"پیوستگی پنهان"؛ نمایش اندوه و سکوت / آرش تنهایی: هنر، والاتر از سیاست است

آثار آرش تنهایی در مجموعه پیوستگی پنهان نمایشی است از ترسیم وضعیت زنان ایران آرش تنهایی در این آثار راوی اندوه و سکوت است. 

سعید باباوند در استیتمنت نمایشگاه می‌نویسد: تداوم سکوت و اندوه و تبدیل وضع به وضع این دو، جوهر نمایشگاه پیوستگی پنهان هستند. سکوت انبوهی که سفیدی گسترده کاغذ است و هنرمند می‌کوشد با خطوط ممتد دل سکوت را بشکافد اما از این میان اندوه به چهره زن رخ می‌نماید زنی که اول مادر است و سپس معشوقه می‌شود و به وطن تکوین می‌یابد و همزمان هر سه است. حتی آنجا که چهره زنی با اسم و رسم مشخص را ترسیم می‌کند از ورای نامش زن اثیری را نقش زده.

تبار تصویر تنهایی نسب میبرد از مدرنیستهای ایرانی که دست در کار پی انداختن هنری هویت اندیش و توامان مدرن داشتند و از آنجا راه باز میکند به پیکرنگاری و تک چهره نگاری مکتب اصفهان و گاهی گل و مرغ های قاجار آثار تنهایی در پیوستگی پنهان در مرز طراحی و نقاشی و چاپ میگردند و بی آنکه اصرار کنند ارجاعاتی اجتماعی را اشاره می کنند.

خبرفوری در حاشیه برگزاری این نمایشگاه گفتگویی اختصاصی داشته با آرش تنهایی. مشروح این گفتگو را در ادامه بخوانید:

خبرفوری: با توجه به این شما یک شخصیت چند وجهی هستید ، خیلی ها شما را به عنوان سردبیر مجله آنگاه یا به عنوان مدیر هنری و طراح پوستر می‌شناسند اما این بار شاهد برگزاری یک نمایشگاه انفرادی از نقاشی های شما هستیم . از حس و حال خودتان در اولین تجربه در این مسیر برای ما بگویید.

تنهایی: شروع فعالیت من با نقاشی بوده و بعد گرافیک خواندم و بعد به عنوان طراح پوستر شناخته شدم و بعدها به عنوان یک نویسنده و بعد مدیر هنری و سردبیر مجله ؛ مجموعه ی این ها باعث شد تا من نمایشگاه انفرادی نقاشی در طی این سالها نداشته باشم و این بخش از زیست هنری من پنهان بود و در کل با بازخوردی که از مخاطبین داشتم خیلی برام رضایت بخش بود و من تشویق شدم که این کاری را که همیشه در خلوت انجام میدادم به نوعی علنی کنم.

خبرفوری: امیدواریم که شاهد نمایشگاه های بعدی شما باشیم. اما در آثاری که از شما در این نمایشگاه میبینیم شخصیت های زن حضور خیلی برجسته ای دارند ، آیا شما دغدغه ویژه ای در این زمینه دارید که میل به بیان آن با آثار هنری خود داشتید ؟

تنهایی: در بدو امر این مسئله به صورت ناخودآگاه در آثار من جریان داشته اما اساسا سرزمین ما سرزمین است که زن ها در آن همیشه مهم بودن، مادرانگی مهم بوده، وطن و ایران همیشه صفت زنانه داشته و ما این کشور را به نوعی مثل مادر خود دوست داشتیم .

خبرفوری: در آثار شما هیچ وقت نگاه سیاسی نبوده اما همواره یک نگاه ملی و وطن دوستانه داشتید و همیشه دغدغه های خود را در این رابطه بیان کردید ، آیا در این نمایشگاه قصد داشتید نگاه ملی خود را فارغ از نگاه سیاسی بیان کنید؟

تنهایی: مسئله این است که پیشینه هنرهای تصویری ایران و جهان همیشه در پس زمینه ذهن من بوده ، ارجاع هایی به نگار گری ، ارجاع هایی به مکتب اصفهان و دیگران و البته ارجاع هایی به شرایط سیاسی و اجتماعیِ امروز اما بدون اینکه من اصراری داشته باشم ؛ یعنی من در این نمایشگاه بخشی از مسائل اجتماعی جامعه را هم بیان کردم اما بدون اینکه اصراری داشته باشم در پررنگ کردنش. قطعا اینها در پس زمینه ذهن یک هنرمند وجود دارد و در خلق آثارش نمود می‌یابد اما من اساسا هنر را ابزار سیاسی نمی‌دانم چرا که من هنر را زیبایی میبینم و آن را فراتر و والاتر از سیاست میدانم بخاطر همین است که در آثاری که روی روزنامه ها نقاشی کشیدم که بیانگر این است که زیبایی و تصویر قالب شده بر آن روزنامه که معمولا ارجاع سیاسی دارد، و اگر بخواهم در یک جمله بگم این است که زیبایی بر سیاست پیروز میشود و شاید تندتر از آن همان حرف معروف سهراب سپهری است که «جای مردان سیاست بنشانید درخت تا هوا تازه شود».

گفتنی است، گشایش این نمایشگاه ۲۱ دی ماه ۱۴۰۳ در محل گالری انتشارات ثالث انجام شد و تا دوم بهمن ماه ادامه داشت.