خط چشم، مدی به جا مانده از دوران باستان

خط چشم هم مثل ریمل یادگاری از دوران مصر باستان است. مصریان باستان از پودر سیاه رنگی که مخلوطی از گالن (فلز خام تشکیل دهنده سرب) و مالاکیت (یک نوع فلز)، گوگرد و روغن‌های حیوانی نه فقط برای زیبایی بلکه برای جنبه‌های پزشکی، به عنوان خط چشم استفاده می‌کردند.

در حقیقت کلئوپاترا و مردمش از خط چشم که در آن زمان به آن (کحل: khol) نامیده می‌شد، برای محافظت از چشم در برابر عفونت و چشم بد و ایجاد خطوط شبيه چشم گربه، (موجودات مقدس فراعنه) استفاده می‌کردند.

اما در عصر رومیان، زنان از کحل فقط برای جنبه‌های زیبایی استفاده کردند، در عین حال از آنجا که خط چشمشان حاوی سرب بود، جانشان نیز در معرض خطر قرار داشت، اما در قرون وسطی با دور شدن زنان از آرایش، کشیدن خط چشم هم کم رونق شد.

در دوره رنسانس خط چشم کشیدن دوباره متداول شد و زنان از چوب درخت راش برای جلوه دادن و تیره کردن چشمها استفاده کردند.

اما نقطه عطف خط چشم در قرن 20 اتفاق افتاد، زمانی که لوازم آرایش به لطف گسترش سینمای صامت محبوب شدند به طوری که خوانندگان زن در دهه 1920 و 1930 از خط چشم برای بیان احساس تاریکی و اندوه استفاده کردند.

با این حال، موفقیت واقعی خط چشم در دهه 1950 بود و خط چشم به یک نماد واقعی زنان تبدیل شد که امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

در این سالها، به خط چشم یک خط جدید اضافه شد که نازک از گوشه داخلی چشم شروع می شد و سپس در سمت وسط پلک ضخیم تر میشد و قسمت آخر آن مثل دم بالا می‌رفت، از مرلین مونرو و الیزابت تیلور تا آدری هپبورن خط چشمهایشان را به این سبک می‌کشیدند. با ورود با دهه 1960 خط چشم تغییر شکل داده و ضخیم تر شد؛ شبیه سبکی که سوفیا لورن دنبال می‌کرد.

اما در دهه هشتاد قرن گذشته، خط چشمها، شکلهای خاصتری پیدا کردند و فقط محدود به رنگ سیاه نبودند و در رنگهای متنوعی عرضه شدند. از بنفش تا آبی، و براق و پولکی و مات.

با ورود به قرن بیست و یکم خط چشم در چهره سلبریتی ها جلوه بیشتری پیدا کرد مثل امی واینهاوس، امروز هم مردم از کشیدن خط چشم به سبک گربه‌ها ابایی ندارند.