تصویری رویایی از شماره ۱۰های جادویی/ جاویدانترینهای آلبی‌سلسته
شماره ده‌های محبوب بسیاری از آرژانتین سال‌ها محبوب علاقمندان فوتبال بوده‌اند.
«آرژانتین می‌خواهد ارتباطی نزدیک با تمام دنیا داشته باشد.». گرچه این جمله «مائوریسسیو ماکری»، رئیس جمهور آرژانتین در فضای سیاسی و دیپلماسی گفته شده اما واقعیت این‌است که به واسطه حضور ده‌ها ستاره نامدار فوتبال در این کشور، آرژانتین سال‌هاست که با تمام دنیا ارتباطی نزدیک پیدا کرده و در زندگی مردم گوشه‌ای را به خود اختصاص داده است. ستاره‌هایی که لحظاتی ناب را برای مردم جهان رقم زده‌اند و در تاریخ جاودانه شده‌اند، از جمله شماره ده‌هایی که نام خود را با حروف طلایی در صفحات تاریخ ثبت کرده‌اند.
ماریو کمپس: او کسی بود که اولین جام‌جهانی تاریخ آرژانتین را برای آلبی‌سلسته به ارمغان آورد، ستاره‌ای که البته با گذشت زمان کمی در اذهان مردم کم‌رنگ شد اما عدم دست‌یابی ستاره‌های نامدار آرژانتین به جام طلایی در سال‌های اخیر، یادآوری افتخارات و درخشش‌های او را در پی داشته است. شاید اکنون این ذهنیت در میان نسل جدید شکل گرفته باشد که تمام ستاره‌های بزرگ جهان باید در تیم‌هایی همچون رئال و بارسا توپ زده باشند اما کمپس با وجود حضور در لیگ اسپانیا، هیچگاه پیراهن این دو تیم را بر تن نکرد. او با والنسیا به قهرمانی در کوپا دل‌ری (79-1978)، قهرمانی اروپا (80-1979) و قهرمانی سوپرجام اروپا (1980)، آقای گلی در لیگ اسپانیا (1977 و 1978) دست یافت.
او در تیم باشگاهی‌اش ستاره‌ای پر فروغ بود و دوران طلایی والنسیا را رقم زد و لقب «ماتادور بزرگ» را به خود اختصاص داد، ضمن اینکه به صورت هم‌زمان تیم ملی کشورش را نیز به قله افتخار و موفقیت جهان رساند. کمپس در جام‌جهانی 1978 ضمن کسب عنوان قهرمانی، جایزه توپ طلا و همچین کفش طلای رقابت‌ها را نیز از آنِ خود کرد.
اگر بازی او را تماشا می‌کردید بعید بود عاشقش نشوید به ویژه آنکه او از ظاهری بسیار جذاب نیز بهره می‌برد و هواداران‌اش در تمام استادیوم‌ها نام او را فریاد می‌زدند و از او درخواست ازدواج می‌کردند.
دیگو مارادونا: «یک پسر کامل و بی‌نقص را با موهایی فرفری و ژولیده، چشمانی درخشان که از آن شرارت می‌بارید و البته خنده‌ای شاید گستاخانه!»
این‌ها توصیف «بوروکوتو»؛ خبرنگار اروگوئه‌ای ساکن آرژانتین، در 30 اکتبر 1992 از تولد کودکی بود که 32 سال پیش در بیمارستان «اویتا پرون» در شهر «لانوس» در جنوب «بوینس آیرس» چشم به جهان گشود. از همان سنین کودکی این حس در مورد دیگو وجود داشت که او برای بزرگی و خاص بودن برگزیده شده.
دیگو در خانه‌ای بزرگ شد که فاقد آب و برق بود و در تولد سه سالگی‌اش، «بتو»؛ پسر عموی مارادونا، به او یک توپ هدیه داد و دیگو همان شب توپ را با خود به تخت خواب برد و آن توپ به دوست همیشگی ال‌دیگو تبدیل شد. دوستی که هیچگاه او را رها نکرد و با او به قله‌های فوتبال رسید، چه در سطح باشگاهی چه ملی. افتخاراتی از جنس قهرمانی جهان که حتی «دست خدا» هم نمی‌توانست از ارزش آن بکاهد.
تقریباً هر فوتبال‌دوستی با هر سنی، می‌تواند مارادونای کوتاه‌قامت را در جام‌جهانی 1986، در حالی که به هوا برخواسته تا با حرکتی زیرکانه و شاید مکارانه، بالاتر از «پیتر شیلتون» سنگربان تیم ملی انگلیس، با دست به توپ ضربه بزند را تجسم کند. مارادونا که در کتابی فاش می‌کند که پیش از آن نیز گاهاً با کمک دست‌اش گلزنی می‌کرده، از این گل خطا و این شیادی بزرگ با افتخار یاد می‌کند و می‌گوید: «من به شیلتون غلبه کرد چرا که در بهترین فرم فیزیکی‌ام قرار داشتم.»
دیگو داستان «دست خدا» و گل انفرادی‌اش که به عقیده بسیاری، زیباترین گل تاریخ است را بارها شرح داده. بعد از آن گل، خورخه والدانو به مارادونا گفت: «تو فقط بهترین بازیکن جام‌جهانی نیستی؛ تو بهترین بازیکن تاریخ جهانی.»
آریل اورتگا: در توصیف «آریل اورتگا» همین بس که از او به عنوان جانشین خلف مارادونا در تیم ملی آرژانتین یاد میشد، ستاره‌ای که شاید نه به خاطر گل‌های تماشایی‌اش بلکه به خاطر یک حرکت عجیب، در ذهن فوتبال‌دوستان ماندگار شده است.
در مرحله یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی 1998 فرانسه بود که تیم‌های ملی آرژانتین و هلند به مصاف هم رفتند. تمام چشم‌ها به ساق‌های اورتگا دوخته شده بود و هواداران این تیم با حضور ستاره آن روزهای فوتبال آرژانتین به پیروزی و کسب جواز صعود به نیمه‌نهایی بسیار امیدوار بودند اما ناگهان بین آریل و «ادوین فان‌درسار»؛ دروازه بان لاله‌های نارنجی، برخورد ایجاد شد. سنگربان هلند به داور مسابقه اعتراض کرد و خواستار دادن کار به ستاره آرژانتینی شد. درست در همین موقع اورتگا که قدش درست تا زیر چانه فان‌درسار بود، طوری از زمین برخاست که با سر به زیر چانه دروازه‌بان هلند ضربه زد و او را نقش بر زمین کرد! آنهم در مقابل دیدگان داور مسابقه! به این ترتیب اورتگا با دریافت کارت قرمز مستقیم از زمین اخراج شد و آرژانتینی که شانس بیشتری برای پیروزی داشت در نهایت 2 بر یک شکست خورد و رویایش رنگ باخت.
با این حال او جانشین ستاره‌ای بزرگ به نام مارادونا بود و محبوب آرژانتینی‌ها. اورتگا با «ریور پلاته» به هفت عنوان قهرمانی رسید و در جام‌های جهانی 1994، 1998 و 2002 پیراهن شماره 10 تیم ملی کشورش را بر تن کرد. گرچه او هیچگاه موفق به کسب جام طلایی جهان نشد اما نام‌اش در تاریخ فوتبال آرژانتین با افتخار به زبان آورده می‌شود.
خوان رامون ریکلمه: شاید بتوان «خوان رامون ریکلمه» را بدشانس‌ترین ستاره فوتبال آرژانتین لقب داد، ستاره‌ای که درست در روز تولد «لیونل مسی» چشم به جهان گشود. با این وجود عاشقان فوتبال هیچگاه نام ریکلمه را فراموش نخواهند کرد.
او را یکی از سنتی‌ترین بازی‌سازان فوتبال می‌خواندند؛ از آن دست بازیکنانی که در هر شرایطی می‌توانست گره بازی را باز کند؛ چه در دفاع در زمین حریفان و چه در حمله برای باز کردن دروازه با ضربه‌هایی غیرمنتظره. از آن دست هافبک‌های که با تکیه بر قدرت بدنی‌اش توپ را به تصاحب خود درمی‌آورد و آنرا به جایی می‌فرستاد که باید.
جالب اینکه ریکلمه به حدی فروتن بود که هیچگاه ادعای بزرگی نکرد آنهم در حالی‌که در بزرگ‌ترین باشگاه‌ها جهان توپ میزد و 4 بار عنوان «مرد سال فوتبال آرژانتین» را کسب کرده بود. خوان همواره خود را یک فوتبالیست حرفه‌ای می‌دانست و برای انجام وظیفه‌اش پای به مستطیل سبز می‌گذاشت و پس از انجام وظیفه، کفش‌هایش را برمی‌داشت و به خانه بازمی‌گشت.
لیونل مسی: «او معجزه‌ای از سوی خداوند روی زمین است» این جمله‌ای‌ست که «آردا توران»، هافبک سابق بارسلونا در توصیف «لیونل مسی» به زبان راند. کار مسی با فوتبال ملی از سال 2005 شروع شد. وقتی که در فینال جام‌جهانی جوانان مقابل نیجریه موفق به زدن هر 2 گل تیم ملی کشورش از روی نقطه پنالتی شد. او پنالتی دوم‌اش را در حالی دور از دستان دروازه‌بان حریف به کنج دروازه فرستاد که اسطوره فوتبال آرژانتین یعنی دیگو مارادونا از جایگاه ویژه به تماشای عملکردش نشسته بود. سه سال بعد در بیجینگ و در المپیک 2008، دوباره آرژانتین و نیجریه در فینال مقابل هم قرار گرفتند و مسی مجدداً توانست مدال طلای دیگری را کسب کند.
گرچه لئو با تیم ملی بزرگسالان کشورش هیچوقت به موفقیتی بزرگ و قهرمانی در تورنمنتی معتبر به ویژه قهرمانی در جام‌جهانی نرسیده اما حتی این ناکامی هم نمی‌تواند از بزرگی و شکوه این «معجزه زمینی» بکاهد؛ 9 عنوان قهرمانی در لالیگا، 6 جام قهرمانی کوپا دل‌ری، 4 جام نقره‌ای لیگ قهرمانان اروپا، 3 سوپرکاپ اروپا، 5 توپ طلا، 4 کفش طلای اروپا، بیشترین تعداد گل تاریخ لالیگا، بهترین گلزن تاریخ باشگاه بارسلونا، برنده توپ طلای جام جهانی 2014 برزیل و البته مدال طلای المپیک.
منبع: خبرآنلاین
728
