ضرب المثل به روباهه گفتند شاهدت كيه؟ گفت: دمبم

در گذشته های دور جنگلی خوش آب و هوا بود . همه حیوانات جنگل به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی می‌کردند. تا اینکه یک روز روباهی ناآشنا وارد جنگل شد. ظاهر روباه و اعتماد به نفسش به گونه ای بود که حیوانات فکر کردند آدم حسابی است. به خصوص دمش که خیلی کلفت بود و حالت زیبایی داشت.

به همی دلیل حیوانات گمان کردند یک حیوان خاصی است و احترام زیادی برایش قائل بودند. او نیز از احساسات پاک‌ حیوانات شروع به سوءاستفاده کرد.

هرکجا که میلش می کشید می‌رفت و هر کاری را که دلش می‌خواست می‌کرد و کسی نیز نمی تونست جلو او را بگیرد. به تدریج روباه شروع کرد به برداشتن غذاهای حیوانات دیگر.

از انبار غذای سنجاب‌ ها گردو و فندوق برمی‌داشت اما نخودچی‌ها و کشمش‌ها را برنمی داشت.

آن‌ها را به کلاغ می‌داد تا به جنگل کناری ببرد و در عوض آن موش می‌گرفت. از لانه شغال خرگوش برمی‌داشت و به عقاب می داد تا به ببر جنگل کناری بدهد و گوسفند می‌گرفت. همین گونه هر روز ادامه داشت.

تا اینکه شیر به عنوان سلطان جنگل به خسته شد و فرمان داد روباه دست از این کارش بردارد. اما روباه پیام داد که کارهای من مشکلی ندارد و چنانچه ناراضی هستی می‌توانی از این جنگل بروی.

شیر از این حرف روباه عصبانی شد و میان جنگل روباه را گرفت و به او گفت تو با چه جراتی این کارها رو می‌کنی؟

روباه در کمال آرامش گفت: چه کاری؟ مگه سند و مدرک داری؟ من همه کارهام براساس قانون جنگله، شیر پرسید: از کجا میگی این کارها قانونی هستن؟ روباه با افتخار دمش را بالا داد و گفت: بیا از دمم بپرس، شیر از این جواب نا مربوط نتوانست چیزی بگوید.

از همان زمان این ضرب‌المثل بر سر زبان‌ها افتاد.

منبع: بیتوته

68