چرا مدام خود را می خارانیم؟

خارش؛ حسی است که ما همه با آن آشنایی داریم که با خراش یا مالش ملایم پوست تسکین میابد. برخی از خارش های آزاردهنده با پماد های موضعی و در موارد شدیدتر با دارو های خوراکی قابل درمان هستند.

برخی خارش ها بیشتر از آنچه که ما تصور می کنیم به سیستم عصبی وابسته هستند. خارش ها به طور معمول حاصل ضایعات پوستی سطحی می باشند، در واقع سیستم عصبی مرکزی متصل به خارش، تحت تاثیر سایر عوامل عصبی بدن فعالیت می کند.

سیستم عصبی محیطی و نخاعی در احساس خارش

گیرنده های خارش شامل گیرنده های هیستامینرژیک و غیر هیستامینرژیک می باشند که توسط پوست تحریک می شوند و در آخر منجر به گسترش انتقال دهنده های عصبی (سیناپس) خواهند شد.

انتقال دهنده های عصبی (سیناپس ها) به سیستم عصبی پشت نخاع هم واکنش نشان می دهند. تعدیل کننده های عصبی خارش با اتصال به گیرنده های عصبی، پیام را به سیستم عصبی محیطی و مرکزی ارسال می کنند.

سیستم مغز و درک خارش

با درک خارش توسط سیستم عصبی، مغز برای عمل خاراندن فعال می شود و خارش تسکین میابد. مطالعات اخیر در مورد خارش، درگیری قشر قدامی گیرنده های مغز (سینگولات و اینسولا)، قشر جلوی پیشانی و حتی مخچه را نشان می دهد.

این مطالعات نه تنها به بررسی آناتومی پرداخته است بلکه به بررسی ارتباط میان قشر قدامی مغز و هسته های قاعده ای مغز نیز می پردازد.

کاربرد عملی پیوند بین خارش و مغز

یک پیوند شناخته شده میان سیستم عصبی و پوست وجود دارد که مربوط به مراحل رشد و نمو می باشد. با این وجود جزییات مربوط به این پیوند هنوز مشخص نیست. اگرچه شناسایی ساختارها و متابولیسم حسی در سیستم عصبی محیطی و نخاعی مغز جالب است اما کاربرد عملی این اطلاعات کمک بزرگی به بیماران خواهد کرد.

این اطلاعات می توانند برای پیدا کردن روش های درمانی بهتر خارش، درمان بیماری پروریتوس، و در کل خارش شدید پوست و که زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار داده است، مفید باشند.

در درمان بیماری درماتیت آتوپیک که یک اختلال پوستی شایع است، کنترل خارش از طریق مکانیسم های مرکزی انجام می شود. درمان اصلی خارش مداوم در درجه اول روی عوارض جانبی در همه بیماران تمرکز کرده است. شناسایی مناطق عصبی در خارش می تواند به درمان بهتر با اثر بخشی هدفمند کمک شایانی کند.

منبع: نمناک

4167