سالن سینما یا جیغ و داد و نعره/ چرا میلاد، نماد تهران استاندارد نمی‌شود
خبرنگار: ونوس بهنودتنها دو روز از جشنواره فیلم فجر سپری شده و اغلب کارگردانان از غیراستاندارد بودن سالن اکران فیلم‌ها گله‌مندند.
پیشنهاد ساخت یک برج و تالار نمادین برای شهر تهران در سال ۱۳۷۰ مطرح شد و در پایان سال ۱۳۷۲، محل کنونی از میان ۱۷ نقطه پیشنهادی ساخت آن برگزیده شد.
بر این اساس دو دهه از ساخت برج میلاد به عنوان نمادی برای شهر تهران سپری شده و اهمیت این سازه به حدی بود که به عنوان کاخ جشنواره فیلم فجر انتخاب شود.
تا جایی که سال‌ها است برج میلاد با وجود کم و کاستی‌ها میزبان اکران فیلم‌های جشنواره فجر برای اهالی فرهنگ و هنر است.
با این وجود در چند سال پیاپی استاندارد نبودن سالن اکران فیلم‌ها مورد نقد قرار گرفته و گویی این نقد از جشنواره‌ای به جشنواره دیگر منتقل می‌شود و اصلاحی در سالن صورت نمی‌گیرد.
در چهل و سومین دوره جشنواره نیز این انتقاد از سوی عوامل سازنده فیلم‌های جشنواره مطرح شد حتی مجری نشست خبری، مقدسیان نیز به استاندارد نبودن سالن در نشست خبری انیمیشن افسانه سپهر تاکید کرد.
اما گویی میلاد تنها یک نماد بوده و نمی‌خواهد کیفیت کاری خود را حداقل برای میزبانی جشنواره جهانی فیلم فجر بهبود بخشد.
تماشاگران فیلم‌ها به نشنیدن بخش‌هایی از صداها و دیالوگ‌ها تا پیچیدن صدای داد و فریاد به ویژه در فیلم‌هایی که صحنه‌های جنگی و درگیری دارد اعتراض می‌کنند.
آیا مسئولان تمایلی به استاندارد سازی سالن سینمایی برج میلاد دارند یا اینکه قرار است این برج نوک تیز صدای تیز اعتراض مخاطب سینما را در سال آینده نیز موجب شود.
