ظریف: بزرگ‌ترین خطر برای ایران ناامیدی است/ پشت رهبری قایم نشویم/ ایشان سیاستی را در پاسخ به عهدشکنی گذشته آمریکایی‌ها انجام دادند که موضع جمهوری اسلامی را مشخص کرد/ مذاکره یک ابزار قدرت است و امر مذمومی نیست/ در داخل عده‌ای نانشان در دعوا و تحریم است
ما نباید پشت رهبری قایم شویم. رهبری سیاستی را در پاسخ به عهدشکنی گذشته امریکایی‌ها انجام دادند که موضع جمهوری اسلامی را مشخص کرد. نیاز است همه با هم تلاش کنیم که راه را بر اساس محورهای اصلی که ایشان معین کردند که همان عزت، حکمت و مصلحت باشد، دنبال کنیم.
محمدجواد ظریف در مصاحبه ای از فشار زایدالوصف تندروها در سال 1403 و دورنمای سال آینده سخن گفته است.
بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
کمتر کشوری را می‌توانید پیدا کنید که در آن، این میزان تحریم در این مدت زمان اعمال شده باشد و هنوز دچار قحطی نشده باشد. این امر نشان‌دهنده تاب‌آوری مردم ایران است و هم مزیت‌هایی که ایران دارد را نمایان می‌کند.
الان هم به نظرم بزرگ‌ترین خطر برای آینده ایران ناامیدی است و گرفتار شدن در روایت‌هایی که (علیه ایران) ساخته می‌شود. روایت می‌سازند که شرایط بین‌المللی بسیار سنگین خواهد بود، روایت می‌سازند که تهدیدهای ترامپ خیلی شدید شده، (روایت می‌سازند) ایران ضعیف شده، ایران خطرناک شده و... این روایت‌ها بیشتر برای بازی کردن روی اذهان داخل و خارج ایران است تا بگویند ایران خطرناک است و بخواهند ایران را بزنند، گرچه ایران لقمه چرب و نرمی برای کسی نیست که به راحتی بشود زد.
ایالات متحده قدرت قابل توجهی دارد، اما قدرقدرت نیست. ضمنا ما هم کنشگر هستیم. این‌طور نیست که ما فقط موضوع کنش امریکا یا روسیه باشیم، خودمان باید کنشگر باشیم و نباید موضوع معامله دیگران قرار بگیریم. این مهم است که توجه داشته باشیم خودمان را نبازیم.
این‌طور نیست که دستمان در برابر امریکا خالی خالی باشد. بعضی‌ها خیال می‌کنند اگر یک روزی نظام تصمیم گرفت با امریکا مذاکره کند، دست ما خالی است. اصلا این‌طور نیست، ما کشور بزرگی هستیم و امکانات زیادی داریم، فرصت‌های زیادی در ایران هست که ممکن است جای دیگر پیدا نشود.
تحریم‌ها به هر حال مانع هستند، بیشتر مانعی برای دیگرانند که با ما ارتباط داشته باشند. ممکن است بگوییم می‌توانیم با تحریم‌ها زندگی کنیم -حتما هم می‌توانیم- اما کشورهای شریک ما حتی روسیه و چین تحریم‌ها برایشان مانع است. ما از تحریم نمی‌ترسیم، ۴۵ سال هم هست که تحت تحریم هستیم، اما دیگران ملاحظه تحریم و موانع FATF را می‌کنند ما باید موانع را از سر راه دیگران برداریم تا بتوانند با ما به راحتی ارتباط برقرار کنند.
من داووس که بودم، می‌گفتند آقای ترامپ را جدی بگیرید ولی تحت‌اللفظی فکر نکنید هر چه که می‌گوید اجرا خواهد شد. این را در داووس کنشگران غربی می‌گفتند.
ما نباید پشت رهبری قایم شویم. رهبری سیاستی را در پاسخ به عهدشکنی گذشته امریکایی‌ها انجام دادند که موضع جمهوری اسلامی را مشخص کرد. نیاز است همه با هم تلاش کنیم که راه را بر اساس محورهای اصلی که ایشان معین کردند که همان عزت، حکمت و مصلحت باشد، دنبال کنیم.
معنای دیپلماسی مذاکره است و مذاکره یک ابزار قدرت است. مذاکره امر مذمومی نیست. باید آمادگی داشته باشیم در سطوح مختلف، به روش‌های مختلف گفت‌وگو کنیم.
الان می‌توانیم ادعا کنیم که بعد از گذشت ۴۶ سال از عمر جمهوری اسلامی یک وجب از خاکمان را از دست ندادیم و کسی نمی‌تواند به ما به عنوان یک لقمه چرب و نرم نگاه کند.
به کربلا مشرف شده بودم، در حرم حضرت اباعبدالله یک مجاهد جانباز حزب‌الله لبنان شانه من را بوسید و گفت از شما متشکریم که باعث افتخار شیعه شدید. از در که بیرون می‌رفتم یک روحانی به من گفت خدا ذلیلت کند به حق امام حسین(ع) که ما را ذلیل کردی.
ما باید امید را برسازی کنیم. باید متوقف کنیم که اینقدر برای اهداف سیاسی داخلی امید مردم را ناامید کنیم. نکته دیگر اینکه بعضی‌ها به ما برای وفاق ایراد می‌گیرند و می‌گویند عده‌ای ضد وفاق هستند. من هم قبول دارم. اما آیا وفاق کار درستی هست یا نه. آیا برای اینکه پیش برویم نباید با مردم‌مان نزدیک‌تر شویم؟
در داخل هم عده‌ای نانشان در دعوا و تحریم است. به آنها توجه نکنیم، ما راه خودمان را برویم.
یکی از ضرورت‌های وفاق شنیدن است. باید آمادگی داشته باشیم بشنویم.
من همیشه معتقد بوده‌ام که دیدگاه مخالف باید مطرح شود و بالندگی جز در پرتو طرح نظرات متفاوت نیست. البته این نظرات باید با رعایت قانون، بدون تهدید، دروغ و افترا باشد و امیدوار هستیم که این اتفاق بیفتد. فعلا که رابطه همین است که شما هم می‌بینید. آنها دشنام می‌فرمایند و ما هم دعا می‌کنیم. «اگر دشنام فرمایی و اگر نفرین دعا گویم» دوستان فعلا فقط مرگ می‌خواهند و ... ما می‌گوییم ان‌شاءالله خدا همه ما را به راه راست هدایت کند.
اگه یه بچه کار بدی کرده باشه میره پشت سر باباش قایم می شه. اگه بابا چیزی نگفت یعنی خجالت. ترس و لوس شدن بچه را پذیرفته و کاری باهاش نداره. اما اگه بخواد نصیحت یا تنبیه کنه دست بچه را می گیره از پشت خودش میارد جلو میگه شجاعت داشته باش پای اشتباهت بمون و تنبیه شو. پدر نباید اجازه بده بچه خیره سر از او بعنوان پناهگاه کارهای بد استفاده کنه.