اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند تبدیل به بیماری مزمنی برای سلامت روان شما شود، اما یادگیری مهارت های مقابله ای در روان درمانی و مصرف دارو‌ها می‌تواند به شما در کسب اعتماد به نفس و بهبود توانایی با دیگران کمک کند.
در اختلال اضطراب اجتماعی، ترس و اضطراب منجر به اجتناب از موقعیت می‌شود که می‌تواند زندگی شما را مختل کند. یعنی شما کلا صورت مسئله را پاک می‌کنید. استرس شدید می‌تواند بر روابط، برنامه‌های روزانه، کار، مدرسه یا سایر فعالیت‌های شما تأثیر بگذارد.
اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند تبدیل به بیماری مزمنی برای سلامت روان شما شود، اما یادگیری مهارت‌های مقابله‌ای در روان درمانی و مصرف دارو‌ها می‌تواند به شما در کسب اعتماد به نفس و بهبود توانایی شما در تعامل با دیگران کمک کند.
علائم اختلال اضطراب اجتماعی
احساس کمرویی یا ناراحتی در شرایط خاص لزوماً نشانه‌ای از اختلال اضطراب اجتماعی به ویژه در کودکان نیست. میزان راحتی در موقعیت‌های اجتماعی بسته به ویژگی‌های شخصیتی و تجربیات زندگی متفاوت است. برخی از افراد به طور طبیعی کم روتر هستند و برخی دیگر رفتار توام با جسارت بیشتری دارند.
بر خلاف عصبانیت روزمره، اختلال اضطراب اجتماعی شامل ترس، اضطراب و اجتناب است که در روابط، کار‌های روزمره، کار، مدرسه یا سایر فعالیت‌ها اختلال ایجاد می‌کند.
اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در اوایل تا اواسط نوجوانی شروع می‌شود، اگرچه گاهی اوقات در کودکان کوچکتر یا در بزرگسالان شروع می‌شود.
علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
* ترس از موقعیت‌هایی که ممکن است در مورد شما قضاوت منفی شود
* نگران شرمساری یا تحقیر خود باشید
* ترس شدید از تعامل یا صحبت با غریبه‌ها
* بترسید دیگران متوجه شوند که شما مضطرب به نظر می‌رسید
* ترس از علائم جسمی که ممکن است باعث خجالت شما شود، مانند سرخ شدن، تعریق، لرزش یا لرزش صدا
* اجتناب از انجام کار‌ها یا صحبت با مردم از ترس خجالت
* اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است در مرکز توجه باشید
* اضطراب در انتظار یک فعالیت یا رویداد ترسناک
* ترس یا اضطراب شدید در شرایط اجتماعی
* تجزیه و تحلیل عملکرد خود و شناسایی نقص در تعاملات خود پس از یک موقعیت اجتماعی
* انتظار بدترین پیامد‌های ممکن از یک تجربه منفی در یک موقعیت اجتماعی
برای کودکان، نگرانی از تعامل با بزرگسالان یا همسالان ممکن است با‌گ ریه، عصبانیت، چسبیدن به والدین یا امتناع از صحبت در موقعیت‌های اجتماعی نشان داده شود.
نوع عملکرد اختلال اضطراب اجتماعی زمانی است که شما هنگام صحبت یا اجرای عمومی، ترس و اضطراب شدید را تجربه می‌کنید، اما نه در سایر انواع موقعیت‌های اجتماعی عمومی‌تر.
علائم جسمی
علائم و نشانه‌های جسمانی گاهی اوقات می‌تواند با اختلال اضطراب اجتماعی همراه باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* خجالت زدگی
* ضربان قلب سریع
* لرزش
* تعریق
* ناراحتی معده یا حالت تهوع
* مشکل در حبس نفس
* سرگیجه یا سبکی سر
* احساس می‌کنید ذهن شما خالی شده است
* تنش عضلانی
اجتناب از موقعیت های شایع اجتماعی
تحمل تجربیات رایج و روزمره ممکن است هنگام ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی دشوار باشد، از جمله:
* تعامل با افراد ناآشنا یا غریبه‌ها
* شرکت در مهمانی‌ها یا مجالس اجتماعی
* رفتن به محل کار یا مدرسه
* شروع مکالمات
* برقراری ارتباط چشمی
* دوستیابی
* ورود به اتاقی که افراد قبلاً در آن نشسته‌اند
* بازگشت اقلام به فروشگاه
* غذا خوردن در حضور دیگران
* استفاده از سرویس بهداشتی عمومی
علائم اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند در طول زمان تغییر کند. اگر با تغییرات، استرس یا خواسته‌های زیادی در زندگی خود روبرو هستید، ممکن است شعله ور شوند. اگرچه اجتناب از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد اضطراب می‌شوند در کوتاه مدت احساس بهتری به شما می‌دهند، اما در صورت عدم درمان اضطراب شما در طولانی مدت ادامه خواهد داشت.
علل اختلال اضطراب اجتماعی
مانند بسیاری دیگر از شرایط سلامت روان، اختلال اضطراب اجتماعی احتمالاً ناشی از تعامل پیچیده عوامل بیولوژیکی و محیطی است. علل احتمالی عبارتند از:
* صفات موروثی: اختلالات اضطرابی در خانواده‌ها مشاهده می‌شود. با این حال، هنوز کاملاً مشخص نیست که چه میزان از این امر ممکن است به دلیل ژنتیک و چقدر به دلیل رفتار‌های آموخته شده باشد.
* ساختار مغز. ساختاری در مغز به نام آمیگدال ممکن است در کنترل واکنش ترس نقش داشته باشد. افرادی که آمیگدال بیش فعال دارند ممکن است واکنش ترس بالایی داشته باشند و باعث افزایش اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی شوند.
* محیط. اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است یک رفتار آموخته شده باشد - برخی از افراد ممکن است پس از یک موقعیت اجتماعی ناخوشایند یا شرم‌آور دچار اضطراب قابل توجهی شوند. همچنین، ممکن است ارتباطی بین اختلال اضطراب اجتماعی و والدینی وجود داشته باشد که یا رفتار‌های اضطرابی را در موقعیت‌های اجتماعی الگو قرار می‌دهند یا بیشتر از فرزندان خود کنترل‌کننده یا بیش از حد محافظت می‌کنند.
عوامل خطر
عوامل متعددی می‌توانند خطر ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را افزایش دهند، از جمله:
* سابقه خانوادگی: اگر والدین یا خواهر و برادر‌های بیولوژیکی شما به این بیماری مبتلا باشند، به احتمال زیاد به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا می‌شوید.
* تجربیات منفی: کودکانی که تجربه تمسخر، قلدری، طرد شدن، تمسخر یا تحقیر را دارند ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی باشند. علاوه بر این، سایر رویداد‌های منفی در زندگی، مانند درگیری خانوادگی، ضربه یا سوءاستفاده، ممکن است با این اختلال همراه باشد.
* کودکانی که در مواجهه با موقعیت‌ها یا افراد جدید خجالتی، ترسو، گوشه گیر یا خویشتندار هستند، ممکن است بیشتر در معرض خطر باشند.
* مطالبات جدید اجتماعی یا کاری. علائم اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در سنین نوجوانی شروع می‌شود، اما ملاقات با افراد جدید، سخنرانی در جمع یا ارائه یک کار مهم ممکن است علائم را برای اولین بار ایجاد کند.
* داشتن ظاهر یا وضعیتی که توجه را به خود جلب می‌کند. به عنوان مثال، تغییر شکل چهره، لکنت زبان یا لرزش ناشی از بیماری پارکینسون می‌تواند احساس خودآگاهی را افزایش دهد و ممکن است باعث اختلال اضطراب اجتماعی در برخی افراد شود.
عوارض
بدون درمان، اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند زندگی شما را کنترل کند. اضطراب می‌تواند در کار، مدرسه، روابط یا لذت بردن از زندگی اختلال ایجاد کند.
این اختلال می‌تواند باعث موارد زیر شود:
* عزت نفس پایین
* مشکل قاطع بودن
* خودگویی منفی
* حساسیت بیش از حد به انتقاد
* مهارت‌های اجتماعی ضعیف
* انزوا و روابط اجتماعی دشوار
* پیشرفت تحصیلی و شغلی پایین
* سوء مصرف مواد، مانند نوشیدن زیاد الکل
* خودکشی یا اقدام به خودکشی
سایر اختلالات اضطرابی و برخی دیگر از اختلالات سلامت روان، به ویژه اختلال افسردگی اساسی و مشکلات سوء مصرف مواد، اغلب با اختلال اضطراب اجتماعی رخ می‌دهد.
پیشگیری
هیچ راهی برای پیش بینی علت ایجاد اختلال اضطرابی در فرد وجود ندارد، اما اگر مضطرب هستید می‌توانید اقداماتی را برای کاهش تاثیر علائم انجام دهید:
* زودتر کمک بگیرید: اگر منتظر بمانید، اضطراب، مانند بسیاری دیگر از بیماری‌های روانی، دشوارتر می‌شود.
* یادداشت کردن مشکل: پیگیری زندگی شخصی شما می‌تواند به شما و متخصص سلامت روان شما کمک کند تا تشخیص دهند چه چیزی باعث ایجاد استرس در شما می‌شود و چه چیزی به نظر می‌رسد به شما کمک می‌کند احساس بهتری داشته باشید.
* اولویت‌ها را در زندگی خود تعیین کنید. با مدیریت دقیق زمان و انرژی می‌توانید اضطراب را کاهش دهید. اطمینان حاصل کنید که زمان خود را صرف انجام کار‌هایی می‌کنید که از آن‌ها لذت می‌برید.
* از مصرف مواد ناسالم خودداری کنید. مصرف الکل و مواد مخدر و حتی مصرف کافئین یا نیکوتین می‌تواند باعث ایجاد یا تشدید اضطراب شود. اگر به هر یک از این مواد معتاد هستید، ترک آن می‌تواند شما را مضطرب کند. اگر نمی‌توانید به تنهایی ترک کنید، به ارائه دهنده خدمات درمانی خود مراجعه کنید یا برنامه درمانی یا گروه پشتیبانی را پیدا کنید تا به شما کمک کند.
تشخیص
معیار‌های DSM-5 برای اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از:
* ترس یا اضطراب مداوم، شدید در مورد موقعیت‌های اجتماعی خاص، زیرا فکر می‌کنید ممکن است در مورد شما قضاوت منفی شود، خجالت بکشید یا تحقیر شوید
* اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی ایجاد‌کننده اضطراب یا تحمل آن‌ها با ترس یا اضطراب شدید
* اضطراب بیش از حد که متناسب با موقعیت نیست
* اضطراب یا ناراحتی که زندگی روزانه شما را مختل می‌کند
* ترس یا اضطرابی که با بیماری، دارو یا سوء مصرف مواد بهتر توضیح داده نمی‌شود
درمان
درمان بستگی به این دارد که اختلال اضطراب اجتماعی چقدر بر توانایی شما در عملکرد روزانه تأثیر می‌گذارد. رایج‌ترین درمان اختلال اضطراب اجتماعی شامل روان درمانی و دارو است.
روان درمانی
روان درمانی علائم را در بیشتر افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بهبود می‌بخشد. شما یاد می‌گیرید که چگونه افکار منفی را در مورد خود بشناسید و تغییر دهید و مهارت‌هایی را توسعه دهید که به شما کمک می‌کند در موقعیت‌های اجتماعی اعتماد به نفس پیدا کنید.
درمان شناختی رفتاری (CBT) موثرترین نوع روان درمانی برای اضطراب است و وقتی به صورت فردی یا گروهی انجام شود، می‌تواند به همان اندازه مثر باشد.
در CBT مبتنی بر قرار گرفتن در معرض، شما به تدریج با شرایطی که بیشتر از همه از آن می‌ترسید روبرو می‌شوید. این می‌تواند مهارت‌های مقابله‌ای شما را بهبود بخشد و به شما کمک کند تا اعتماد به نفس خود را برای مقابله با شرایط اضطراب‌آور افزایش دهید. شما همچنین می‌توانید در تمرین مهارت‌ها یا ایفای نقش شرکت کنید تا مهارت‌های اجتماعی خود را تمرین کرده و در رابطه با دیگران احساس راحتی و اطمینان کنید.
تمرین قرارگیری موقعیت‌های اجتماعی به ویژه برای به چالش کشیدن نگرانی‌های شما مفید است.
دارو‌های اصلی
اگرچه چندین نوع دارو در دسترس است، مهار‌کننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) اغلب اولین نوع دارویی هستند که برای علائم مداوم اضطراب اجتماعی مورد آزمایش قرار می‌گیرد. پزشک ممکن است پاروکستینیا سرترالین را برای شما تجویز کند.
ونلافاکسین (مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین) نیز می‌تواند گزینه‌ای برای اختلال اضطراب اجتماعی باشد.
برای کاهش خطر عوارض جانبی، ممکن است پزشک شما را با دوز کم دارو شروع کند و به تدریج نسخه شما را به دوز کامل افزایش دهد. ممکن است چندین هفته تا چند ماه طول بکشد تا علائم شما به طرز محسوسی بهبود یابد.
دارو‌های دیگر
ممکن است دارو‌های دیگری را برای علائم اضطراب اجتماعی تجویز شود، مانند:
* سایر دارو‌های ضد افسردگی. ممکن است مجبور شوید چندین داروی ضد افسردگی مختلف را امتحان کنید تا یکی از آن‌ها را که کمترین عوارض جانبی را دارد، پیدا کنید.
* دارو‌های ضد اضطراب. بنزودیازپین‌ها ممکن است سطح اضطراب شما را کاهش دهد. اگرچه اغلب آن‌ها به سرعت کار می‌کنند، اما می‌توانند عادت ایجاد کنند و آرام بخش باشند، بنابراین معمولاً فقط برای استفاده کوتاه مدت تجویز می‌شوند.
* مسدود‌کننده‌های بتا مانند پروپرانولول: این دارو‌ها با مسدود کردن اثر تحریک‌کننده اپی نفرین (آدرنالین) عمل می‌کنند. آن‌ها ممکن است ضربان قلب، فشار خون، ضربان قلب و لرزش صدا و اندام را کاهش دهند. به همین دلیل، آن‌ها ممکن است هنگامی که به ندرت برای کنترل علائم در یک موقعیت خاص مانند سخنرانی استفاده می‌شوند، بهترین عملکرد را داشته باشند. آن‌ها برای درمان عمومی اختلال اضطراب اجتماعی توصیه نمی‌شوند.
درمان را رها نکنید
اگر درمان سریع جواب نداد تسلیم نشوید. می‌توانید پیشرفت‌های روان درمانی را طی چند هفته یا چند ماه ادامه دهید. یادگیری مهارت‌های جدید برای کمک به مدیریت اضطراب شما زمان می‌برد و یافتن داروی مناسب برای شرایط شما ممکن است آزمایش و خطا داشته باشد.
برای برخی از افراد، علائم اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است با گذشت زمان از بین برود و مصرف دارو قطع شود. برخی دیگر ممکن است برای جلوگیری از عود مجدد سال‌ها دارو مصرف کنند.
برای استفاده بیشتر از درمان، قرار‌های درمانی یا درمانی خود را حفظ کنید، با تعیین اهداف برای نزدیک شدن به موقعیت‌های اجتماعی که باعث اضطراب شما می‌شوند، خود را به چالش بکشید، دارو‌ها را طبق دستورالعمل مصرف کنید و با پزشک خود در مورد هرگونه تغییر در وضعیت خود صحبت کنید.
شیوه زندگی و درمان‌های خانگی
اگرچه اختلال اضطراب اجتماعی به طور کلی به کمک یک متخصص پزشکی یا روان درمانگر واجد شرایط نیاز دارد، اما می‌توانید برخی از این تکنیک‌ها را برای رسیدگی به شرایطی که احتمالاً باعث ایجاد علائم می‌شوند، امتحان کنید:
* مهارت‌های کاهش استرس را بیاموزید.
* به طور منظم ورزش کنید یا فعالیت بدنی داشته باشید.
* به اندازه کافی خوابیدن.
* از رژیم غذایی سالم و متعادل استفاده کنید.
* از مصرف الکل خودداری کنید.
* کافئین را محدود کرده یا از آن خودداری کنید.
* با تماس با افرادی که با آن‌ها احساس راحتی می‌کنید در موقعیت‌های اجتماعی شرکت کنید.
در مراحل کوچک تمرین کنید
اول، ترس‌های خود را در نظر بگیرید تا مشخص کنید چه موقعیت‌هایی بیشترین اضطراب را ایجاد می‌کنند. سپس به تدریج این فعالیت‌ها را تمرین کنید تا زمانی که باعث ایجاد اضطراب کمتر در شما شوند.
با تعیین اهداف روزانه یا هفتگی در شرایطی که قریب به اتفاق نیست، با قدم‌های کوچک شروع کنید. هرچه بیشتر تمرین کنید، اضطراب کمتری احساس خواهید کرد.
تمرین این شرایط را در نظر بگیرید:
* با بستگان نزدیک، دوستان یا آشنایان در محیط عمومی غذا بخورید.
* به طور هدفمند تماس چشمی برقرار کرده و سلام دیگران را برگردانید، یا اولین کسی باشید که سلام می‌کند.
* به کسی تعارف کنید
* از یک کارمند خرده فروشی بخواهید تا در یافتن کالایی به شما کمک کند.
* از یک غریبه راهنمایی بگیرید.
* به دیگران علاقه نشان دهید - برای مثال در مورد خانه، فرزندان، نوه‌ها، سرگرمی‌ها یا مسافرت‌های خود بپرسید.
* برای برنامه‌ریزی با دوست خود تماس بگیرید.
خود را برای موقعیت های اجتماعی آماده کنید
در ابتدا، اجتماعی بودن هنگام احساس اضطراب، چالش برانگیز است. هر چند که در ابتدا دشوار یا دردناک به نظر می‌رسد، از موقعیت‌هایی که باعث ایجاد علائم شما می‌شوند اجتناب نکنید. با مواجهه منظم با چنین شرایطی، به تقویت و تقویت مهارت‌های مقابله‌ای خود ادامه می‌دهید.
این استراتژی‌ها می‌توانند به شما در مواجهه با موقعیت‌هایی که شما را عصبی می‌کند، کمک کنند:
* به عنوان مثال، با خواندن رویداد‌های جاری برای شناسایی داستان‌های جالب که می‌توانید در مورد آن‌ها صحبت کنید، خود را برای گفتگو آماده کنید.
* بر ویژگی‌های شخصی که در مورد خودتان دوست دارید تمرکز کنید.
* تمرینات آرامش بخش را تمرین کنید.
* تکنیک‌های مدیریت استرس را بیاموزید.
* اهداف اجتماعی واقع بینانه تعیین کنید.
* به موقعیت‌های شرم‌آوری که از آن می‌ترسید واقعاً چند بار توجه کنید. ممکن است متوجه شوید که سناریو‌هایی که از آن‌ها می‌ترسید معمولاً به نتیجه نمی‌رسند.
* هنگامی که موقعیت‌های شرم‌آور رخ می‌دهند، به خود یادآوری کنید که احساسات شما از بین می‌روند و می‌توانید تا زمانی که آن‌ها برطرف شوند آن‌ها را کنترل کنید. بیشتر اطرافیان شما یا توجه نمی‌کنند یا آنقدر‌ها که شما فکر می‌کنید اهمیت نمی‌دهند، یا بیشتر از آنچه شما تصور می‌کنید بخشنده هستند.
از الکل برای آرامش اعصاب خود اجتناب کنید. ممکن است به نظر برسد که به طور موقت کمک می‌کند، اما در دراز مدت می‌تواند به شما احساس اضطراب بیشتری دهد.
مقابله و پشتیبانی
این روش‌های مقابله‌ای ممکن است به کاهش اضطراب شما کمک کند:
* به طور مرتب با دوستان و اعضای خانواده تماس بگیرید.
* به گروه پشتیبانی محلی یا معتبر مبتنی بر اینترنت بپیوندید.
* به گروهی بپیوندید که فرصت‌هایی را برای بهبود مهارت‌های ارتباطی و سخنرانی عمومی ارائه می‌دهد.
* وقتی احساس اضطراب می‌کنید، فعالیت‌های لذت بخش یا آرامش بخشی مانند سرگرمی انجام دهید.
با گذشت زمان، این روش‌های مقابله می‌تواند به کنترل علائم شما و جلوگیری از عود کمک کند. به خود یادآوری کنید که می‌توانید لحظات مضطرب را پشت سر بگذارید، اضطراب شما کوتاه مدت است و پیامد‌های منفی که نگران آن هستید به ندرت اتفاق می‌افتد.
منبع: تابناک باتو
68
