آب سیاه عامل اصلی از دست دادن بینایی

آب‌سیاه (گلوکوم) یکی از علل اصلی از دست دادن بینایی غیرقابل برگشت است که در حال حاضر بیش از ۷۰ میلیون نفر را در سراسر جهان دچار کرده است و تا سال ۲۰۴۰ میلادی، ۱۱۱.۸ میلیون نفر را دچار خواهد کرد.

در صورتی که این بیماری تشخیص داده و درمان نشود، منجر به کوری می‌شود؛ زیرا تغییراتی که این بیماری ایجاد می‌کند برگشت‌ناپذیر هستند. غربالگری آب‌سیاه برای کمک به تشخیص زودهنگام آن ضروری است؛ اما غربالگری عموم مردم مقرون‌به‌صرفه نیست. شناسایی گروه‌های پرخطر به منظور تشخیص زودهنگام این بیماری احتمالاً راه‌حل مؤثری است.

محققان به منظور درک ارتباط بین اختلالات گوناگون خواب و آب‌سیاه پژوهشی انجام دادند و دریافتند بی‌خوابی، خروپف و خواب‌آلودگی در طول روز، همگی با خطر ابتلا به آب‌سیاه مرتبط هستند.

آن‌ها همچنین دریافتند که ابتلا به این بیماری بر الگوی خواب تأثیر می‌گذارد.

گلوکوم (Glaucoma) یا بیماری آب سیاه زمانی ایجاد می‌شود که فشار داخل چشم بالا می‌رود. این عارضه می‌تواند سبب آسیب عصب بینایی و در نتیجه کوری دائمی شود. باید دانست که بعضی از انواع بیماری آب سیاه می‌تواند تا مراحل انتهایی بیماری هیچ علامتی نداشته باشد و هنگامی فرد متوجه بیماری خود می‌شود که بسیاری از رشته‌های عصب بینایی وی از بین رفته و دید به شدت و به طور غیرقابل برگشت افت کرده است؛ بنابراین تشخیص زودرس آب سیاه و شروع درمان به موقع، کلید اصلی در پیشگیری از پیشرفت بیماری و کاهش دید بیمار خواهد بود.

مایع شفافی مرتب در چشم ترشح می‌شود که به آن زلالیه می‌گویند و این مایع از محلی که زاویه (محل تلاقی قرنیه با عنبیه) نام دارد، خارج می‌شود. اگر به دلیلی انسداد یا مانعی بر سر راه خروج این مایع در چشم ایجاد شود و زلالیه نتواند به راحتی از چشم خارج شود، در این صورت فشار داخل چشم بالا می‌رود.