اختلاف و چنددستگی در جبهه وجود داشت اما روحانیت حل می کرد

سرلشکر محمد باقری روایتی پیرامون جایگاه روحانیت در عرصه‌های انقلاب مطرح کرد که در ادامه آمده است: حضرت امام خمینی(ره) از همان ابتدای جنگ تحمیلی گاهی که شرایط سخت می‌شد می‌فرمودند «شما به تکلیف عمل کنید و به نتیجه کاری نداشته باشید.» این نشان می‌دهد عمل به تکلیفی که برای ما تعریف شده، بسیار قابل توجه‌تر از نتیجه‌ای است که در بردارد. حضرت امام خودشان هم به این اصل پایبند بودند. فرماندهی و مسئولیت‌پذیری ویژه و شاخص امام از ابتدای آغاز نهضت‌شان در سال ۴۲ و پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس و در نهایت، تصمیم سخت پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که حضرت امام شخصا مسئولیت آن را بر عهده گرفتند، جلوه‌هایی از عمل به تکلیف است که به صورت کامل و بیش از گذشته باید بررسی شود.

نقش رهبر معظم انقلاب هم مانند حضرت امام قابل چشم‌پوشی نیست. ایشان در مقطع ابتدای جنگ به عنوان نماینده امام در شورای‌عالی دفاع در کنار رزمندگان در جبهه حاضر بودند. حالا گاه در سِمت فرماندهی و گاه در سِمت یک رزمندۀ سلاح به دوش در کنار شهید چمران و نیروهای ارتش و سپاه. رهبر معظم انقلاب در پای کار آوردن نیروهای رزمنده، حمایت از آنان و مرتفع کردن نیازهایی مثل تامین تسلیحات برای سپاه و نیروهای مردمی، مخصوصا در جریان شکستن حصر سوسنگرد هم نقش اساسی داشتند. این حضور موثر به‌طور مداوم تا حادثه تلخ ترور ایشان در ششم تیر سال ۶۰ ادامه داشت.

عموم روحانیت هم در طول هشت سال دفاع مقدس نقش داشتند. چه آن‌ها که چون شهید میثمی و شهید محلاتی به عنوان نماینده امام نقش رسمی داشتند و چه آن‌هایی که به عنوان نیروی رزمی یا تبلیغی در کنار رزمندگان حضور داشتند. کارکرد روحانیون و طلاب در جبهه‌های ما صرفا هدایت و راهنمایی نبود. طلاب جزو بهترین فرماندهان جبهه بودند، رزمندۀ پیشرو بودند و جلوتر از دیگر رزمندگان در دل خطر قرار می‌گرفتند و باقی نیروها به این حضور شجاعانه تاسی می‌کردند. این که بیش‌ترین آمار شهدا متعلق به قشر روحانیت است و هم‌چنین حضور عزیزان جانباز و آزاده روحانی، بهترین حجت بر این مدعاست که آن‌ها همیشه پیشرو و خط‌شکن بوده‌اند.

روحانیون ما روحیه شجاعت و ایثار و از خودگذشتگی را تنها در کلام هجی نمی‌کردند بلکه در تمام صحنه‌ها این فضایل را عملی نشان می‌دادند و ما درس می‌گرفتیم. ایجاد امید و جلوگیری از دلسردی و ناامیدی و انفعال، از دیگر محاسن این حضور بود. گاهی اتفاق می‌افتاد که کسانی چون شهید میثمی نقش اساسی در رفع این شرایط و تبدیل این فضای مسموم به فضای نشاط، توکل و امیدواری داشتند.

مراقبت نسبت به وجود انحرافات و خرافات راه‌یافته به جبهه‌ها و جدا کردن مسیر درست از نادرست و هدایت ما و نیروها به مسیر صواب، از دیگر برکات حضور طلاب در جنگ بود. چقدر اختلاف و چنددستگی در جبهه اتفاق افتاد که با حضور و وجود روحانیت حل و فصل شد و به وحدت فکری رسید. این روحانیون بودند که از ورود اختلاف و عقاید دسته‌های سیاسی به جبهه‌ها جلوگیری می‌کردند. این‌ها تنها نمونه‌های کوچکی از حضور پربرکت و بی‌نظیر روحانیت در عرصه‌های مختلف دفاع مقدس است که مطمئنا تبعات بیش‌تری از این مقوله قابل روایت و رویت است.

بعد از دفاع مقدس هم روحانیت همیشه در صحنه بوده‌اند و نقش اساسی در حفظ خط اصیل اسلام ناب و حاکمیت آن در کشور داشته‌اند. در مشکلات مختلف مخصوصا مشکلات معیشت، مردم را همراهی کرده‌اند و در بحران‌هایی مثل سیل و زلزله و کرونا پای کار مردم ایستاده‌اند. در عرصه دفاع از حرم و حفظ تمامیت ارضی جمهوری اسلامی و هرجا که به این حضور نیاز بوده و سختی داشته هم روحانیون همیشه پیشرو و پیشگام بوده‌اند.

حالا در دهه پنجم انقلاب، نسل عوض شده و نسل جدید ما، مفاسد و شرایط جامعه قبل از انقلاب را ندیده، سختی‌های منجر به پیروزی انقلاب را لمس نکرده، جنگ را ندیده و مشکلات و مصائب جنگ را نچشیده. با گذشت زمان و در شرایط کنونی، شکل خاصی از بافت ذهنی بر اکثریت جامعه حاکم است. به همین دلیل، کارِ بسیار سختی فراروی روحانیت عزیز و همه دلسوزانی که به دنبال تداوم انقلاب و حفظ ارزش‌های آن هستند قرار دارد. عمود خیمه انقلاب روحانیت است و دشمن درصدد تضعیف و ضربه زدن به این عمود است. به همین خاطر، بیش‌ترین تهدید و فشار روی همین قشر است.

دشمنان ما نسبت به تهاجم نظامی و نتیجه گرفتن از آن ناامیدند. این کار هزینه‌ساز است و مطمئنا نتیجه‌ای را هم که آنان می‌خواهند در برندارد. هرچند نسبت به کید دشمن نباید بی‌اعتنا بود و ما احساس امنیت صددرصدی نداریم. ما کارمان را شبانه روز و با چشم باز دنبال می‌کنیم، اما در آن طرف، دشمن سرمایه‌گذاری بیش‌تری روی جنگ نرم و تهاجم فرهنگی می‌کند. جنگی که سرداران اصلی آن روحانیون و طلاب هستند.

دشمن از راه‌های متنوع و جذاب و بدون خستگی و تکرار، در بستر فضای مجازی کار می‌کند و شاکله ذهنی و اعتقادی فرزندان ما را شکل می‌دهد. فرزندانی که به عنوان نسل آینده، نظام و کشور را پیش می‌برند وآن را اداره خواهند کرد. در این بین، روحانیت وظیفه‌ای مهم و کاری سخت برعهده دارد. این قشر باید با دفاع فعال و ایستا و بعد تهاجم، شرایطی ایجاد کند تا این جریان مخرب مجازی کم‌ترین تاثیر را روی ذهن نوجوانان و کودکان ما داشته باشد. این کار، سرمایه‌گذاری انسانی زیادی می‌طلبد، اما تاثیر منفی فضای مجازی را به حداقل می‌رساند.

در این بین، به حضور روحانیون رزمنده و طلاب جوان در سفرهای راهیان نور نباید بی‌توجه بود و از آن باید استفاده کرد. ارتباط نزدیک و چهره به چهره تاثیر بهتر و عمیق‌تری روی نوجوانان حاضر در اردوهای راهیان نور دارد تا ارتباط با طلبه‌ای که روی منبر صحبت می‌کند. طلاب وقتی از نزدیک با مردم هم‌سفره و همراه می‌شوند، موثرترند.

اگر بتوانیم بعد از اتمام سفر راهیان نور این ارتباط را که از طریق فضای مجازی به‌راحتی امکان پذیر است ادامه‌دار کنیم و خوراک ذهنی و اعتقادی مناسب برای فرزندان‌مان ایجاد کنیم، مطمئنا اتفاق فوق‌العاده بزرگی خواهد افتاد که خیلی از نقشه‌های دشمن را نقش بر آب خواهد کرد.