سخنرانی جنجالی حسام‌الدین آشنا درباره مناظره‌های انتخاباتی

اقدام یک رسانه و انتشار گزینشی و بخش های غیر مرتبط از یک بحث تخصصی دکتر آشنا مشاور رییس جمهوری، پایگاه اطلاع رسانی دولت را بر آن داشت تا جهت تنویر افکار عمومی اقدام به انتشار این سخنرانی کند.

در این نشست دکترحسام الدین آشنا سخنرانی خود را تحت عنوان «بایسته های حقوقی، حاکمیتی و اخلاقی مناظرات انتخاباتی» ارائه کرد؛ او در ابتدای سخن خود اظهار داشت من در این نشست از سه منظر صحبت می کنم، از منظر، دانشجو و معلم فرهنگ ارتباطات، از منظر کسی که در سال 1384 عضو کمیسیون {نظارت بر تبلیغات} انتخابات بوده است و در سال 1392 با همراهی یکی از داوطلبان انتخاباتی حضور بیشتری داشته لذا تجربه سال 92 را از منظر یکی از داوطلبان می تواند بیان کند و سوم به عنوان مسئول مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری که نگاه عمیق تر، حاکمیتی تر و آینده نگرتری دارد.

نکته اول این است که آنچه ما در مناظره های پخش شده و تولید شده خواهیم دید حاصل تعامل سه فرهنگ است، بخش مهمی از آنچه مناظره را می سازد فرهنگ سیاسی کشور ما است.

در فرهنگ سیاسی کشور ما همانطور که به نوعی اشاره شد ما تجربه خیلی زیادی در گفتگوهای سیاسی رودرو نداریم گرچه در جریان انقلاب اسلامی و در سالهای استقرار جمهوری اسلامی تجربه های تلویزیونی متعددی در زمینه مناظره و گفتگو داشتیم. غیر از تلویزیون هم بحث های آزادی در سطح دانشگاه تهران و خیابان و ...داشتیم اما عملا فرهنگ سیاسی ما دارای مشکلات جدی است.

یکی از جنبه های آن مشکلات فقدان اعتماد سیاسی است.
دومین فرهنگی که وارد مناظره خواهد شد، فرهنگ سازمانی است یعنی فرهنگ سازمانی رسانه ای که مناظره را برگزار می کند؛ اینکه سازمان صداوسیما برای خودش چه مسئولیت و جایگاهی در حوزه سیاست، انتخابات و مناظره قائل است بسیار مهم است. اگر بر بخشی ازسازمان صداوسیما این فرهنگ حاکم باشد که انتخابات امری سیاسی است سیاسی و مناظره هم اوج کار انتخاباتی است پس ما مسئول مناظره هستیم و باید مناظره را اداره کنیم. نقش سازمان صداوسیما می تواند بازیگردانی یا بازیگری باشد.

اگر سازمان یا حوزه ای از سازمان احساس کند که انقلاب را خطری تهدید می کند که یکی از کاندیداها نماینده آن خطر است و ما نگران هستیم که این فرد نکند به قدرت برسد. اگر این حس در سازمان یا بخشی از آن وجود داشته باشد و قرار باشد نسبت به این احساس مسئولیت اقدام هم بشود و ابزار این اقدام مدیریت برنامه های انتخاباتی و مناظره ای صداوسیما باشد این یک وضعیت برای آن سازمان ایجاد می کند. فرض کنید در درون این سازمان انشقاقی هم وجود داشته باشد در یک معاونت این احساس باشد که اگر فلان کاندید رای بیاورد برای نظام بهتر است و یک معاونت دیگر نظرش این باشد که اگر کسی دیگر بیاید بهتر است. اگر در حوزه ریاست سازمان و بدنه برنامه ساز سازمان یک انشقاقی وجود داشته باشد که افراد حس کنند ریاست سازمان می خواهد یک کسی رای بیاورد و درون و بدنه سازمان علاقمند باشند کسی دیگر رای بیاورد، آن‌وقت سازمان ممکن است دچار سردرگمی شود؛ در واقع انشقاق هایی که مربوط به فرهنگ سازمانی است می تواند در خروجی مناظره و ساختار مناظره مسائل جدی ایجاد کند.

من همین‌جا اشاره ای می کنم خروجی ساختاری مناظرات 88 همان کسی است که رای آورد و خروجی ساختاری مناظرات 92 همان کسی است که در سال 92 رای آورد. این یک قضاوت است و لازم نیست کسی بپذیرد اما در ساختاری که اجازه هیجان بیشتر می دهد و هیجان آفرینی را تسهیل می کند؛ آن کسی که قدرت هیجان آفرینی بیشتری دارد موفقیت بیشتری بدست می آورد.

آن چیزی که من در سال 88 برایش گریستم، فقط خروجی مناظره ها نبود، بلکه به خاطر اعتباری بود که از سازمان صداوسیما رفت و سال 92 فقط برای این خوشحال نشدم که داوطلب مورد نظر من رای آورد بلکه برای اعتبار شکسته شده سازمان در سال 88 که مقداری ترمیم شد.

سازمان صداوسیما پذیرفته که برگزارکننده است اما آیا لازم است که این سازمان باشد؟ من هر وقت به مناظره فکر می کنم یاد برنامه چهره های ماندگار می افتم. آیا برنامه چهره های ماندگار را صداوسیما باید برگزار می کرد یا یک کسی برگزار می کرد و صداوسیما برنامه اش را می ساخت؟ آیا فرهنگستان هنر باید به برترین هنرمند جایزه بدهد یا صداوسیما که بعدش هم بگوید من از برخی اعضای فرهنگستان برای هیات داوران دعوت کردم.

آیا صداوسیما باید انحصارا برگزار کننده مناظره باشد یا مثلا دانشگاه تهران یا انجمن اقتصاد ایران می توانند این نقش را برعهده بگیرند؟ اینکه سازمان برگزارکننده است یا برنامه ساز؛ در اعتباری که بعد از مناظره برای سازمان می ماند، تاثیر بسیاری دارد. من حاشیه می زنم. من از دانشجویان رشته ارتباطات هستم. برای من اینکه بعد از مناظره ها اعتبار صداوسیما افزایش پیدا کند، مهمتر از این است که چه کسی رئیس جمهور می شود. برای اینکه فعلا سازمان صداوسیما، همین پرچم جمهوری اسلامی است. این علم ماست، این، ستون خیمه اعتبار نظام است.

آن چیزی که من در سال 88 برایش گریستم، فقط خروجی مناظره ها نبود، بلکه به خاطر اعتباری بود که از سازمان صداوسیما رفت و سال 92 فقط برای این خوشحال نشدم که داوطلب مورد نظر من رای آورد بلکه برای اعتبار شکسته شده سازمان در سال 88 که مقداری ترمیم شد. وقتی سازمان صداوسیما برگزار کننده است، باید همه تبعات سیاسی آن را بپذیرد. اما اگر یک موسسه مناظره را برگزار می کند و شبکه های مختلف حق پخش آن را بگیرند، یک مدل دیگر است.

حتی ستاد انتخابات کشور می‌تواند برگزار کننده رسمی باشد که مسئولیت موضوع مناظره را هم بپذیرد.

برگزار کننده مناظره می تواند یک برگزار کننده مدنی باشد. همه مراکز اعلام کنند ما حاضریم برگزار کننده مناظره باشیم، صدا و سیما هم اعلام کند در هر کدام از اینها داوطلبان حاضر بودند با هم و در یک جا مناظره کنند، ما آن را پخش می کنیم. اگر دانشکده اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی برای یک مناظره اقتصادی دعوت کرد و از هشت کاندیدا، هفت تا حاضر شد برود و یکی حاضر نشد، صندلی اش را خالی می گذاریم.

سوال این است که پخش کننده کیست؟ آیا فقط باید صداوسیما باشد یا خیر، بر اساس جوازهای مختلف آی پی تی وی ها، او تی تی ها و امکانات مختلفی که برای پخش داریم، اجازه دهیم پخش انجام شود. الان کنفرانس مطبوعاتی رئیس جمهور زنده پخش می شود و سوالات هم آزاد است. ما داریم اجازه می دهیم شبکه های بی بی سی و فاکس و سی ان ان همگی دوربین بگذارند و پخش جهانی بکنند. عیبی ندارد که اجازه دهیم، خروجی مناظره ها را هم همه پخش کنند.

منبع: خبرآنلاین

15