چراغ تعزیه خاموش می‌شود؟

اسماعیل مجللی اظهار کرد: متاسفانه یکسری مسائل دست به دست هم داده و عملا موجب کمرنگ شدن تعزیه شده است و سال به سال شاهد ریزش مخاطب در این حوزه هستیم. همچنین تعزیه‌خوان‌های جدید نیز وارد این حرفه نشدند و از تعداد پیشکسوتان و صاحب نظران این حوزه که زحمات بسیاری برای این هنر کشیدند نیز به دلیل کهولت سن کم می شود و متاسفانه مرگ و میر تعزیه‌خوان‌های قدیمی و پیشکسوت موجب افول این هنر و پیشامد خطر از بین رفتن آن شده‌ است، زیرا هیچ کس دانسته‌های ارزشمند این افراد را در این حوزه مکتوب نکرده‌ است. افردای نیز هستند که صرفا از روی علاقه به تازگی وارد این حرفه شده اند و هیچ تجربه و علمی در این خصوص ندارند.

وی ادامه داد: تا قبل از دهه ۹۰ تعزیه دارای بانیانی بود که در کنار منازل خود بساط اجرای تعزیه را فراهم می کردند، اما در حال حاضر تعداد این بانی ها به صفر رسیده است و تعزیه هایی که امروز در سطح شهر مشاهده می‌شوند تعزیه هایی هستند که خود تعزیه‌خوان ها آنها را اجرا می‌کنند و بانی و بخش خصوصی آنها را حمایت نمی‌کند.

مجللی افزود: برای نبود بانی دلایل متعدد و نظریات شخصی زیادی وجود دارد، شاید هزینه های اقتصادی، از دنیا رفتن بانیان قبلی، بی‌علاقگی نسل جدید به بانی شدن و اجرای نذورات از طرق دیگر موجب شده‌ است که تعزیه، بانیان و بنیان گذاران خود را از دست بدهد.

وی خاطرنشان کرد: در دو سال اخیر نیز اپیدمی کرونا موجب شده که مردم نتوانند در کنار هم جمع شوند که همین موضوع نیز مزید بر علت شده و عملا تعزیه در دو سال اخیر خیلی خیلی کمرنگ شده است، به‌ آن اندازه که پر رنگ‌شدن آن در دوران پساکرونا امری بعید به نظر می‌رسد و متاسفانه مخاطب خود را نیز از دست داده است.

مجللی ضمن اشاره به بی علاقگی و بی رغبتی مردم در سال‌های اخیر نسبت به تعزیه اظهار کرد: ریزش مخاطب، تغییر نسل و عدم حضور بانیان، موجب عقب افتادگی تعزیه و ضربه به آن شده است. نکته قابل تشخیص پوسته‌اندازی در این حوزه است و متاسفانه راه نجات و محافظت از این آیین مشخص نیست.

وی تاکید کرد: خوشبختانه در برخی شهرها برخی مسئولین فرهنگی‌ هستند که نسبت به این موضوع دغدغه‌مند هستند و می‌خواهند چراغ این حرفه و آیین را روشن نگهدارند که امید است با تداوم این فعالیت‌ها، شاهد افول این هنر در کشور نباشیم.

منبع: ایسنا

47