تشخیص مشکلات شنوایی نوزاد، اقدامات لازم

با توجه به اهمیت تشخیص زودهنگام اختلالات شنوایی در کودکان و شروع اقدامات درمانی و توانبخشی به موقع، طرح غربالگری شنوایی نوزادان به صورت گسترده در سطح بیمارستان ها و مراکز بهداشت سراسر کشور به طور دائمی توسط شنوایی شناسان در حال اجراست. مطابق پروتکل سازمان بهداشت جهانی نخستین آزمون شنوایی نوزاد در بدو تولد انجام گرفته و بنابر نتایج آزمون اولیه، اقدامات بعدی در دستور کار قرار می گیرد. در این میان توجه به عوامل خطرزا از نظر شنوایی، تعیین کننده ی اقدامات تشخیصی بعدی و فواصل زمانی میان ارزیابی هاست.

مطابق این پروتکل، اقدامات زیر در ایستگاه های زمانی مقرر بایستی به انجام برسد:
۱- ارزیابی اولیه در بدو تولد
۲- ارزیابی دوم حدود دو هفته بعد (در صورتی که در ارزیابی اول رد شده باشد)
۳- انجام آزمون AABR تا پایان یک ماهگی (در صورتی که در آزمون دوم رد شده یا نوزاد دارای عوامل خطر باشد)
۴- ارجاع به کلینیک های شنوایی شناسی تا حداکثر سه ماهگی جهت اقدامات تشخیصی (در صورتی که در مرحله ی سوم رد شده باشد)
۵- شروع اقدامات توانبخشی از جمله تجویز سمعک و تمرینات تربیت شنیداری تا حداکثر شش ماهگی توسط شنوایی شناس (در صورتی که در مرحله ی چهارم اختلال شنوایی مسجل شده باشد)
۶- ارزیابی های دوره ای به صورت شش ماهه یا یک ساله به توصیه ی شنوایی شناس

برخی از عوامل خطر شنوایی:
- وزن تولد زیر ۱۵۰۰ گرم
- بدشکلی های سر و صورت
- بستری شدن بیش از ۴۸ ساعت در بخش NICU
- سابقه ی خانوادگی کم شنوایی
- سابقه ی تعویض خون در دوره ی نوزادی
- عفونت داخل رحمی جنین
- سابقه ی ابتلا به مننژیت
- ضربه به سر
- و …