رابطه سرکوب جنبش دانشجویی مخالف جنگ با «آزادی بیان» مشروط در آمریکا

مخالفان این لایحه معتقدند این مصوبه تعریف «یهودی ستیزی» را گسترش داده و در نتیجه، آزادی بیان را نقض می‌کند. مخالفان می‌گویند تعریف «یهودی ستیزی» در این لایحه بیش از حد گسترده، مبهم و ذهنی است به گونه‌ای که طبق آن انتقاد مشروع از دولت اسرائیل نیز به منزله یهودستیزی تلقی می‌گردد.

به نظر می‌رسد این نگرانی بی دلیل نیست چون اگر این لایحه به تصویب مجلس سنا و امضای کاخ سفید برسد، مبنای حقوقی برای زدن برچسب‌های گوناگون به کسانی که از دولت اسرائیل انتقاد می‌کنند، فراهم و آنها را مجبور به سکوت می‌نماید و آمریکایی‌ها حق آزادی بیان یعنی موضوع متمم اول قانون اساسی ایالات متحده را از دست خواهند داد.

با این حال، صرف نظر از چگونگی دورنمای تصویب رسمی این لایحه، تصویب آن در مجلس نمایندگان ایالات متحده با توجه به مقطع زمانی کنونی بدون شک در پاسخ به اعتراضات شدید و روزافزون در کالج‌ها و دانشگاه‌های آمریکایی برای حمایت از آتش بس و فلسطین صورت گرفته و بدون شک، به وضعیت متشنج کنونی دامن می‌زند.

بر اساس برآوردهای وزارت بهداشت غزه، بیش از 34 هزار نفر در نوار غزه از زمان آغاز دور کنونی درگیری فلسطین و اسرائیل به این سو کشته شده‌اند. از 17 آوریل (29 فروردین) نیز تظاهرات در پردیس‌های حداقل 40 دانشگاه آمریکا، از جمله دانشگاه ییل، دانشگاه هاروارد، MIT، دانشگاه پرینستون، دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، دانشگاه بوستون و دانشگاه کارولینای شمالی برای مخالفت با آمار روبه رشد کشته‌ها در نوار غزه آغاز شده است.

اما سیاستمداران آمریکایی از همان ابتدا به این جنبش صلح طلبانه برچسب «یهودی ‌ستیزی» زدند.

«مینوش شفیق» رئیس دانشگاه کلمبیا در نیویورک تظاهرات دانشجویان را «یهود ستیزانه» توصیف کرد و از پلیس خواست برای متفرق کردن و دستگیری تظاهرات‌کنندگان وارد محوطه دانشگاه شود.

در واقع، از اواخر سال گذشته، موج جدیدی از تظاهرات پشتیبانی از فلسطین و آتش بس غزه در بسیاری از دانشگاه‌های ایالات متحده به راه افتاده است. در آن زمان، روسای دانشگاه هاروارد و دانشگاه پنسیلوانیا و سایر دانشگاه‌ها تلاش کردند تا از آزادی بیان در محوطه دانشگاه محافظت کنند و از تنبیه مستقیم دانشجویان معترض خودداری نمایند اما تحت فشار بسیاری از سیاستمداران و سرمایه داران یهودی الاصل ثروتمند آمریکا قرار گرفته و این باعث شد که روسای دانشگاه پنسیلوانیا و دانشگاه هاروارد یکی پس از دیگری استعفا کنند.

بنابراین، آیا زدن برچسب «یهودی ستیزی» به این جنبش دانشجویان آمریکایی توسط سیاستمداران این کشور دلیل دارد یا خیر؟

گزارش‌ها نیز حاکی از آن هستند که اکثر تظاهرات‌ها در دانشگاه‌ها مسالمت آمیز بوده است. مثلا در دانشگاه ییل، دانشجویان معترض خواستار آن شدند که بنیاد دانشگاه از سرمایه گذاری در شرکت‌های تولیدکننده اسلحه آمریکایی که «به نسل کشی فلسطینی‌ها کمک می‌کنند» صرف نظر کند.

سازمان‌های دانشجویی آمریکا که تظاهرات را راه اندازی کرده، اتهام «یهودی ستیزی» علیه دانشجویان معترض را رد کرده‌اند. یک سازمان دانشجویی در دانشگاها کلمبیا بیانیه‌ای صادر و اعلام کرد: «ما قاطعانه هر شکلی از نفرت یا تعصب را رد می‌کنیم. دانشجویان معترض شامل فلسطینی‌ها، مسلمانان، عرب‌ها، یهودیان و سیاه پوستان هستند.»

وقتی سیاستمداران آمریکایی از «آزادی بیان» کشورهای دیگر انتقاد می‌کنند، انتظار دارند آزادی بیان این کشورها کاملاً نامحدود باشد. اما با تشدید جنبش دانشجویی فوق در آمریکا و تصویب لایحه قانون آگاهی از یهودی ستزی در مجلس نمایندگان، به نظر می‌رسد این سیاستمداران سعی دارند پیش شرط‌های مد نظر خود را برای «آزادی بیان» ایجاد و آن را بازتعریف کنند. برای آنها، آزادی بیان مانند موم در دستانشان است که می‌توانند آن را به هر شکلی که می‌خواهند درآورند.