رونمایی از نقشه ترسناک پوتین برای اوکراین

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه هرگز تصور نمی کرد که 18 ماه پس از حمله به اوکراین را به چشم ببیند. جنگ در در اوکراین بسیار بزرگ و بسیار مهم است: او نه می تواند فروکش کردن این آتش را بپذیرد و نه می تواند شرایط را در حالت منجمد نگاه دارد.

بعید است که ولادیمیر پوتین همین استراتژی را در ماه های آینده پیگیری کند چرا که وضعیت موجود برای او نه جذاب است و نه پایدار. همانطور که او به زمستان آینده نگاه می کند، به راه هایی می اندیشد که با شرایط خود به جنگ پایان دهد. او نمی تواند این کار را صرفاً با فرستادن نیروها و سلاح های بیشتر به خط مقدم انجام دهد  چرا که  ذخایر او در هر دو محدود است.

درعوض، او دوباره به دنبال فرصت هایی برای تحمیل درد بیشتر به اوکراین دور از خط مقدم خواهد بود. و از آنجایی که رویکرد او احتمالاً خشن تر  خواهد شد، اوکراین و شرکای بین المللی آن باید آماده باشند. کسانی که از اوکراین و قوانین بین المللی حمایت می کنند، می توانند راه هایی برای گسترش میدان بازی و اعمال فشار بیشتر بر پوتین بیابند.

روح چرچیل در جسم زلنسکی؟

یکی از نکات قابل توجه در مورد ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، درک ظاهراً شهودی او است که برنده شدن در یک جنگ فقط به داشتن سلاح و سرباز کافی و مدیریت خطوط تدارکات نیست . زلنسکی بسیاری را در غرب به یاد وینستون چرچیل می اندازد، زیرا درست همانطور که نخست وزیر بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم انجام داد، او می داند که جنگ مستلزم نظارت بر افکار عمومی یا روح جمعی مردم است.  یک رهبر زمان جنگ، به ویژه در یک جنگ ماهیتی، باید هم عام و هم پیشوا باشد. این مسئله مستلزم تقویت آن چیزی است که معمولاً به عنوان روحیه شناخته می شود. روحیه جمعی با  توسل به عناصر عمیق تر مانند هویت و هدف مشترک در مواجهه با وحشت و ناملایمات تحریک و تقویت می شود.

تلاش‌های دقیق و شجاعانه زلنسکی برای تسلط بر قلب، بدن و ذهن هموطنانش در مواجهه با تجاوزات بی‌رحمانه روسیه در سرکشی های او در برابر آمریکا که می خواستند او را از کی یف دور کنند نمود پیدا کرد.

او در آن زمان به صراحت اعلام کرد که من ماشینی برای جابه جا شدن نیاز ندارم به من مهمات برسانید. رئیس جمهور اوکراین به خوبی می دانست که پس از یک سال و نیم گذر از جنگ و کشته شدن تعداد زیادی از نیروها، مردم اوکراین نیز دیگر نمی توانند تسلیم ناامیدی شوند. زلنسکی و پوتین هر دو می دانند که از نظر نظامی، جنگ در حال حاضر در بن بست است.  

تا زمانی که هر دو طرف بتوانند حتی یک کار معمولی اما تغییر دهنده معادله در خط مقدم انجام دهند، این وضعیت ادامه خواهد داشت.

برای زلنسکی، این یک چالش تاکتیکی است: او باید اطمینان حاصل کند که اوکراین می‌تواند به تسلیحات مورد نیاز خود دسترسی پیدا کند. البته که این مسئله هم با چالش هایی روبرو خواهد بود از ناتوانی مالی غرب برای ادامه تجهیز اوکراین گرفته تا گرفتار شدن دولت جو بایدن در ایالات متحده در رقابت های انتخاباتی .

زمان، یار شفیق ولادیمیر پوتین

 در نزدیک به ربع قرن حکومت پوتین، زمان ثابت ترین همدست او بوده است. پوتین از اقتدارگرایی خود، به ویژه پس از بازگشت به ریاست جمهوری در سال 2012، برای خرید زمان استفاده کرده است: زمان برای بی اعتبار کردن منتقدان داخلی ، زمان برای نفوذ به ذهن روس ها از طریق تبلیغات و زمان برای جذب نخبگان سیاسی روسیه چه در داخل و چه خارج از این کشور.

در آغاز جنگ اوکراین، به نظر می رسید که طبق معمول، زمان در کنار پوتین است. حتی برای آن عده معدودی که فکر نمی‌کردند روسیه به سرعت نیروهای اوکراینی را از بین ببرد، پیش بینی می کردند که در حتی در صورت بن بست نظامی هم ، ولادیمیر پوتین می تواند شرایط را تا مدت طولانی به نفع خود منجمد کند. براساس این پیش بینی، گذر زمان به نفع پوتین، اوکراینی ها را فرسوده می کرد، غرب عزم خود را از دست می داد و مردم اوکراین نیز امید خود را می باختند.

اکنون 18 ماه پس از آغاز جنگ مشخص شده که زمان به نفع پوتین نبوده و ناتو و اتحادیه اروپا عزم خود را از دست نداده اند.  چالش های اقتصادی داخلی چین به پکن، تنها متحد مهم مسکو و منبع حمایت از پوتین، دلایل بسیاری برای نگرانی داده است.

از نظر ظاهری، شی جین پینگ، رهبر چین با پوتین قطع رابطه نکرده است، اما پوتین می‌داند که او شریک کوچکتر در این رابطه است و شرکای کوچکتر معمولاً نمی‌توانند از بزرگان خود خواسته های بزرگی داشته باشند.

با وجود تمام اظهارات مبنی بر اینکه پوتین بعد از شورش ژوئن شرکت نظامی خصوصی واگنر، با  گام های اقتدارگرایانه قوی تر ، کنترل امور را بیش از پیش در دست خواهد گرفت، این تحولات شکاف هایی را آشکار کرد که هیچ کس گمان نمی کرد اساسا این شکاف ها وجود داشته اند.

بنابراین شاید بتوان گفت که جنگ در حال بازگشت به روسیه است، پوتین بیش از پیش در سیستم خود منزوی می شود و. همزمان نقاط قوتی هم وجود ندارد که بتواند زمان را به لنگر انداختن به نفع رئیس جمهور روسیه وادار کند. ولادیمیر پوتین در حال پیر شدن است و البته که تاریخ ثابت کرده زمان در نهایت به همه ما خیانت می کند.

پوتین پایان جنگ را به روش خود می پسندد

تحلیل گرانی که ادعای به بن بست رسیدن جنگ را مطرح می کنند در حقیقت به دنبال انگیزه تراشی برای ارسال بیشتر مهمات نظامی به اوکراین هستند و این روش را در حالی مناسب می دانند که می تواند اوکراین را در یک جنگ فرسایشی گرفتار کند. اما پوتین ممکن است مشتاق به پایان دادن به جنگ با شرایط خود باشد چرا که زمان دیگر شریک قابل اعتماد او نیست.  

او ممکن است دورنمای انتخاب مجدد دونالد ترامپ را به‌عنوان گشایشی بالقوه برای پایان دادن به حمایت آمریکا از اوکراین یا تلاش برای به کرسی نشاندن شروط کی یف برای پایان جنگ ببیند

اما این نتیجه در بهترین حالت شانس 50-50 دارد و هنوز هم شرط نخست آن که پیروزی ترامپ در انتخابات آمریکا است محقق نشده است! امیدواری به پیروزی ترامپ یک چیز و شرط بندی بر روی آن در شرایطی که مشغول یک جنگ نظامی هستید چیز دیگری است. حتی اگر پوتین امیدوار باشد که تا زمان انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده از این مخمصه نجات پیدا خواهد کرد باز هم  می خواهد موقعیت خود را قبل از هر گونه مذاکرات مورد انتظار بهبود بخشد.

این بدان معناست که ماه‌های آتی ممکن است به‌ویژه تلخ باشند: اگر پوتین بخواهد جنگ را به پایان برساند یا برای مذاکره آماده شود، به سادگی ادامه نامحدود جنگ را نخواهد پذیرفت.  

با توجه به  مسائل مربوط به تجهیزات نظامی و تامین تسلیحات، او آماده انجام کارهایی بسیار وحشتناک تر از چیزی است که تاکنون انجام داده است.  شاید  او حملات به زیرساخت های غیرنظامی از جمله بیمارستان ها و مدارس را گسترش داده و خسارت های بیشتری بر غیرنظامیان روس وارد کند.  

او امیدوار است که توانایی اوکراینی ها را برای همکاری و حفظ روحیه و انسجام ملی تضعیف کند. بنابراین می توان گفت که میدان نبرد اصلی زمستان امسال در سنگرهای دونباس نخواهد بود بلکه پوتین تلاش خواهد کرد روح اوکراین را بشکند.