هولناک‌ترین روز زندگی لیلی گلستان؛ ۱۳ فروردین ۱۳۸۲
لیلی گلستان، نگارخانه‌دار ایرانی و عضو کانون نویسندگان از ۱۳ فروردین ۱۳۸۲، هولناک‌ترین روز زندگی خود، روز درگذشت برادرش؛ کاوه گلستان نوشت.
۱۳ فروردین ۱۳۸۲، انفجار مین در ۱۳۰ کیلومتری کرکوکِ عراق و جای خالی عکاس، فیلمبردار و مستندساز تاثیرگذاری که ۱۸ سال از فقدانش می‌گذرد.
بیشتر بخوانید : کاوه گلستان فرزند ابراهیم، شخصیتی اسطوره‌ای
کاوه گلستان؛ متولد ۱۷ تیر ۱۳۲۹ در آبادان، فرزند ابراهیم گلستان (نویسنده و منتقد ادبی) و فخری گلستان (فعال حقوق کودکان، سفال‌گر و مترجم) و برادر لیلی گلستان (مترجم ادبی)، هنرمندی بود که عکاسی را سال‌ها پیش از انقلاب آغاز کرد و سه مجموعه «روسپی»، «کارگر» و «مجنون» او هم‌چنان ارزشمند است و قابل تامل.
بیشتر بخوانید : زندگی جنگ است و دیگر هیچ … لیلی جان!
تاریخ‌نگار دوران جنگ ایران و عراق در فریم‌هایی بدیع که روایت‌گر جانفشانی بی‌چشم‌داشت آدم‌هاست.
لیلی گلستان در هجدهمین سالگرد درگذشت کاوه گلستان با انتشار عکس‌هایی از او در صفحه اینستاگرام خود چنین نوشت:
«هجده سال گذشت. هجده سال از بدترین و هولناک‌ترین روز زندگی من. هجده سال پیش در منطقه کیفری عراق رفت روی مین و تمام. نه کاوه تمام‌شدنی نیست. کاوه با عکس‌هایش با فیلم‌های معترضانه‌اش؛ ثبت حقیقت، بچه‌های معلول و با عکس‌های اجتماعی‌اش؛ روسپی‌های قلعه شهر نو. کارگران مجنونین و عکس‌های جنگش که جایزه رابرت کاپرا را بُرد تمام‌شدنی نیست.
بیشتر بخوانید : تفاوت صابر ابر و پرویز تناولی از دیدگاه لیلی گلستان
از او پرسیدم چطور روسپی‌ها اجازه دادند این عکس‌های جسورانه را از آن‌ها بگیری؟ گفت با احترام با آن‌ها رفتار کردم و خانم خطاب‌شان می‌کردم. کلمه‌ای که هرگز از کسی نشنیده بودند. مادرم می‌گفت کاوه هست. همه جا هست. بله همیشه هست و ماندگار می‌ماند با آن لبخند مهربان و چشم‌های گرمش. با آن تندی و فرزی حرکاتش. با آن تعهدش در قبال ایران. مادرم راست گفت. کاوه هست.»
منبع: خبرآنلاین
72
