ارتباط میان‌فردی اختیاری نیست
ممکن است گاهی سعی کنیم که ارتباط برقرار نکنیم. اما ارتباط برقرار نکردن، یک گزینه نیست. در واقع هر چه بیشتر تلاش کنیم که ارتباط برقرار نکنیم، نتیجه عکس است.
با ارتباط برقرار نکردن، چیزی را منتقل می‌کنیم: اینکه شاید خجالتی هستیم، یا عصبانی هستیم، یا تو خودمان هستیم، یا شاید خیلی سرمان شلوغ است. توجه نشان ندادن به یک نفر، نوعی برقراری ارتباط با اوست، ما ممکن است که به آن‌ها نگوییم که داریم به ایشان بی‌توجهی می‌کنیم، اما امیدوارم که این موضوع از طریق ارتباط غیرکلامی‌ای که از خود بروز می‌دهیم، معلوم شود.
ما بیش از واژگان، از طریق ارتباط غیرکلامی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم، و این نوع ارتباط صداقت بیشتری نیز در خود دارد. وضعیت قرارگیری بدن ما و حالت آن و تماس چشمی و یا نداشتن تماس چشمی، و ریزترین حالات رفتاری ما، همگی راههای ارتباطی‌ای با دیگران هستند. از سوی دیگر، پیوسته با ما ارتباط برقرار می‌شود و نشانه‌هایی را از دیگران برداشت می‌کنیم و آن‌ها را به روشهای خاصی تفسیر می‌کند. حال اینکه درکمان درست باشد به اینکه چقدر در تفسیر ارتباط میان‌فردی تبحر داریم بازمی‌‍گردد.
فرآیند ارتباط میان‌فردی، بازگشت‌ناپذیر است. ممکن است آرزو کنید که چیزی را نگفته بودید یا اینکه دلتان بخواهد به خاطر چیزی که گفته‌اید و بعداً از گفتنش پشیمان گشته‌اید، عذرخواهی کنید؛ ولی در هر صورت نمی‌توانید حرفتان را پس بگیرید.
ما اغلب بر مبنای برخوردهای ارتباطی قبلیمان با دیگران، با آن‌ها رفتار و ارتباط برقرار می‌کنیم. این برخوردها ممکن است نقطۀ مرجع مناسبی باشند یا نباشند. ما اغلب به صورت ناخودآگاه، به افراد در قالبهای مشخصی نگاه می‌کنیم و این قالب می‌تواند برگرفته، از سن، جایگاه اجتماعی، دین، نژاد، سن و یا عواملی دیگر باشد. قالب‌ها، کلی‌نگرانه و غالباً اغراق شده هستند.
به خاطر این قالب‌ها، وقتی که با مردم ارتباط برقرار می‌کنیم، نسبت به طرز تفکر آن‌ها و نحوۀ احتمالی رفتار آن‌ها پیشداوری‌هایی داریم که باعث می‌شود تصوراتی راجع به نتیجۀ گفتگویمان با آن‌ها داشته باشیم.
این پیشداوری‌ها با چگونگی صحبت کردن ما با دیگران، کلاماتی که استفاده می‌کنیم و لحن صدایمان تاثیر می‌گذارد. ما به صورت طبیعی به شکلی که فکر می‌کنیم بیشترین مناسبت را با مخاطبمان دارد، ارتباط برقرار می‌کنیم. متاسفانه، پیشداوری‌های ما نسبت به دیگران، غالب اوقات، نادرست هستند. این یعنی، ارتباطهای ما شکلی نامناسب خواهند داشت و احتمالاً موجب سوءتفاهم خواهند شد. و از آنجایی که هدف ارتباط مفاهمه است، می‌توان گفت که در ارتباط ناکام مانده‌ایم. با چنین ارتباطی که از نظرات پیشداورانه متاثر است، بازخوردهایمان به آن فرد نیز برگرفته از قالبهایی که در ذهن داریم خواهند بود و مشکل را پیچیده‌تر خواهد کرد.
پس؛ همۀ ارتباطهای میان‌فردی را با ذهنی باز شروع کنید؛ به آنچه که گفته می‌شود گوش بدهید، نه آن چیزی که انتظار دارید بشنوید. بدین‌ترتیب احتمال اینکه چیزی بگویید که منجر به سوءتفاهم شود یا چیزهایی بگویید که پشیمانی به بار آورد، کمتر خواهد شد.
