سریال آفتاب‌پرست ؛ دزدها در راه مبارزه با مفسدین اقتصادی!

آفتاب پرست به راحتی می‌توانست یک سریال  موفق و پربیننده تلویزیون شود که متاسفانه با توجه به سیاست‌های تلویزیون در سال‌های اخیر از  شبکه نمایش خانگی سر در آورده است.

خلاصه داستان آن این است که  جمال  (پژمان جمشیدی) و  منوچ  (حمیدرضا آذرنگ) دو دوست هستند که حین زورگیری دستگیر می‌شوند. جمال پس از آزادی از زندان با  خواهر منوچ  (الهام اخوان) آشنا شده و از طریق او یک هویت جعلی برای خودش درست می‌کند به اسم جمال پورشه، جمال با مدارک جعلی به یک مسافرخانه می‌رود که مسافرخانه‌چی فکر می‌کند، او فرزند یکی از معتمدین قدیمی محل است! او را بسیار تحویل می‌گیرد. از طرف دیگر  مهری گیرایی  (باران کوثری) خبرنگاری است که دنبال افشاگری و مبارزه با مفسدین اقتصادی است.

خواهر منوچ برای آزاد کردن برادرش از زندان، نقشه‌ کشیده تا با زورگیری از یک شخص پولدار مفسد اقتصادی به اسم مشفقی، بتواند برادرش را از زندان آزاد کند و برای انجام این نقشه به کمک جمال نیاز دارد، در جریان این اتفاق جمال از طرف مشفقی زخمی شده و در بیمارستان به هوش می‌آید و متوجه می‌شود که مشفقی در تعقیب و گریز پلیس کشته شده! از آنجا که مشفقی یک مفسد اقتصادی بوده همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا جمال را به سمت قهرمان شدن سوق دهد، از این به بعد جمال پورشه که خود خفت‌گیری می‌کرد حال به عنوان یک نماد مبارزه با مفسدین اقتصادی شناخته شده، به تلویزیون دعوت شده و ...

قرار گرفتن یک شخصیت در موقعیتی دقیقا برعکس آنچه که خود او هست همواره دستمایه خوبی برای ساخت یک موقعیت نمایشی است و در ادبیات، تئاتر، سینما و تلویزیون به طور مکرر از آن استفاده شده است، مجموعه آفتاب پرست هم در زمره همین موقعیت نمایشی قرار می‌گیرد. نمونه بسیار شناخته شده آن در سینمای ایران فیلم  مارمولک  با بازی پرویز پرستویی است، دزدی که در نقش یک روحانی ظاهر می‌شود.

فیلمنامه آفتاب پرست اگرچه یک نگاه جدید یا یک موقعیت نمایشی خاص دیده نشده نیست و علی رغم موقعیت تکراری آن، اما با توجه به امروزی شدن داستان، مخاطب می‌تواند نمونه‌های ملموس نظیر آنچه در سریال هست را در زندگی روزانه خود هم پیدا کند. از تلاش‌های هر شخص برای رسیدن به منفعت شخصی، حرص و جوش خوردن آدمها، وجود شبکه‌های فاسد اقتصادی، وجود افرادی صاف و صادق  که همیشه تابع اتفاقات جمعی  هستند و ... به اضافه موقعیت‌های با مزه و برخی اوقات واقعا خنده‌دار.

تکیه اصلی آفتاب پرست بر بازیگران آن است، 4 بازیگر اصلی آن یعنی  پژمان جمشیدی، حمید رضا آذرنگ، باران کوثری و الهام اخوان  هر کدام در نقشی که دارند توانسته‌اند شخصیتی را جان ببخشند که برای پیشبرد داستان لازم است. حتی گاهی اوقات بازی این بازیگران چنان ساده و روان است که انگار بخش‌هایی از سریال را به شکل بداهه گرفته‌اند.

انصافا پژمان جمشیدی در نقشی که دارد بسیار خوب ظاهر شده و در این زمینه  به یک برند تبدیل شده است  به همین دلیل هم هست که یک تنه می‌تواند تمام قصه را جلو ببرد.

یک نکته قابل اشاره جدی این است که صنعت فیلم و سریال ایران تا کی باید از بازیگران معروف در نقش‌هایی بسیار جوانتر از سن خودشان به کمک گریم و ... بهره ببرد؟ تقریبا این مورد شامل حال هر 4 بازیگر اصلی سریال آفتاب پرست می‌شود.

نقش‌های دیگر هم مانند پدر  منوچ (غلامرضا نیکخواه) ، مادر جمال (گوهر خیراندیش)، پدر مهری گیرایی (یدالله شادمانی) ، جعفر آقا (حسن زارعی)، افشار (پیام احمدی نیا) و  ... با حضور بازیگران با تجربه در حد قابل قبول و استاندارد تیپ و نقشی هستند که باید باشند.

یکی از نقدها به انتخاب بازیگران در سریال‌های ایرانی این است که چهره‌های جدید بسیار کم توانسته‌اند وارد فضای نمایشی شوند، از نکات مثبت و بارز آفتاب پرست استفاده از بازیگرانی کمتر مقابل دوربین ظاهر شده در نقش‌های فرعی است که البته تجربه زیادی در بازیگری دارند و اتفاقا بسیار خوب هم ظاهر شده‌اند مانند  سعید نعمتی  (جوغتایی / مدیر مسئول روزنامه) بازیگر خوب تئاتر ،  علی غریب  (سرباز) که پیشتر استندآپ کمدی هم کار کرده ،  حامد وکیلی  (جابر نزول خور) بازیگر تئاتر و تلویزیون و ... 

موسیقی سریال آفتاب‌پرست هم یکی دیگر از نقاط مثبت و جالب توجه است،  آریا عظیمی‌نژاد  با استفاده از تلفیق گروه کر و سازها فضای شاد و جالب توجهی برای آهنگسازیش انتخاب کرده است که از آن حالت‌های تکراری و همیشگی سریال‌ها و به ویژه مجموعه‌های کمدی فاصله گرفته است. فاصله‌ای که نتیجه آن استاندارد و رضایت بخش است.

برزو نیک‌نژاد  به عنوان کارگردان - با توجه به سابقه سریال سازی که دارد - به راحتی از پس این فیلمنامه برآمده است، اما واقعیت این است که آفتاب پرست برای او یک گام رو به جلو یا یک تجربه جدید نیست بلکه فقط تعداد سریال‌هایی که ساخته است را در کارنامه او بیشتر می‌کند.

شاید برای مخاطب حرفه‌ای سریال بین امروزی با توجه به حجم زیاد انواع و اقسام سریال‌های خارجی و داخلی در ژانرهای مختلف، مجموعه‌ای چون آفتاب پرست چندان جالب توجه نباشد اما این مجموعه برای خانواده‌ها و قشری از مخاطب که بیشتر دنبال دیدن یک سریال و دور شدن از فکر و ذکر روزانه است، انتخاب خوبی است. به همین دلیل هم پیشتر اشاره کردم محل درست ارائه چنین مجموعه‌ای قطعا  تلویزیون  است.