مدیر شبکه کودک استعفا داد

سرشار در متن خود آورده است: «هر آمدنی را رفتنی است و هر زادنی را مردنی. و پرودگار، روزگار را میان آدمیان می‌چرخاند تا عیارشان را بسنجد و از میانشان شهدا را برگزیند.

امروز برای من یکی از آن روزهای سخت رفتن بود: روزهای جا گذاشتن تکه‌ای از دل؛ لحظه‌های خداحافظی با عزیزانی که ۶ و سال ۱۰ ماه، دوشادوشان ایستاده‌ای و ساخته‌ای و کوشیده‌ای.

این رفتن از پس آمدنی در اردیبهشت ۱۳۹۴ بود: ایستگاه آغازین سفر شبکه کودک به سوی الگوی #رسانه_مربی.

بیش از یک سال بود که برنامه رفتن را در ذهنم می‌چیدم. شبکه کودک به قرار رسیده بود و آماده برداشتن گام‌های بزرگتر شده بود. در پاییز ۱۳۹۹ برنامه‌ای برای تحول اساسی شبکه کودک و تجمیع توان تلویزیون در عرصه کودک و نوجوان نوشته شد تا بتوان با همین بضاعت کم موجود، «قهرمان»های بومی آفرید.

برای ساختن آن بنای جدید، تنی چند از مدیران شبکه را پیشنهاد دادم و استعفا کردم اما نپذیرفتند.

اما بنای من بر رفتن بود. سازمان صداوسیما به یک جوان ۳۴ ساله از بیرون خودش، اعتماد کرده بود تا شبکه کودک راه‌اندازی شود و در ۴۰ سالگی، اکنون وقت آن بود که جانی تازه و اندیشه‌ای نو، بر سکوی شبکه کودک بایستد و افق‌های بلندتری را ببیند.

امیدوارم مردم و مخصوصا خانواده‌ها، از این ۸۲ ماه خدمت در شبکه کودک راضی باشند. امیدوارم کاستی‌ها و ناتوانی‌های مرا به بزرگواری خودشان ببخشایند. فرصت بزرگی در این سالها داده شد تا الگویی ـ به زعم من نو ـ در مدیریت رسانه با رویکرد تربیتی آزموده شود و از این بابت قدردان ملت بزرگ ایران هستم.

جا دارد در اینجا به طور خاص از برادر بزرگترم آقای محسن مومنی شریف قدردانی کنم که ۹ سال پیش در چنین روزی اعتماد کرد تا «حوزه هنری کودک و نوجوان» راه‌اندازی شود و برنامه‌ای راهبردی طراحی گردد.

باید از سمت خودم و همه همسنگرانم از برادر نازنینم احسان محمدحسنی تشکر کنم که ۷ سال پیش در چنین روزهایی پذیرفت تا «مرکز اوج کودک و نوجوان» تاسیس گردد و آن برنامه راهبردی اجرا شود.

باید شجاعت حاج اصغر پورمحمدی را تحسین کنم که قاعده صدا و سیما را شکست و از جوانانی بیرون سازمان خواست تا «شبکه کودک و نوجوان» را بنیان بگذارند.

اما در درون شبکه کودک، فهرست بلندی از نامهای ماندگار وجود دارد که تک‌تک‌شان، خشت‌خشت این بنا را روی هم گذاشتند و قطعه قطعه این الگو را ساختند. خدا قوت به آنان که بار ادامه سفر بر دوششان است.

نیمه پنهان این سال‌ها، همسر و فرزندانی بودند که پا به پایم ایستادند و اجازه ندادند خم به ابروی بیاید. صمیمانه سپاسگزار این مهربانان هستم.»