تغییرات سفرهای هوایی در طول تاریخ به روایت تصویر

در ادامه به تماشای عکس هایی خواهیم نشست که نشان می دهند سفرهای هوایی در هر دهه به چه شکل بودند.

در دهه ۱۹۲۰ هواپیماها تکان های پر سر و صدایی داشتند و فشار هوای داخل آن ها تنظیم شده نبود. سفر با هواپیما اغلب بیشتر از سفر با قطار طول می‌کشید

در دهه ۱۹۲۰ بود که اولین هواپیمای مخصوص مسافربری ساخته شد.

هواپیماها در این دوره معمولاً کمتر از ۲۰ مسافر داشتند و حداکثر ارتفاع کروز آن ها (وقتی هواپیما به ارتفاع معینی در آسمان می رسد و در مسیر اصلی قرار می گیرد) ۳ هزار پا بود. هواپیماها در این دوره کندتر از قطارها بودند و با سرعتی در حدود ۱۶۱ کیلومتر بر ساعت پرواز می کردند. برای سوختگیری بارها توقف می کردند و تنها در روز قادر به پرواز بودند.

پرواز در دهه ی ۱۹۲۰ برای مسافران هم به خاطر سرد و پر سر و صدا بودن هواپیماها تجربه ی ناخوشایندی بود. چون هواپیماها از صفحات فلزی عایق بندی نشده ای ساخته می شدند که در باد سر و صدای زیادی تولید می کردند.

فشار داخلی هوای کابین هواپیما هم تنظیم نشده بود.

با این حال، سفرهای هوایی با استقبال رو به رو شدند.

در دهه ۱۹۳۰ پای مهمانداران هواپیما به سفرهای هوایی باز شد و پروازها در مجموع راحت تر شدند

در دهه ۱۹۳۰ برای اولین بار مهمانداران زن هواپیما به کار گرفته شدند تا سفرهای هوایی راحت تر شوند. وظایف آن ها شبیه به مهمانداران امروزی بود.

در این دوره نه تنها ارائه ی خدمات به مسافرین بهتر از دهه ی ۱۹۲۰ بود، بلکه هواپیماها هم راحت تر بودند. هواپیماها ضد صدا و گرم بودند و صندلی های آن ها تشک داشتند.

هواپیماها همچنین در ارتفاع بیشتری پرواز می کردند، به طوری که حداکثر ارتفاع آن ها ۲۰ هزار پا بود؛ امری که باعث کاهش تکان های هواپیما بر اثر تلاطم های هوایی شد و سفرهای هوایی را بسیار سریع تر کرد (حدود ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت).

اولین هواپیمای تجاری که فشار هوای درون آن تنظیم شده باشد در سال ۱۹۳۸ به کار گرفته شد.

کابین های هواپیماها هم جادارتر بودند و صندلی ها خلاقانه تر بودند، از نیمکت های تختخواب شو گرفته تا صندلی های تاشو.

در دهه ۱۹۴۰ جنگ جهانی دوم پروازهای تجاری را دگرگون کرد

در جنگ جهانی دوم هواپیماها به هدف جنگ ساخته می شدند نه پروازهای تجاری.

با پایان یافتن جنگ، برای آمریکا و اروپا تعداد زیادی هواپیما و همینطور پایگاه های هوایی بزرگی با باندهای طویل باقی ماند که برای پروازهای تجاری تغییر کاربری داده شدند.

فرودگاه های جدید در نقاط نزدیک تری به شهرهای اصلی اروپا ساخته شدند، مثل فرودگاه امروز هیتروی لندن که کار ساخت آن در سال ۱۹۴۶ به پایان رسید. پرواز به آن سوی اقیانوس اطلس مثل پروازهای میان نیویورک و لندن به رخدادی هر روزه بدل گشت.

دهه ۱۹۵۰ را عصر طلایی سفرهای هوایی می دانند

پرواز با هواپیما در دهه ی ۱۹۵۰ علیرغم معروف بودن آن به عصر طلایی سفرهای هوایی، اصلاً ارزان نبود. در حقیقت یک پرواز دو طرفه از شیکاگو به فینیکس با در نظر گرفتن تورم، معادل ۱،۱۶۸ دلار امروزی خرج برمی داشت. یک پرواز یک طرفه به اروپا هزینه ای معادل بیش از ۳ هزار دلار امروزی داشت.

مسافران البته مزد هزینه ی سنگینی که پرداخت کرده بودند را می گرفتند. پرواز با هواپیما در آن دوره بسیار مجلل انجام می شد. مسافران همگی لباس رسمی به تن داشتند، نوشیدنی ها در ظروف بلور مجلل سرو می شدند و غذاها چیزهایی مثل رست بیف، خرچنگ و دنده ی گوساله بود.

در دهه ۱۹۶۰ پرواز با هواپیما به امر پیش پا افتاده تری تبدیل شد

در دهه ۱۹۶۰ سفرهای هوایی امر عادی تری شدند. مسافران دیگر به اندازه قبل با لباس رسمی سفر نمی کردند، گرچه پوشش آن ها در مقایسه با مسافران امروزی رسمی تر بود.

مسافران دهه ۱۹۶۰ می توانستند بدون هیچ گونه کارت شناسایی ای با هواپیما سفر کنند. یعنی می توانستند تنها یک ساعت قبل از حرکت در فرودگاه حاضر شوند و خود را یکباره به گیت بازرسی فرودگاه برسانند.

حتی عزیزان مسافران هم می توانستند آن ها را در تمام مسیر تا گیت فرودگاه بدون داشتن بلیت همراهی کنند.

بازرسی امنیتی امری الزامی نبود تا اوایل دهه ۱۹۷۰ که هواپیماها بزرگ تر و درنتیجه مسافران بیشتر شدند

بازرسی امنیتی از سال ۱۹۷۳ الزامی شد و حتی اقداماتی هم که در آن زمان انجام می شد در مقایسه با بازرسی هایی که امروزه در فرودگاه ها صورت می گیرد، بسیار ساده بود.

شرکت های هواپیمایی حالا می توانستند جمعیت زیادی از مسافرین را جا به جا کنند و بلیت هواپیما قیمت معقولانه تری پیدا کرد.

در آن زمان هنوز فضای زیادی برای گذاشتن پا وجود داشت و مهمانداران به تمامی نیازهای مسافرین رسیدگی می کردند.

از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۴ شرکت های هواپیمایی آمریکا حتی یک سالن پیانو در پشت بوئینگ های ۷۴۷ داشتند و هواپیمای Pan Am's 707 Clipper تحت عنوان «بدون لرزش» تبلیغ می شد.

در دهه ۱۹۸۰ می توانستید در هواپیما سیگار بکشید، برایتن غذا سرو می شد و می توانستید هر قدر چمدان که دلتان بخواهد به همراه داشته باشید

در دهه ۱۹۸۰ سفرهای هوایی دستخوش تغییرات مفرحی شدند.

یکی از شرکت های هواپیمایی آمریکا حتی یک میخانه با تجهیزات کامل به هواپیماها اضافه کرده بود.

مسافران همچنین می توانستند در طول پرواز از کابین خلبان بازدید کنند و به بچه ها یک سنجاق سینه به شکل بال می دادند تا تجربه ی پرواز با هواپیما را فراموش نکنند.

در دهه ۱۹۹۰ تفریحات درون پروازی رواج بیشتری پیدا کردند

سفرهای هوایی در دهه ی ۱۹۹۰ به این معنا بود که مسافران از هر سن و طبقه ی اقتصادی ای می توانستند در پروازهای داخلی و خارجی از نوشیدنی رایگان برخوردار شوند.

غذای هواپیما هم گرچه چندان لذیذ نبود اما رایگان بود، صندلی ها مجهز به تلفن بودند و تفریحات درون پروازی در حال شکل گیری بود.

در دهه ۲۰۰۰ واقعه ی ۱۱ سپتامبر مسأله ی امنیت و بازرسی در فرودگاه ها را به میزان چشمگیری تغییر داد

بعد از واقعه ی ۱۱ سپتامبر، سفرهای هوایی تغییر چشمگیری داشتند.

پیش از آن، مسافران با چیزهایی مثل مایعات، چاقوهای کوچک جیبی و کت های حجیم می توانستند از بخش بازرسی عبور کنند.

همه ی این ها بعد از واقعه ی ۱۱ سپتامبر دستخوش تغییر شد و بازرسی فرودگاهی شکل سختگیرانه تری پیدا کرد، درهای کابین هواپیماها مستحکم و مجهز به قفل شد و تنها مسافرانی که بلیت داشتند اجازه ی ورود به بخش گیت فرودگاه را داشتند.

در دهه ی ۲۰۱۰ این انتظار در مسافران به وجود آمد که در هواپیما باید از همان امکاناتی برخوردار باشند که بر روی زمین هستند

مسافران هواپیما خواستار همه امکانات مدرنی بودند که بر روی زمین به آن ها عادت داشتند، از تلویزیون های لمسی اختصاصی گرفته تا شارژهای یو اس بی مخصوص به هر صندلی.

با این حال سفرهای هوایی با پرداخت هزینه بیشتری هم برای همه چیز از بار ساک داخل هواپیما تا خرید صندلی مورد نظر خود همراه شدند و غذا به ندرت به صورت رایگان در اختیار مسافرین قرار می گیرد.