عاشقانه مسی و آرژانتین چگونه دوباره شکل گرفت؟

نسل مسی اینجا در خط مقدم است. او تشویق می‌کند، احساساتی می‌شود، دیوانه می‌شود و احساس می‌کند که چنین اتفاقی پیش از این هرگز رخ نداده است، چنین عشقی در جریان نبوده و این داستان عاشقانه تیم ملی با مردم هرگز وجود نداشته است.

و این احساس کاملا واقعی است چون کسانی که زیر 20 سال دارند و خاطره‌ای از جام‌جهانی پیش از برزیل را یاد نمی‌آورند با تماشای ورود تیم ملی به زمین، با گوش دادن به سرود ملی و با تماشای این بازیکن شماره 10 که توپ را چنان پیش می‌برد که انگار یویوست حسی باورنکردنی و فوق العاده را تجربه می‌کنند.

این احساس با آنهاست وقتی تلویزیون را روشن می‌کنند تا بازی تیم را ببینند، وقتی وارد سایت‌ها می‌شوند تا خبرها را بخوانند، وقتی در حال کار با تلفن همراهشان هستند و وقتی در تخت خود به تماشای لحظات جذاب بازی در یوتیوب مشغول می‌شوند...

اما شمایی که در حال شانه کشیدن به موهای خاکستری خود هستید، شمایی که قدم به 50 سالگی گذاشته‌اید، شمایی که با گل‌های کمپس در سال 1978 به دنیا آمدید، شمایی که درخشش مارادونا در سال 1986 را به خاطر دارید، شمایی که وقتی اتوبوس تیم از جام جهانی 1990 ایتالیا برگشت به استقبالش رفتید، شمایی که با جمله «آنها پای من را قطع کردند» دیه‌گو اشک ریختید، شمایی که با چرخش‌های بیلسا لذت بردید، شمایی که تولد دوباره فوتبال ما را با تیم پکرمن در سال 2006 حس کردید، شمایی که جسارت تماشای بازی تیم سابیا و آن ترکیب فوق العاده مسی - آگوئرو - ایگواین - دی‌ماریا را داشتید، شما می‌دانید که داستان عاشقانه مشابهی پیش از این وجود داشته است. نکته اینجاست که زمان زیادی از آن گذشته و ناامیدی چنان غلبه کرده که به نظر می‌رسد عشق به تیم ملی برای اولین بار ایجاد شده است.

از زمان آغاز کار منوتی پیش از جام جهانی 1978 و تا آخر دوره سابیا در سال 2014 به جز لحظاتی معدود، به نظر می‌رسید که تیم ملی برنامه و پروژه‌ای دارد و در واقع دو قهرمانی جام جهانی نیز به دست آورد، در دو فینال دیگر حاضر بود و چندین قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا نیز کسب کرد.

اما چیزی که به نظر تلاش برای ساختن بهترین لحظات مدرن به نظر می‌رسید منجر به بحرانی شد که بدترین لحظات فدراسیون فوتبال آرژانتین را رقم زد. شکست در دو فینال کوپا آمه‌ریکا در سال 2015 و 2016، داشتن سه سرمربی در دو سال، فرار از عدم کسب مجوز حضور در جام جهانی 2018 روسیه با دشواری، عملکرد تیم در آن جام جهانی و اتفاقات پس از آن به نظر نقطه عطفی برای تیم ملی آرژانتین بود.

چون تیم اسکالونی در آن دریای تردید و ناباوری شروع به پیشروی کرد. به نظر می‌رسد که انتصاب او از سوی فدراسیون فوتبال آرژانتین انجام شده تا صرفا وقت بیشتری برای جذب سیمئونه، پوچتینو یا گایاردو وجود داشته باشد اما او در نهایت به موتور اصلی این کشتی تبدیل شد که حالا با آرامش در آب‌های آزاد پیش می‌رود.

چون اسکالونی کار هوشمندانه‌ و منطقی را انجام داد و به گفته خودش بسیاری را از بازیکنان را امتحان کرده و به آنها فرصت داد تا خودی نشان دهند. همه می‌دانستند که بازسازی به زمان زیادی نیاز دارد اما در نهایت فشارهای شدیدی که روی تیم بود از بین رفت.

این مربی مدت‌های زیادی مشغول امتحان بود. به نظر می‌رسید که این روند بسیار طولانی شده اما در آخر نتایج نشان دادند که حق با او بوده است. او از دی پل، پارادس، لوسلسو و لائوتارو مارتینز در ترکیب اصلی استفاده کرد. به این نتیجه رسید که اوتامندی بازیکن مهمی است که باید به حضورش در تیم ادامه دهد و به مسی فرصت داد تا متوجه شود که طاقت تماشای بازی‌های تیم ملی از تلویزیون را ندارد.
استعدادیابان بسیار در اروپا موفق شدند ناهوئل مولینا و دیبوس مارتینز را کشف کنند که تا دو ماه پیش بازیکنانی کاملا ناشناخته بودند. سپس وقت بهره بردن از ثمره تیم ملی زیر 23 سال و یافتن نیکو گونزالس و کاتی رومرو رسید.

این گروه یکدست با این عزم جزم و تلاش لذتبخش در کنار یکدیگر قرارگرفتند. همه می‌دانند که فقط یک نردبان وجود دارد و تنها کسی که می‌تواند به بالا رفتن از این پله‌ها کمک کند، بازیکن شماره 10 است. قهرمانی در کوپا آمه‌ریکا پس از 28 سال با همین روحیه به دست آمد. و این روند با بازیکنانی ادامه دارد که امروزه نمی‌توانند بدون صدها درخواست برای عکس گرفتن در خیابان قدم بزنند.

مردم از تیم ملی لذت می‌برند. بلیت بازی‌ها با سرعت تمام می‌شود و بازیکنان نیز از پوشیدن پیراهن سفید و آبی روشن خوشحال هستند. این اولین بار نیست اما پس از ناراحتی‌های بسیار، پس از قرنطینه دو ساله، پس از این احساس که بهترین تیم ملی با نسل قبلی از میان رفته، حالا این بازیکنان جوان پدیدار شدند که از کاپیتان تیم‌شان حمایت می‌کنند و تصویری جذاب از خود و تیم ملی حتی در هر پست اینستاگرام به نمایش درمی‌آورند.

منبع: ورزش سه

38