من هم دارم ریسک می کنم

کارگردان تئاتر نمایش «بی‌خوابی» را ابتدا در جشنواره تئاتر فجر به صحنه می‌برد و از روز 28 بهمن ماه نیز اجرای عمومی این نمایش را در مجموعه تئاتر شهر آغاز می‌کند.

او، توضیحاتی درباره وضعیت تئاتر اجتماعی ارایه می‌دهد و از شرایط کرونایی اخیر هم ابراز نگرانی می‌کند.

هاشمی پور که نمایش خود را اثری روانشناسانه می‌داند، می‌گوید: این نمایشنامه را بر اساس سه داستان واقعی نوشته‌ام که البته اثری اپیزودیک نیست بلکه یک قصه واحد دارد و شخصیت اصلی آن درگیر مواد مخدر است.

او ادامه می‌دهد: نمایش من کاملا رئالیستی و اجتماعی است و ساختار متن آن شبیه فیلمنامه است. اگر شرایطش را داشتم، آن را در قالب فیلم می‌ساختم ولی حالا مثل این است که فیلمنامه را به نمایشنامه تبدیل کرده باشم.

این کارگردان درباره دلایل کمرنگ شدن تئاتر اجتماعی در سال‌های اخیر توضیح می‌دهد: درباره اینکه چرا بعضی از همکاران کمتر به این ژانر علاقه دارند، نمی‌توانم توضیحی بدهم ولی شاید کمرنگ شدن تئاتر اجتماعی ما به تفاوت سلیقه تماشاگران برگردد . ظاهرا سلیقه تماشاگران تا حدودی متفاوت شده و به نظر می‌رسد بیشتر به کارهای کمدی و عامه‌پسند تمایل دارند. به همین دلیل شخصا برای اجرای نمایشم کمی نگرانی دارم چراکه نمایش ما کمی تلخ است و فضای غمباری دارد.

هاشمی‌پور که علاقه‌مند به آثار قصه محور است، اضافه می‌کند: این روزها قصه در تئاتر خیلی کم شده و بیشتر شاهد اجرای نمایش‌هایی با روایت‌های خیلی ضعیف یا ماجراهای بی سر و ته هستیم که این شیوه‌ها مورد علاقه من نیست ولی تماشاگران خاص خود را دارد. البته هنوز هم هستند کسانی که قصه را دوست دارند ولی شاید بعضی از همکاران تصورشان این است که متون قصه‌محور جای کار زیادی ندارند.

او یادآوری می‌کند: زمانی بعضی از تئاترها قصه نداشتند ولی مفاهیم عمیق فلسفی را روایت می‌کردند یا اینکه تعدادی از کارگردانان سراغ متون کلاسیک ایرانی و خارجی می‌رفتند ولی امروزه نه آن مفاهیم را در تئاترمان داریم و نه کاری کلاسیک روی صحنه می‌رود که دست کم جبران کننده خلاء نمایش‌های قصه‌گو و تئاترهای اجتماعی باشد.

هاشمی‌پور درباره میزان آزادی هنرمندان در پرداختن به مسائل اجتماعی توضیح می‌دهد: به هر حال خطوط قرمزی وجود دارد و نمی‌توان آنچه را در جامعه عیان است، به راحتی نشان داد. اما خوشبختانه نمایش من گیر و گرفت ممیزی نداشت و هم جشنواره تئاتر فجر و هم مجموعه تئاتر شهر نهایت همکاری را با ما داشتند.

این کارگردان که علاقه‌مند بوده این اثر را در قالب فیلم بسازد، اضافه می‌کند: متن من بیشتر مناسب مدیوم سینماست تا تئاتر و اگر سرمایه بیشتری می‌داشتم، آن را به صورت فیلم می‌ساختم ولی حالا آن را با ساده‌ترین امکانات و در قالب تئاتر ارایه می‌دهم چون دوست دارم قصه‌ام را زودتر با مخاطبان در میان بگذارم.

او که اجرای عمومی نمایش خود را بعد از جشنواره تئاتر فجر آغاز می‌کند، درباره شرایط حال حاضر اجرای تئاتر در پیک ششم کرونا توضیح می‌دهد: کرونا در دوری بسیاری از هنرمندان از صحنه تئاتر موثر بوده است. من هم دارم ریسک می‌کنم. مدت‌ها منتظر تمام شدن کرونا شدیم که دیدیم تمام شدنی نیست و همین که فضا داشت بهتر می‌شد و برای اجرا آماده شدیم، با هجوم اُمیکرون مواجه شدیم. حالا هم هیچ چشم‌اندازی نداریم که با وجود این اوج‌گیری و در فصلی که معمولا فصل پررونقی در تئاتر نیست، اجرای‌مان چگونه خواهد بود ولی در هر حال امیدواریم وضعیت قدری بهتر شود.