تاریک ممکن است بتواند ماده معمولی را به خودش تبدیل کند و این یک ایده وحشتناک است.

این نظریه کاملا محتمل و قابل قبول است. چرا که به هر حال به نظر می‌رسد که چیزهای ناشناخته زیادی در جهان وجود دارد.

دانشمندان از ریاضیات پیچیده‌ای استفاده می‌کنند، اما اصولا استدلال می‌کنند که ماده تاریک اساساً می‌تواند ماده عادی را به نوع خود تبدیل کند. اما آیا این بدان معناست که همه ما محکوم به تبدیل شدن به ماده تاریک هستیم؟ نه لزوماً. فیزیکدانان همچنین استدلال می‌کنند که ماده تاریک در آغاز جهان رشد زیادی داشته است، اما رشد آن از آن زمان متوقف شده است.

اما رشد آن چگونه متوقف شده است؟ به گفته دانشمندان، اگر کیهان در حال دور شدن از ماده تاریک باشد، نمی‌تواند ماده معمولی را تبدیل کند. بنابراین آنچه اساساً کیهان ارزشمند ما را نجات داده، انبساط جهان است.

همانطور که از هر نظریه‌ای در مورد ماده‌ای به گریزانی ماده تاریک انتظار می‌رود؛ هنوز سؤالات بی پاسخ زیادی در مورد این نظریه نیز وجود دارد، اما به نظر می‌رسد این نظریه به خوبی با مشاهدات از ماده تاریک که امروزه از طریق بررسی تشعشات پس‌زمینه مایکروویو کیهانی(CMB) در اختیار داریم، مطابقت دارد.

پس‌زمینه مایکروویو کیهانی(CMB) به تشعشعات پس زمینه کیهانی ضعیف اشاره دارد که تمام فضا را فراگرفته‌اند. این تشعشعات همچنین منبع مهمی از داده‌ها در مورد جهان اولیه هستند، زیرا قدیمی‌ترین تابش الکترومغناطیسی هستند که قدمت آن به دوران بازترکیبی بازمی‌گردد.

در کیهان‌شناسی، دوره بازترکیبی(Recombination) به یک دوره زمانی اشاره می‌کند که در آن الکترون‌ها و پروتون‌های باردار برای نخستین بار به هم پیوند یافتند تا اتم‌های هیدروژن خنثی را تشکیل دهند. دوره بازترکیبی در حدود ۳۷۰ هزار سال پس از مه‌بانگ اتفاق افتاد. واژه بازترکیبی کمی گمراه کننده است، زیرا نطریه مه‌بانگ ادعا نمی‌کند که الکترون‌ها و پروتون‌ها قبل از این دوره نیز ترکیب شده‌ بودند، بلکه این نامگذاری دلایل تاریخی دارد. این نامگذاری پیش از آنکه فرضیه مه‌بانگ به نظریه نخست در مورد پیدایش جهان تبدیل شود، انجام شده‌ بود.

جهان در لحظات نخست پس از مه‌بانگ، پلاسمای داغ و چگالی از فوتون‌، لپتون و کوارک موسوم به "دوره کوارک" بود. در ثانیه ۶-۱۰ جهان به اندازه کافی منبسط و سرد شده‌ بود که امکان شکل‌گیری پروتون وجود داشته‌ باشد که به آن "دوره هادرون" می‌گویند. این پلاسما به دلیل پراکندگی تامسون الکترون‌های آزاد، برای تابش الکترومغناطیسی کاملاً کدر بود، زیرا مسیر آزاد متوسطی که هر فوتون می‌توانست بدون برخورد با یک الکترون بپیماید، بسیار کوتاه بود. در درون خورشید نیز در حال حاضر چنین وضعیتی حاکم است. با ادامه انبساط جهان سردتر هم شد و در نهایت به اندازه‌ای سرد شد که تشکیل اتم‌های خنثی هیدروژن از نظر انرژی وضعیت پایدارتری به وجود می‌آورد و تعداد الکترون‌ها و پروتون‌های آزاد در مقایسه با اتم‌های هیدروژن به چند بخش در ۱۰ هزار رسید.

در نهایت بر اساس این نظریه، این احتمال قوی وجود دارد که جهان روزی به طور کامل به ماده تاریک تبدیل شود!