کمیسیون امنیت ملی بیشتر از هر زمان دیگر به سمت اصلاح‌طلبی می‌رود

کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی ایران بعد از 14 سال، رئیس جدید دارد. حشمت‌الله فلاحت‌پیشه جایگزین علاءالدین بروجردی که از سال 2005، ریاست این کمیسیون را بر عهده داشته، شد. گرچه هر دو طرف محافظه‌کار هستند، اما در سیاست‌هایی که در گذشته تصویب کرده‌اند بسیار متفاوت هستند. آن‌ها همچنین در حمایت از جناح‌های مجلس متفاوت هستند؛ بنابراین این تعویض، چیزی فراتر از عوض کردن صندلی ریاست است. درواقع، کمیسیون به رهبری فلاحت‌پیشه، احتمالاً روزهای متفاوتی را تجربه خواهد کرد.

انتخابات هیئت‌رئیسه کمیسیون مجلس ایران سالی یک‌بار برگزار می‌شود. در انتخابات امسال، بروجردی با برخی از اعضای مجلس مانند مجتبی ذوالنور و جواد کریمی قدوسی که مخالفان دولت روحانی هستند دیدار کرد تا بتواند ریاست کمیسیون را حفظ کند. در همین حال، فلاحت‌پیشه، رقیبش با حمایت اصلاح‌طلبان، رقیب اصلی محافظه‌کاران، این پست را به دست آورد. علیرضا رحیمی از اعضای اصلاح‌طلب مجلس که عضو کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی است، بیانیه‌ای در رابطه با نقش اصلاح‌طلبان در پیروزی فلاحت‌پیشه منتشر کرد و همچنین افزود که مصطفی کواکبیان، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی به نفع فلاحت‌پیشه کنار رفت.

مطمئناً اگر سیاست‌های فلاحت‌پیشه به اصلاح‌طلبان نزدیک نبود، آن‌ها او را به بروجردی ترجیح نمی‌دادند. همه این عوامل نشان می‌دهد که مدیریت این کمیسیون بیشتر از 14 سال پیش به سمت اصلاح‌طلبی می‌رود. این موضوع به این دلیل است که پس از حسین نقوی حسینی، یکی از مخالفان برجسته دولت روحانی، سخنگوی کمیسیون هم هم‌اکنون یک اصلاح‌طلب است.

اما چرا روحانی مخالفان را به حمایت از بروجردی متهم می‌کند، در حالی که طرفداران دولت از فلاحت‌پیشه حمایت می‌کنند؟ این سؤال کلیدی است که تفاوت بین این دو محافظه‌کار را برجسته می‌کند.

موضع بروجردی در طول زمان نشان داده که او تلاش می‌کند سیاست‌های خود را با دیدگاه هرم قدرت در ایران هماهنگ کند؛ بنابراین او هم در دولت محمود احمدی‌نژاد و هم در دولت حسن روحانی از مذاکرات هسته‌ای با قدرت‌های جهانی حمایت کرد. درواقع، بروجردی به‌عنوان رئیس‌ کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی، چندین بار حمایت خود را از مذاکرات هسته‌ای در جلسات مجلس اعلام کرده است. هنگامی‌که روحانی به قدرت رسید و به دنبال رویکردی کاملاً متفاوت در مذاکرات بود، بروجردی باز هم مدافع سیاست‌هایش بود.

از سوی دیگر، فلاحت‌پیشه در دوره احمدی‌نژاد نه از مذاکرات انتقاد و نه حمایت کرد. بااین‌حال، او نظرش را درباره جلیلی که در سال 2013 نامزد ریاست‌جمهوری بود بیان کرد و این موضوع منجر به پیروزی روحانی شد. او گفت: «جنبش دیگری در کمپ ریاست‌جمهوری ظاهر شده که جنبش استقامتی است و آقای جلیلی آن را معرفی کرده است. این یک جنبش آرمان‌گرایانه است و هیچ برنامه خاصی برای کشور ندارد و همچنان همان سیاست‌های آرمان‌گرایانه آقای احمدی‌نژاد را ادامه می‌دهد.»

اما بیشتر از هر چیز، تفاوت میان بروجردی و فلاحت‌پیشه در نحوه هماهنگ کردن سیاست‌های آن‌ها با دیدگاه مقام‌های ارشد ایران، به‌ویژه در مورد دو موضوع کلیدی است. یکی از این موضوعات سوریه و عراق است و دیگری روابط ایران با روسیه است. بروجردی یکی از سیاست‌مداران ایرانی است که متحد سوریه، عراق و لبنان است. در سال‌های اخیر، او چندین بار به این کشورها سفر کرده است و در جریان بازدید از سوریه، حمایت شدیدی از بشار اسد، رئیس‌‌جمهور این کشور کرده است.

برعکس، فلاحت‌پیشه شاید یکی از اولین مقام‌های ایرانی است که به‌شدت از سیاست‌های اسد انتقاد کرده است. فلاحت‌پیشه در 12 ماه مه اظهار داشت: «موضع منفعلانه بشار اسد در حالی بود که جوانان ایرانی در طول این 6 سال برای دفاع از تمامیت ارضی سوریه جان خود را از دست داده‌اند و بعد از این اقدامات بود که روسیه برای حمایت وارد شد و بعد از شرایط تثبیت دولت سوریه، معادلات بین‌المللی بشار اسد پیش رفت.»

دیدگاه آن‌ها درباره روسیه هم متفاوت است. در حالی که بروجردی ازجمله کسانی است که اعتقاد دارد ایران باید روابط خود را با روسیه و چین تقویت کند، فلاحت‌پیشه دیدگاه کاملاً متفاوتی دارد. زمانی که ایران در ماه اوت 2016 به روسیه اجازه داد از پایگاه هوایی شهر همدان برای انجام عملیات در سوریه استفاده کند، فلاحت‌پیشه تنها کسی بود که از این حرکت انتقاد کرد و آن را «علیه قانون اساسی» دانست.

به این ترتیب، تفاوت‌های چشمگیر در موقعیت سیاسی این دو مرد، تنها می‌تواند یک‌چیز را تضمین کند، کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس تغییر خواهد کرد.

منبع:اعتماد آنلاین

15