شکنجه وحشتناک زنان در قرون وسطا

قلاب یا داس بریدن سینه

قلاب سینه ابزاری وحشتناک بود که باعث درد شدید برای قربانیان زن میشد و از دو خار بزرگ و متقارن و یک بدنه تشکیل شده بود که برای پاره کردن سینه‌های زن و قطع آنها به طور کامل از بدن او تشکیل شده بود و آن را گاهی قبل از استفاده با آتش گرم می‌کردند. هدف از استفاده از آن، مثله كردن بدن زنی بود كه در چهارچوب خارج از ازدواج، باردار می‌شد و یا هر زنی كه متهم به داشتن رابطه جنسی در خارج از ازدواج، یا متهم به خیانت زناشویی بود. استفاده از این ابزار وحشیانه در دوران قرون وسطا متوقف شد، اما داعش اخیراً از آن به عنوان مجازاتی برای زنان سوری که در ملاءعام در حال شیر دادن به فرزندان خود بودند استفاده کرد.

دو شقه کردن بدن زنان با ارّه

در حقیقت زنان از این شکنجه وحشتناک نمی‌توانستند فرار کنند و هیچ راه گریزی از این کابوسها وجود نداشت. این روش شکنجه در قرون وسطی به عنوان یک روش صرفه‌جویانه با هدف اعمال بیشترین عذاب با کمترین تلاش، مورد استفاده قرار می‌گرفت فقط دو نفر را می‌خواست که ارّه را از دو طرف به دست بگیرند. زنانی که به جادوگری، کفر یا زنا متهم شده بودند، به این روش مجازات می‌شدند. آنها را کله پا می‌کردند. پاهایشان را از وسط باز می‌کردند و سپس با اره آنها را دو نصف می‌کردند. این روش به خاطر این بود که خون در مغز جریان داشته باشد و متهمین تا آخرین لحظه شاهد عذاب کشیدن خود و پاره شدن بدنشان با ارّه باشند. این فرآیند چند ساعت طولانی زمان می‌برد. سپس بدن توسط جلادها کاملاً به دو قسمت تقسیم می‌شد. برخی از جلادها وقتی اره به شکم می‌رسید فرآیند شکنجه را طولانی‌تر می‌کردند تا قربانی بیشتر عذاب بکشد.

کمربندهای آهنی

هرچند این کمربندها به معنای کامل دستگاه شکنجه نبودند، باعث می‌شدند که هر کسی که مجبور بود آنها را بپوشد دچار ناراحتی و آزار شدید بشود، فقط تصور کنید که خواننده عزیز، مجبور شوید یکی از آنها را برای همیشه بپوشید.

قربانیان این ابزار بیشتر دختران یا زنانِ مردانی بودند که میل جنسی شدید داشتند یا اینطور که می‌گفتند _هوس‌ران و سلیطه_ بودند. تاریخچه استفاده از این کمربندها به دوره جنگهای باستانی برمی گردد که از آن به عنوان ابزاری برای جلوگیری از تجاوز به زنان استفاده می‌شد و اولین استفاده ضبط و شناخته شده از آنها مربوط به سال ۱۴۰۵ در شهر (فلورانس) ایتالیا بود، پس از آن اشکال متعدد آن ساخته شد و تا سال ۱۹۳۰ استفاده از آن رواج پیدا کرد.

تنها هدف کمربندهای آهنی جلوگیری از برقراری رابطه جنسی از سوی زن نبود بلکه جلوگیری از حتی خودارضایی آنان بود و آن را دور کمر دختر یا زن می‌بستند. کلید کمربند آهنی به دست پدر یا همسر زن بود.

شکافی روی در کمربند بود که با شکاف واژن مطابقت داشت - به طوری که یک زن بتواند خون قاعدگی یا ادرار را دفع کند - این ابزار وحشتناک حاوی دندانه‌های تیز بود که به سمت داخل حرکت می کرد و این دندانه‌ها آلت تناسلی مردان ناشایست را در هنگام برقراری رابطه جنسی زخمی می‌کرد.

گلابی شکنجه

نام این دستگاه و شکل آن شبیه گلابی است. در قرون وسطی تا قرن هفدهم مورد استفاده قرار می‌گرفت. این ابزار آهنی به چهار بخش که از گلبرگ‌های گل الهام گرفته شده تقسیم میشد که با چرخاندن کلید مارپیچی که در انتهای آن بود گلبرگ‌ها به آرامی باز می‌شدند و به طور خاص برای شکنجه زنان متهم به سقط جنین یا جادوگری استفاده می‌شد. آن را وارد واژن قربانی می‌کردند و سپس با چرخاندن کلید، به تدریج گلبرگهایش باز میشد تا اندام تناسلی او را از هم جدا کند. این وسیله بعداً با برخی اصلاحات برای وارد کردن به در دهان افرادی که متهم به کفر بودند استفاده میشد و گلبرگهای آن به شکلی گسترده در دهان متهم باز می‌شد تا جایی که استخوانهای دهان او شکسته شود.

صندلی آهنی

این صندلی آهنی ممکن است ناراحت کننده ترین وسیله شکنجه‌ای باشد که وجود داشته است، بنابراین قربانی که مجبور شد روی این صندلی بنشیند که با صدها میخ بسیار تیز پوشیده شده بود و متهم مجبور شد برای ساعت های طولانی روی آن بنشیند تا خونریزی کند. این دستگاه شکنجه برای اولین بار در قرون وسطی مورد استفاده قرار گرفت و در هر دو جنس (زن و مرد) مورد استفاده قرار می‌گرفت اما زنان در معرض استفاده وحشیانه‌تری از این وسیله بودند و پس از بستن آنها به صندلی، آتش زیر آن روشن می‌کردند تا قربانی بسوزد و خونریزی کند و این باعث میشد تا ماهیت مجازات با صندلی آهنی برای زنان دو برابر شود.

چرخ کاترین

چرخ کاترین یکی از بی‌رحمانه‌ترین روش‌های اعدام است که در دوران قرون وسطی پدیدار شد و این چرخ ارابه بزرگی بود که گاه با میخ های دندانه‌دار پوشانده می‌شد و قربانیان را از کمر به این چرخ دندانه‌دار که روی زمین قرار داده شده بود می‌بستند سپس استخوان‌های آنها را با یک باتوم می‌شکستند. با ضرب و شتم مداوم آنها با خشونت و بعد از شکستن تمام استخوان‌های بدن مقتول، او را ترک می‌کردند تا بمیرد و مرگ اکثر قربانیان این روش وحشتناک روزها طول می‌کشید. این روش به نام چرخ کاترین شناخته می‌شد، زیرا قدیس "کاترین‌اسكندريه" توسط او به دست امپراتور روم ماکسینتیوس اعدام شد و به عنوان "چرخ تخریب" نیز شناخته می‌شود.

برهنگی مجازات راهبه‌ها

ایده برهنگی در مقابل مرد عذابی برای راهبه‌های مؤمن مسیحی بود، بنابراین لباس راهبه‌ها را درمی‌آوردند و بدن او را به بدن مرد عریان دیگری گره می‌زدند. سپس آنها را در رودخانه می‌انداختند. این مجازات مخصوصاً در زمان حکومت ارعاب در طول جنگ انقلابی فرانسه علیه راهبان و راهبه‌ها اعمال می‌شد و این مجازات به ویژه در بین سالهای ۱۷۹۳ و ۱۷۹۴ در شهر (نانت) فرانسه معمول بود و جان‌بابتیست‌کاربی کسی بود که دستور آن را صادر می‌کرد. بعضی اوقات به جای غرق کردن قربانیان در رودخانه، گروهی از مردم آنها را احاطه می‌کردند و آنقدر با شمشیر به آن‌ها ضربه می‌زدند تا قربانیان هلاک شوند.