زن و شوهر «سنگی» بعد از 2 هزار سال از زیر خاکستر آتشفشان بیرون آمدند
باستان‌شناسان احتمال می‌دهند که این دو مجسمه سنگی نمایانگر زن و شوهری باشند که در این گورستان دفن شده‌اند. به علاوه، باستان‌شناسان معتقدند مجسمه زن که گیاه برگ بو در دست دارد، ممکن است تندیسی از یک زن کاهن بوده باشد.
دو مجسمه‌ی کم و بیش به اندازه واقعی داخل گورستانی در شهر باستانی پمپئی کشف شده‌اند؛ شهری رومی که در پی فوران کوه وزوو در سال ۷۹ میلادی در زیر خاکستر آتشفشان مدفون شد. کارشناسان بر این باورند که این مجسمه‌ها نقش‌برجسته‌های تدفینی هستند که زوجی را که روزی در این مکان دفن شده‌اند، نشان می‌دهند.
به گفته محققان، احتمال دارد این مجسمه‌ها در دوره جمهوری روم (بین قرن دوم و اول قبل از میلاد) کنده‌کاری شده باشند. گورهایی از این نوع در جنوب ایتالیا نادر هستند. محققان حدس می‌زنند این مجسمه‌های تدفینی نمایانگر یک زوج متأهل باشند، هرچند از این حدس اطمینان ندارند.
باستان‌شناسان حدس می‌زنند که این دو مجسمه نمایانگر یک زن و شوهر باشند که در این گورستان دفن شده‌اند
مجسمه مرد ردایی ساده به تن دارد، در حالی که زن شنلی بزرگ روی تونیک خود پوشیده و لوازم جانبی زیادی دارد. جواهرات کنده‌کاری شده‌اش شامل گوشواره‌هایی به شکل کوزه، حلقه ازدواج، دستبند و گردنبندی با آویز لونولا (به شکل ماه هلالی) می‌شوند. دختران رومی تا زمان ازدواج از طلسم‌های لونولا برای حفاظت از خودشان در برابر شر استفاده می‌کردند.
مجسمه زن برگ‌های بو را در دست خود نگه داشته که کاهنان رومی از آن‌ها برای پاکسازی فضاها استفاده می‌کردند و در دست چپ، ظرفی استوانه‌ای شکل دارد که شاید نمایانگر طومار باشد. یکی از باستان‌شناسان می‌گوید: «او به راستی شبیه زنی والامقام به نظر می‌رسد. این ایده نیز مطرح شده که شاید او کاهنۀ سِرِس بوده که این گیاهان را در دست دارد و چیزی که به نظر می‌رسد یک طومار پاپیروس باشد.»
سرس (Ceres) الهه کشاورزی، باروری و مادرانگی روم است. در دین رومیان، او به شکل نمادین با ماه مرتبط بود، زیرا تصور میشد نمودهای ماه با برداشت‌ها هم‌زمان هستند، ارتباطی که می‌تواند توضیح دهد چرا مجسمه زن آویز لونولا دارد.
مجسمه زن برگ‌های بو در دست دارد که کاهنان رومی برای پاکسازی فضاها از آن‌ها استفاده می‌کردند.
محققان می‌گویند: «از آنجا که زنان در جامعه رومی بیشتر به حوزه‌های خانگی و وظایف مادری محدود می‌شدند، کاهن بودن بالاترین مقام اجتماعی بود که یک زن می‌توانست به آن دست یابد. کاهنان زن در مقام رهبران آیین‌های دینی، به آیین‌های معابد نظارت می‌کردند و در مراسمی که به سِرِس اختصاص داشت، شرکت می‌کردند. او الهه کشاورزی و غلات بود، اما با باروری و زندگی جدید هم ارتباط داشت».
سن و کیفیت این نقش‌برجسته‌های تدفینی، به تنهایی آن‌ها را به کشف‌های نادری تبدیل کرده است. با این حال، این واقعیت که ممکن است مجسمه زن نمایانگر کاهنی باشد که اشیاء مذهبی در دست دارد، این کشف را استثنایی‌تر می‌کند. این مجسمه حاوی اطلاعات ارزشمندی درباره آیین‌های مذهبی ساکنان باستانی پمپئی است و شواهد جدیدی ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد سرس جایگاه روشنی در دین رسمی پمپئی داشته است».
