چرا غرب درباره تخلیه آب آلوده هسته‌ای ژاپن به دریا سکوت کرد؟

زاخارووا تصاویری از صفحات اصلی وب سایت‌های سازمان‌های بین‌المللی زیست محیطی مانند «صندوق جهانی طبیعت» (WWF) را در حساب تلگرام خود گذاشت.

هیچ یک از وب سایت‌های این سازمان‌ها اطلاعات مربوط به تخلیه پساب هسته‌ای ژاپن را منتشر نکردند. او همچنین به «گرتا تونبرگ»، «دختر محیط زیست» سوئدی اشاره کرد و گفت: حتی تونبرگ که در همه جا حاضر بود، فقط به سادگی اخبار را بدون گفتن یک کلمه محکومیت بازنشر کرد.

دولت ژاپن از 24 اوت (2 شهریور) تخلیه پساب هسته‌ای ذخیره شده در نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما دایچی را به دریا  آغاز کرد.

انتظار می‌رود تخلیه آب‌های آلوده هسته‌ای به مدت 30 سال ادامه یابد. موسسه تحقیقات علوم دریایی آلمان با اشاره به اینکه سواحل فوکوشیما دارای قوی‌ترین جریان‌های اقیانوسی در جهان است، اعلام کرد: ظرف 57 روز از شروع تخلیه، مواد رادیواکتیو به اکثر مناطق اقیانوس آرام سرایت می‌کند و سه سال بعد، فاضلاب هسته‌ای به تدریج همراه با جریان‌های اقیانوسی به ساحل غربی ایالات متحده و کانادا می‌رسد و 10 سال بعد به دریاهای کل جهان گسترش می‌یابد.

آب آلوده هسته‌ای حاوی بیش از 60 نوع عنصر رادیواکتیو است که نیمه عمر کربن 14 در میان آنها 5739 سال است.

این اقدام ژاپن اثرات طولانی مدت غیرقابل پیش بینی بر محیط زیست دریایی خواهد داشت و تأثیر عمیقی بر معیشت مردم وابسته به دریا می‌گذارد. هنگامی که چنین حادثه بزرگ زیست محیطی رخ می‌دهد، سازمان‌های بین‌المللی حفاظت از محیط زیست به شکل نادری «نامرئی» می‌شوند و رسانه‌های جریان اصلی غربی نیز سکوت می‌کنند؛ برای مثال آنها اخیراً توجه بیشتری به «بوسه اجباری» توسط رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا به یک بازیکن زن فوتبال داشته‌اند.  تصور کنید اگر چنین حادثه‌ای در چین، ایران یا روسیه رخ می‌داد، کشورهای غربی چه واکنشی نشان می‌دادند و رسانه‌های غربی چه سونامی افکار عمومی ایجاد می‌کردند!

وزارت امور خارجه و رسانه‌های رسمی چین اخیرا به افشاگری و انتقاد از عملکرد نادرست ژاپن در تخلیه خودسرانه پساب هسته‌ای ادامه داده‌اند. وزارت بازرگانی چین از تعلیق کامل واردات محصولات آبزی ژاپنی خبر داد.

اما دولت ژاپن به جای آنکه در رفتار خود بازبینی کند، در عوض به جوسازی «امنیت ژاپنی‌ها در چین» پرداخته و حتی بیان کرد که شکایت از چین را در «سازمان تجارت جهانی» مطرح خواهد کرد. برخی رسانه‌های غربی مانند شبکه خبری «سی‌ان‌ان» و «صدای آمریکا» مدعی شدند که چین تنها کشوری است که با تخلیه فاضلاب هسته‌ای ژاپن مخالف است و چین به تنهایی بر سر این موضوع می‌جنگد.

اما آیا چنین ادعایی حقیقت دارد ؟ در واقع، مردم بسیاری از کشورها، از جمله خود ژاپن، نارضایتی شدید خود را ابراز کرده‌اند. شهروندان ژاپنی به‌طور خودجوش به خیابان‌ها ریختند و درخواست‌هایی علیه تخلیه فاضلاب ارائه کردند. «لی جائه میونگ»، رهبر حزب دموکرات کره گفت: ژاپن از خط قرمزی عبور کرده است که نباید از آن عبور کرد و موضوع تخلیه فاضلاب هسته‌ای یک اقدام تحریک‌آمیز برای همه مردم کره زمین است.

طرفداران محیط زیست و ماهیگیران فیلیپینی این اقدام ژاپن را به عنوان «قمار بزرگی که جان مردم را به خطر می‌اندازد» محکوم کرده‌اند. معترضان در فیجی نارضایتی شدید خود را از اقدام «هولناک» ژاپن ابراز کردند و گفتند «اگرچه ما از یک کشور جزیره‌ای کوچک هستیم، اما همچنان حق داریم حقوق، کرامت و آزادی‌مان رعایت شود.»

اینطور نیست که هیچ کس مخالفتی نداشته باشد، بلکه مخالفت‌های زیادی وجود داشته است، اما دیدن این موارد در رسانه‌های جریان اصلی غرب سخت است. برعکس، گزارش هایی مبنی «سفید شویی» تخلیه فاضلاب ژاپن فراوان است. به عنوان مثال، چندی پیش خبرنگاری شبکه خبری «بی بی سی»، «شجاعانه» از فوکوشیما بازدید کرد و گزارش داد که رویکرد شرکت برق توکیو TEPCO علمی است و «فاضلاب هسته‌ای» تصفیه‌شده بسیار ایمن است.

باید گفت اینکه این خبرنگار برای تهیه گزارش به محل حادثه رفت، قابل ستایش است، اما اظهارات او به سختی می‌تواند مردم را متقاعد کند و برعکس لباسی که پوشیده بود گویای میزان خطر آنجاست. این خبرنگار در گزارش خود ماسک و لباس ضد تشعشع پوشیده بود به گونه‌ای که که از سر تا پا محکم بسته شده بود. اگر واقعاً آب‌های آلوده به مواد هسته‌ای به همان اندازه‌ای که او می‌گوید سالم است، آیا پوشیدن چنین  لباسی در کل جریان گزارش لازم است؟

چرا برخی سازمان‌های بین‌المللی زیست محیطی، کشورها و رسانه‌های غربی با تخلیه خودسرانه و غیرمسئولانه پساب هسته‌ای ژاپن مخالفت نمی‌کنند؟ احتمالاً به دلیل اینکه ژاپن متحد وفادار ایالات متحده و متعلق به اردوگاه غرب است، بهتر است در قبال آن چشم خود را ببندند.

برخی سازمان‌ها و رسانه‌ها حتی از اقدام ژاپن دفاع کرده  و به عنوان ‌«همدست» در تخلیه آب آلوده هسته‌ای عمل می‌کنند.

بدیهی است که وجود چنین «افکار کوته‌بینانه‌ای» در قبال مسائل مربوط به زندگی و سلامت همه بشریت برای حل مشکلات جهانی مفید نیست.