«راهبۀ ۲»، یکی از بی‌روح‌ترین فیلم‌های ترسناک امسال

«راهبۀ 2» دنباله‌ای برای فیلم «راهبه» محصول سال 2018 و هشتمین فیلم فرانچایز Conjuring است که پرفروش‌ترین فرانچایز تاریخ ژانر وحشت به حساب می‌آید. اما «راهبۀ 2» ظاهرا فقط برای ادامۀ درآمدزایی این فرانچایز ساخته شده است؛ هدفی که با توجه به فروش بالای فیلم در دوهفتۀ ابتدایی به نظر می‎‌رسد کاملا محقق شده باشد.

 اما صرف نظر از جنبۀ اقتصادی، به لحاظ کیفی می‌توان «راهبۀ 2» را یکی از بدترین و بیهوده‌ترین فیلم‌های این مجموعه دانست. فیلمی پر از کلیشه و نسبتا حوصله‌سربر که نقابی روی سر یک بازیگر کشیده و او را هر از گاهی جلوی دوربین می‌آورد تا تماشاچی را از جا بپراند؛ هیچ ترس خزنده و عمیقی در فیلم در کار نیست و هیچ خلاقیت و ابداعی هم در آن دیده نمی‌شود.

داستان فیلم از این قرار است که راهبۀ اهریمنی دوباره برگشته است؛ در یک صومعۀ فرانسوی در دهۀ پنجاه میلادی؛ و تنها کسی که می‌تواند او را متوقف کند خواهر ایرن است. یک سری ماجراهای عاطفی و عاشقانۀ بی‌اندازه آبکی و نچسب هم این وسط جریان دارد که هیچ کمکی به عمیق‌تر شدن فیلم نمی‌کند بلکه انگار فقط مثل پوشالی برای پر کردن فضای خالی بین صحنه‌های ترسناک به کار می‌آید.

یکی از چشمگیرترین ضعف‌های فیلم خود راهبۀ اهریمنی است که شکل و شمایلش بیش از ترسناک بودن مضحک و مصنوعی است. این قیافه مثلا در مقایسه با چهرۀ مرموز و هراس‌انگیز اهریمن دلقکی فیلم «It» یا حتی چهرۀ رازآلود عروسک آنابل در همین فرانچایز Conjuring، هیچ ترس واقعی، زیرپوستی و عمیقی را نمی‌تواند ایجاد کند؛ درست مثل یک ماسک ترسناک بی‌روح که از اسباب‌بازی فروشی خریده باشید.

فضای تاریخی فیلم هم بیش از هراس، در مخاطب ایجاد ملال می‌کند؛ ملالی که البته بیش از هر چیز به خاطر یکنواختی و کشدار بودن داستان فیلم ایجاد می‌شود؛ البته اگر اصلا بشود اسم آن چه در فیلم اتفاق می‌افتد را داستان گذاشت.