هشدار درباره ادبیات مجریان در سیما/ به فکر گرفتن حال کسی نباشیم
اقبال واحدی با اشاره به روند پرورش مجریان شاخص تلویزیون در چهل سال گذشته نسبت به ادبیات برخی از مجریان جوان در سالهای اخیر هشدار داد.
اقبال واحدی مجری پیشکسوت تلویزیون درباره سال‌ها اجرا در صداوسیما عنوان کرد: من از سال ۷۳ در برنامه «صبح بخیر ایران» اجرا داشتم که جزو اولین برنامه‌های صبحگاهی تلویزیون بود و مجریانی حرفه‌ای هم برای اجرا در برنامه‌های اجتماعی تلویزیون تربیت کرد.
وی با اشاره به اینکه در این سال‌ها شاخص‌های اجرا تغییر کرده‌اند عنوان کرد: شاید در اوایل دهه ۷۰ مجریان بیشتر با ادبیاتی رسمی صحبت می‌کردند که در همین برنامه ما سعی داشتیم این کلیشه‌ها را بشکنیم و با مخاطب صمیمی‌تر برخورد کنیم.
این مجری تلویزیون تصریح کرد: اجرا در این چهار دهه در تلویزیون تغییرات بسیاری داشته است. تا قبل از برنامه «صبح بخیر ایران» ما بیشتر گوینده داشتیم تا مجری چرا که مجری به معنای شومن هم هست و باید از توانمندی‌های بیشتری برخوردار باشد و می‌توان گفت از دهه ۷۰ به بعد مجریان در حوزه‌های مختلف تلویزیون ورود کرده و پرورش یافتند.
واحدی با اشاره به تربیت مجری‌های شاخص تلویزیون در طول این سال‌ها عنوان کرد: رضا رشیدپور، محمدرضا شهیدی‌فرد، احسان علیخانی و علی درستکار از جمله مجریانی بودند که از برنامه صبحگاهی تلویزیون کار خود را شروع کردند و حالا در دهه چهارم انقلاب جزو مجریان سرشناس تلویزیون هستند.
وی در پاسخ به اینکه در دهه چهارم انقلاب در چه حوزه‌هایی باید به ساختار اجرا توجه کرد، گفت: در وهله اول مجری باید از نظر مالی تامین باشد که بتواند جوابگو باشد وقتی به مجری بها داده نشود انگیزه‌هایش را از دست می‌دهد. در تمام دنیا مجری‌ها را به عنوان یک برند حمایت می‌کنند اما تلویزیون در این چهار دهه مجریانی را تربیت کرد که آنها را به تدریج رها کرد.
واحدی توضیح داد: همچنین در این سال‌ها مجریانی وارد تلویزیون شدند که بیشتر برای شهرت یک شبه وارد میدان شدند و خواستند از این فرصت برای اجرا در بیرون از تلویزیون و روی استیج‌هایی خارج از صداوسیما استفاده کنند.
وی در پایان درباره نکاتی که لازم است در دهه چهارم فعالیت صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران به آنها توجه شود، گفت: گاهی مجریان جوان در تلویزیون ادبیاتی به کار می‌برند که مناسب تلویزیون نیست. برخی از مجریان جوان به‌طور مثال در واکنش به مهمان حرفی می‌زنند و بعد خوشحال از کنایه یا جمله خود می‌گویند که حال مهمان را گرفته‌اند درحالی که نمی‌دانند که آنها برای ایجاد حال خوب آمده‌اند نه اینکه حال کسی را بگیرند که البته بخشی از این رویکرد به تهیه‌کنندگان هم مربوط می‌شود که در قبال این رفتار مجریان به آنها آفرین می‌گویند.
منبع: مهر
1981
