تفاوت عقده‌گشایی ایرانی و سوری
رضا ساکی
نمی‌خوام بگویم بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران هیچ‌وقت عقده‌‌ای نبوده‌اند و عقده‌ای‌بازی درنیاورده‌اند. چرا، ما هم گاهی کارهایی از روی عقده کرده‌ایم. نمونه‌اش همان بازی با قطر که برخی بازیکنان ریختند توی محوطه جریمه قطر و شادی کردند و علامت‌هایی خاص و نامودبانه به نیمکت قطر نشان دادند.
بله ما هم کارهایی کرده‌ایم که تیم حریف را عصبانی کرده باشد. اما هیچ‌وقت تا جایی که من یادم هست در رختکن ویدئو ضبط نکرده‌ایم و عقده‌گشایی نکرده‌ایم. شادی هم اگر کرده‌ایم بعد از برد مقابل یک تیم بوده است نه مساوی. یعنی این طور نبوده است که مثل بازیکنان سوریه بعد از یک تساوی از آن کارها بکنیم.
علاء الشلبی و محمود المواس دو بازیکن سوری بودند که بعد از تساوی مقابل ایران در آزادی ویدئوهایی منتشر کردند که خشم ایرانی‌ها را برانگیخت.
دیروز اما ایرانی‌های خوشحال از صعود مصر به جام‌جهانی، ۹۰ دقیقه بازی استرالیا و سوریه را دنبال کردند تا خیالشان از برد استرالیا راحت شود و عکس‌های اشک‌آلود بازیکنان سوریه را منتشر کنند و انتقام توهین در آزادی را از آنان بگیرند.
واقعا که ما هیچ وقت حداقل در دهه اخیر برای مساوی مقابل یک تیم آسیایی خوشحالی نکرده‌ایم و این طور نبوده است که از صعود یک تیم ناراحت بشویم. نمونه‌اش همین مصر که ویدئوی گل دوم مصر را ایرانی‌ها کلی دست‌به‌دست کردند و به مردم مصر تبریک گفتند.
خلاصه که سوری‌ها خودشان کل‌کل را شروع کردند و عاقبت هم تصاویر اشک‌آلودشان سوژه کاربران ایرانی شد. اما اگر آن کار را نمی‌کردند شاید حتا بیشتر دوست داشتیم سوریه‌ی دوست به جام‌جهانی برود تا استرالیای دور.
باقی بقای‌تان
35
