حنجره خاموش پیشکسوت تعزیه/ وقتی «ارشاد» سراغ از «مرشد» نمی‌گیرد
مرشد محسن میرزاعلی، فرزند مرشد حسن میرزاعلی ضمن تشریح آخرین وضعیت این پیشکسوت نقالی و تعزیه‌خوانی، از بی‌توجهی مدیران ارشاد نسبت به شرایط پدرش گلایه کرد.
مرشد حسن میرزاعلی از تعزیه‌خوانان و نقالان باسابقه و شناخته‌شده تئاتر ایران است که طی سال‌های اخیر به دلیل سرطان حنجره دیگر قادر به تعزیه‌خوانی و نقالی نیست و صحنه نمایش‌های آئینی و سنتی ایران چند سالی است که از حضور و هنرنمایی او محروم مانده‌است.
مرشد حسن میرزاعلی متولد ۱۳۲۵ در تهران، از ۵ سالگی تعزیه‌خوانی را تحت آموزش پدرش حاج تقی میرزاعلی که از استادان بنام تعزیه در دوران خود بود، آغاز کرد. وی که طی سال‌ها با نقالی و برگزاری مجالس تعزیه تأثیر بسزایی در عرصه نمایش‌های آئینی و سنتی داشت، این روزها دیگر قادر به تکلم نیست و در منزل خود خاطرات گذشته را مرور می‌کند.
طی سال‌های اخیر در مراسم نخستین جشنواره پرده‌خوانی و نقالی «غدیر» در شهریور سال ۹۶ از این نقال و تعزیه‌خوان مطرح تجلیل شد و دیگر کمتر شاهد تکریم از چهره هنری و کارنامه او در عرصه تئاتر ایران بوده‌ایم.
وعده حمایت مدیران، دروغ است
مرشد محسن میرزاعلی فرزند مرشد حسن میرزاعلی که ریاست دفتر تعزیه و هنرهای آئینی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی را برعهده دارد، درباره شرایط پدر خود و وضعیت این روزهای او به خبرنگار مهر گفت: پدر من سال‌های سال نقل عاشقانه و مذهبی گفت، از دفاع مقدس گفت و پدر شهید است. برای هنرهای آئینی و سنتی کشور زحمت کشید و تنها نقال و تعزیه‌خوانی است که در ۴ رشته تعزیه، نقالی، کارگردانی و موسیقی نشان درجه یک هنری گرفته است. پدرم دیگر قادر به صحبت کردن و نقالی و تعزیه خوانی نیست و در خانه روزگار را سپری می‌کند.
مرشد محسن میرزاعلی
وی با اشاره به اینکه مدیران و مسئولان سراغی از مرشد حسن میرزاعلی نمی‌گیرند، تصریح کرد: دریغ از یک احوالپرسی از سوی مدیران و مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بحث من مالی نیست بلکه بحث تکریم هنرمند است. متأسفانه هر چه مدیران می‌گویند که حامی هنرمندان هستند، درست نیست و دروغ است.
دریغ از یک احوالپرسی!
مرشد میرزاعلی با بیان اینکه ما در جمهوری‌اسلامی ایران زندگی می‌کنیم و باید به هنرمندانی که در عرصه مذهبی کار می‌کنند توجه شود، تأکید کرد: ما مذهبی‌کار هستیم ولی دریغ از یک سر زدن و احوالپرسی مدیران.
این نقال فعال و شناخته‌شده در بخش دیگری از سخنان خود متذکر شد: هنرهای آئینی ما در نگاه مدیران فرهنگی هیچ جایگاهی ندارد به جز اینکه هرازگاهی بخواهند به نفع خود از آن استفاده کنند. تنها حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی هر از گاهی از نمایش‌های آئینی و سنتی حمایت می‌کند که آن هم بودجه چندانی در اختیار ندارد.
وی در پایان سخنان خود یادآور شد: مدیران و مسئولانی که بر سر کار می‌آیند محافظه‌کار هستند و گویا فقط به فکر اطرافیان خود هستند و در تئاتر این روال دیده می‌شود.
منبع: مهر
1981
