تکرار زمزمه‌های «رها کردن تایوان»؛ بن‌بست تجزیه‌‌طلبانِ متکی به آمریکا

«لای چینگ-ته» رهبر منطقه تایوان اخیراً سخنان تحریک‌آمیز گستاخانه‌ای درباره تجزیه طلبی تایوان ایراد کرده و سرزمین اصلی چین را با وقاحت به عنوان «نیروی متخاصم در خارج از کشور» توصیف کرده است.

این اقدام باعث شد تا اوضاع در تنگه تایوان به شدت تشدید شود. ارتش آزادیبخش خلق چین اخیرا رزمایش‌های نظامی مشترکی را در فضای دریایی و هوایی اطراف جزیره تایوان انجام داده است. وزارت دفاع ملی و دفتر امور تایوان شورای دولتی چین به عناصر «استقلال‌طلب تایوان» و نیروهای مداخله‌کننده خارجی شدید هشدار داده‌اند.

چرا لای چینگ-ته این زمان را برای تحریک دیوانه وار سرزمین اصلی چین انتخاب کرد؟ کارشناسان جزیره تایوان بر این باورند که «نظریه رها کردن تایوان» اخیراً در این جزیره شدت گرفته و در حال رشد است.

لای می‌ترسد که توسط ایالات متحده رها شود، بنابراین دیوانه وار به دنبال اقدامات تحریک‌آمیز در راستای «استقلال تایوان» است تا نشان دهد که هنوز برای آمریکا کارایی دارد. این یک مبارزه معمولی برای مرگ است. هر چقدر هم تلاش کند، ناگزیر شکست می‌خورد و رها می‌شود.

مجله معروف آمریکایی «فارین افرز» اخیراً طی مقاله‌ای اهمیت تایوان را از منظر نظامی و اقتصادی تقسیم کرده و به این نکته اشاره نموده است که منافع منطقه‌ای آمریکا نباید تحت تأثیر سرنوشت تایوان قرار گیرد.

در این مقاله همچنین آمده است که ایالات متحده به طور فعال صنعت نیمه هادی داخلی خود را برای مقابله با «از دست دادن تایوان» به کار می‌گیرد. تصادفاً، «البریج کلبی» نامزد معاون وزیر دفاع ایالات متحده نیز اخیراً در یک جلسه استماع اظهار داشت که تایوان یکی از منافع حیاتی ایالات متحده به حساب نمی‌آید و هزینه های تعهد آشکار ایالات متحده برای دفاع از تایوان بیشتر از منافع آن است.

چیزی که افکار عمومی تایوانی را بیش از پیش شوکه کرد این بود که «کارخانه تراشه سازی تایوان» (TSMC) اعلام کرد که طی چهار سال آینده 100 میلیارد دلار در ایالات متحده سرمایه گذاری خواهد کرد تا کارخانه‌های جدید تراشه‌های پیشرفته را بسازد و مراکز تحقیق و توسعه ایجاد کند.

یک نظرسنجی آنلاین که توسط رسانه‌های جزیره انجام شد نشان داد که 95 درصد از کاربران تایوانی بر این باور بودند که «اگر TSMC توسط ایالات متحده تصاحب شود، تایوان همه چیز را از دست خواهد داد.» برخی از کاربران اینترنت همچنین اظهار داشتند «هنگامی که ایالات متحده به فناوری کلیدی دست یابد، تایوان را رها خواهد کرد.»

در واقع، تایوان هرگز یکی از منافع کلیدی ایالات متحده نبوده است. چندی پیش، «دارن بیتی» معاون موقت وزیر امور خارجه ایالات متحده، صراحتاً گفت: «تایوان قطعاً متعلق به چین خواهد بود. فقط مسئله زمان مطرح است. ایالات متحده باید هر چه زودتر با چین به توافق برسد.»

بدیهی است که آمریکایی‌های محاسبه‌گر دریافته‌اند که اتحاد مجدد چین غیرقابل توقف است و «رها کردن تایوان» نتیجه اجتناب‌ناپذیر آن است. بنابراین، آنها به اقدامات خود سرعت می‌بخشند تا قبل از فرا رسیدن آن روز، باج گیری و غارت تایوان را تشدید کنند و سود خود را در تایوان به حداکثر برسانند.

از قضا، زمانی که ایالات متحده با صدای بلند اعلام کرد که «تایوان یک منفعت اصلی نیست»، مقامات تایوان مشغول خرید مقادیر زیادی تسلیحات آمریکایی و توجیه غارت صنعت نیمه هادی تایوان توسط ایالات متحده هستند.

این رابطه وابسته نامتقارن درست مانند معاهدات نابرابر دوران استعمار است - تایوان از مزیت‌های صنعتی و ارزش ژئوپلیتیکی خود برای مبادله با تعهدات امنیتی منسوخ ایالات متحده استفاده می‌کند، اما متوجه نمی‌شود که موقعیت تایوان مدت‌هاست به عنوان یک «دارایی قربانی» در نقشه راهبردی پنتاگون مشخص شده است.

با نگاهی به تاریخ می‌بینیم نمایش «خیانت به سبک آمریکایی» هرگز متوقف نشده است. در آستانه سقوط سایگون پایتخت ویتنام جنوبی در سال 1975، بالگردهای آمریکایی در حالی که از پشت‌بام سفارت، با طناب‌های آویزان آخرین نفرات خود را سوار می‌کردند، هم‌پیمانان ویتنامی خود را در آتش و خون جنگ رها کردند.

در «لحظه کابل» در سال 2021، هواپیمای ترابری C-17 ارتش ایالات متحده با عجله از فرودگاه افغانستان برخاست و هزاران افغان را که به ارتش ایالات متحده خدمت کرده بودند، در اوج ناامیدی به حال خود رها کرد.

این «متحدان» رها شده بسیار شبیه به وضعیت امروز مقامات تایوان هستند - وقتی ارزش‌های سیاسی کم رنگ می‌شود و منافع راهبردی آمریکا تغییر می‌کند، ایالات متحده هرگز برای «مهره‌های» خود یک لحظه درنگ نخواهد کرد.

افکار عمومی تایوان به‌خوبی این واقعیت را درک کرده است که آمریکا، کشوری با سابقه‌ای طولانی در خیانت به هم‌پیمانان، در قبال مهره‌هایی چون لای چینگ-ته که دیگر فاقد ارزش ابزاری هستند، بی‌رحمانه‌تر عمل می‌کند و آنها را رها خواهد کرد و راهبرد «اتکاء به آمریکا برای استقلال‌طلبی» راهی جز بن‌بست ندارد.

امروز که قدرت ملی چین به‌طور پیوسته در حال افزایش است، لای و امثال او هر قدر هم بخواهند با تکیه بر آمریکا در مسیر تجزیه‌طلبی حرکت کنند، گویی با تخم‌مرغ به جنگ سنگ رفته‌اند و نمی‌توانند در برابر روند اجتناب‌ناپذیر و تاریخی اتحاد کامل چین مانعی ایجاد کنند.