دلیل جذابیت برخی برای پشه ها/ آیا شما آهنربای پشه هستید؟!

نتیجه مطالعه‌ای تازه نشان داده که بدن شما یک شِیک پروتئینی بزرگ است که بوی بد را برای پشه‌های گرسنه ایجاد می‌کند.

به گزارش واشنگتن پست، برخی از افراد آهنربایی برای پشه‌ها هستند و ترکیبی وسوسه انگیز از مواد شیمیایی را منتشر می‌کنند که حشرات مزاحم را دعوت می‌کند تا روی آنان نشسته و تغذیه کنند.

پژوهشگران دانشگاه راکفلر در نیویورک دریافتند افرادی که میزان بالاتری از اسید‌های خاص را روی پوست خود دارند، ۱۰۰ برابر بیش‌تر برای پشه ماده Aedes aegypti (نوعی از پشه مسئول انتشار بیماری‌هایی مانند دنگی، چیکونگونیا، تب زرد و زیکا) جذاب‌تر هستند.

یافته‌های این پژوهش که در نشریه Cell منتشر شد، می‌تواند منجر به تولید محصولات جدیدی شود که بوی خاصی از انسان را می‌پوشانند یا تغییر دهند و یافتن خون انسان را برای پشه‌ها دشوارتر می‌سازند و به طور بالقوه از گسترش بیماری جلوگیری می‌نمایند. «جف ریفل» استاد دانشگاه واشنگتن و کارشناس پشه که در این مطالعه شرکت نداشته می‌گوید: «بیماری‌های انتقالی از طریق پشه حدود ۷۰۰ میلیون نفر را در سال تحت تاثیر قرار می‌دهند و کارشناسان انتظار دارند با افزایش دمای جهانی این تعداد افزایش یابد».

پشه‌های A. aegypti در آب و هوای گرمسیری یا نیمه گرمسیری زندگی می‌کنند، اما این حشره اکنون در تمام طول سال در ناحیه و بخش‌هایی از کالیفرنیا تولید مثل می‌کند.

ما تنها با نفس کشیدن به پشه‌ها نشان می‌دهیم که در محل حضور داریم. پشه‌های ماده برای نیش زدن و مکیدن خون ساخته شده‌اند، زیرا بدون خون پروتئین کافی برای تولید مثل نخواهند داشت. در نتیجه، شما برای پشه‌ها به مثابه یک شِیک پروتئینی بزرگ هستید. این راهی است که آنان در طول یک دقیقه می‌توانند معادل ۶۸ کیلوگرم غذا بخورند و سپس از آن برای تولید مثل استفاده کنند.

دانشمندان پیش‌تر می‌دانستند که پشه‌ها برخی از انسان‌ها را به سایرین ترجیح می‌دهند، اما دلیل آن برای‌شان کاملا شناخته شده نبود. کارشناسان دریافته‌اند که به نظر می‌رسد افراد در زمان بارداری یا پس از نوشیدن چند آبجو برای پشه‌ها جذاب‌تر می‌شوند و این امر باعث پژوهش بیش‌تر در این باره شده که آیا پشه‌ها ممکن است به سمت بوی خاصی کشیده شوند یا خیر.

وُشال که آزمایشگاه‌اش در دانشگاه راکفلر است در تلاش بوده تا دریابد که چرا برخی از افراد برای پشه A. aegypti بوی بهتری نسبت به دیگران دارند.

خوشبختانه برای انجام این آزمایش هیچ کس مجبور نبود در اتاقی پر از پشه بنشیند. در عوض، پژوهشگران با پوشیدن جوراب‌های نایلونی روی بازو‌ها بوی طبیعی را از پوست افراد جمع آوری کردند. آنان جوراب‌ها را در قطعاتی ۵ سانتی متری برش دادند و دو تکه پارچه را در پشت دو در مجزا در یک جعبه پلاستیکی شفاف قرار دادند که ده‌ها پشه در اطراف آن پرواز می‌کردند. سپس پژوهشگران تله را باز کردند و حشرات تصمیم گرفتند به سمت جوراب‌های ساق بلند پشت در اول یا دوم حرکت کنند.

وشال می‌گوید سپس پژوهشگران هر بار که یک حشره به سمت یک نمونه خاص کشیده می‌شد امتیازی شبیه امتیازات بازی بسکتبال را شمارش می‌کردند. یکی از نمونه‌ها که به عنوان «سوژه ۳۳» نامیده شد به عنوان سوژه مورد علاقه حشرات ظاهر شد. وشال می‌گوید: «سوژه ۳۳ صد دور بازی را برنده شد».

وُشال می‌گوید افرادی مانند سوژه ۳۳ سطوح بالاتری از ترکیباتی به نام کربوکسیلیک اسید را طریق سبوم (ماده چربی تولید شده توسط غدد سباسه است که لیپید‌ها را به سطح پوست می‌رساند) یک پوشش مومی روی پوست خود تولید می‌کنند. سپس سبوم توسط میلیون‌ها میکروارگانیسم مفید که بر روی پوست ما برای تولید کربوکسیلیک اسید کلونی ایجاد کرده خورده می‌شود. وشال می‌گوید که این اسید در مقادیر زیاد می‌تواند بویی شبیه بوی پنیر یا پا‌های بدبو ایجاد کند. به نظر می‌رسد که این بو باعث جذب پشه‌های ماده برای شکار خون انسان می‌شود.

او می‌گوید قابل توجه است که جوراب‌های نایلونی مورد استفاده در این مطالعه در واقع بوی عرق نمی‌دادند. پشه‌ها به شدت به بوی انسان حساس هستند و عطر یا ادکلن نمی‌تواند پوششی برای پنهان شدن آن بو باشد.

وشال می‌گوید: «این آزمایش در طول سه سال انجام شد و همان افراد بدون توجه به این که در آن روز چه خورده بودند یا شامپوی خود را تغییر داده بودند با واکنش مشابه پشه‌ها مواجه می‌شدند. اگر امروز یک آهنربای پشه هستید سه سال بعد نیز شما یک آهنربای پشه خواهید بود».

این مطالعه پاسخی نداد که چرا برخی از افراد کربوکسیلیک اسید بیش‌تری روی پوست خود نسبت به دیگران دارند. با این وجود، وشال می‌گوید که ترکیب میکروبیوم پوست در هر فردی منحصر به فرد است.

او می‌افزاید: هر کس دهکده‌ای کاملا منحصر به فرد از باکتری‌ها روی پوست خود دارد. برخی از تفاوت‌های مغناطیسی پشه‌ها که در اینجا می‌بینیم ممکن است به سادگی تفاوت در انواع باکتری‌ها باشد.

در حالی که کربوکسیلیک اسید به وضوح در این مطالعه نقش دارد هیچ «ترکیب منفردی» وجود ندارد که پشه‌ها را جذب کند. احتمالا یک کوکتل یا مخلوطی از اجزای مختلف وجود دارند که به پشه این پیام را انتقال می‌دهند تا وارد خانه شود و نیش بزند. پشه یک آهنربای چند وجهی است که از سیگنال‌های مختلف زیادی استفاده می‌کند. کربوکسیلیک اسید یک جزء مهم، اما نه تنها جزء در این باره است. برای فردی که نمی‌خواهد پشه او را نیش بزند توصیه این است که دوش بگیرد تا تمام این ترکیبات آبدار که روی پوست به ویژه اطراف پا‌ها با بوی منحصر بفرد آن وجود دارد کاهش یابد.

وشال می‌گوید که در آینده چگونگی دستکاری بو‌هایی که از پوست و به طور بالقوه از باکتری ساکن بر روی آن نشأت می‌گیرند به احتمال زیاد کشف خواهد شد. برای مثال، دانشمندان ممکن است بتوانند یک کرم پروبیوتیک برای پوست ایجاد کنند که بتواند جذابیت فرد را برای پشه‌ها کاهش دهد.

وشال می‌گوید: «تنها زمانی که بفهمید چه چیزی باعث می‌شود مردم به آهنربای پشه تبدیل شوند می‌توانید راه‌هایی را برای جلوگیری از آن را پیدا کنید و مورد سنجش قرار دهید».