گوریل های ماده نوزادان مرده‌شان را «برای سوگواری» با خود حمل می‌کنند
نتایج یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که گوریل‌های ماده با حمل نوزادان مرده خود برای چندین روز «نوعی از اندوه و سوگواری» را به نمایش می‌گذارند.
حمل نوزادان مرده تا کنون در چندین گونه پستاندار گزارش شده است، با این حال هنوز تحقیقات کمی در مورد رفتار حیوانات در مواجهه با مرگ انجام گرفته و از آنجا که به نظر نمی‌رسد این کار هیچگونه مزیت تکاملی داشته باشد سال‌هاست فکر دانشمندان را به خود مشغول کرده است.
اکنون محققان در بریتانیا می‌گویند سرنخ‌هایی در مورد سوگواری در نخستی‌سانان (از راسته‌های پستانداران شامل میمون‌ها و انسان‌ها) به دست آورده‌اند که نشان می‌دهد این جانوران با گذشت زمان می‌توانند مفهوم مرگ را درک کنند.
در مطالعه جدید که توسط پژوهشگران کالج دانشگاهی لندن انجام گرفته، واکنش ۴۰۰ نخستی‌سان به مرگ نوزادشان بررسی شده است. محققان می‌گویند از این تعداد در ۴۰ مورد مادر جسد نوزاد را برداشته و برای چندین روز آن را با خود حمل کرده است.
یافته‌‌ها نشان می‌دهد که این رفتار در میان نخستی‌سانان از جمله برخی از میمون‌های بزرگ نظیر گوریل‌ها، شامپانزه‌ها، ماکاک‌ها و بابون‌ها بسیار رایج بوده است. مسئله‌ای که نشانگر انتقال این رفتار طی میلیون‌ها سال است.
الیزا فرناندز فویو از کالج دانشگاهی لندن و از دست‌اندرکاران این پژوهش می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم این رفتار تقریباً در همه نخستی‌سان‌ها (پس از جدا شدن از گونه‌های جانوری لوریس و لمورها) ایجاد شده و احتمالاً در انسان‌های اولیه نیز وجود داشته است.»
او افزود: «با تکامل «کپی‌ها» (شامل اورانگوتان‌ها، گوریل‌ها و شامپانزه‌ها) و جدا شدن دسته میمون‌ها از انسان‌ها احتمالاً نحوه سوگواری آنها نیز متفاوت شده است.»
دانشمندان در تحقیق خود دریافتد که سه عامل می‌تواند در اینکه آیا گوریل مادر نوزاد مرده‌اش را با خود حمل کند تاثیرگذار باشد. اولین مورد سن مادران بود؛ گوریل‌های ماده جوان‌تر بیشتر احتمال داشت که این رفتار را از خود نشان دهند.
دانشمندان مورد دوم را نحوه مرگ نوزادان می‌دانند؛ اگر این حیوانات نوزادشان در اثر یک حادثه از دست داده بودند، مانند حمله شکارچیان، احتمال حمل آنها کمتر از زمانی بود که نوزادشان بر اثر بیماری یا مرده‌زایی از دست رفته بود.
سومین مورد اما سن نوزادان بود؛ هرچه سن آنها در هنگام مرگ بیشتر بود، احتمال حمل جسد آنان توسط مادرشان بالاتر می‌رفت.
الکسیا کارتر، استاد انسان‌شناسی تکاملی در کالج دانشگاهی لندن، می‌گوید فرضیه می‌تواند این باشد که گوریل‌ها در مورد مرگ به شیوه‌ای «مشابه انسان‌ها» فکر می‌کنند.
این در حالی است که هنوز دانشمندان دقیقا نمی‌دانند حیوانات چگونه مسئله مرگ را می‌فهمند. محققان بریتانیایی می‌گویند فرضیه این است که هرچه نخستی‌ها بزرگتر باشند، بیشتر احتمال دارد یاد بگیرند که بی‌حرکت ماندن نوزاد به معنای مرگ نوزاد است.
بی‌حرکت ماندن برای مدت طولانی یکی از رفتارهایی است که انسان می‌تواند با مشاهده آن پی ببرد که انسان دیگر از بین رفته است. با این حال این مطلب برای حیوانات هنوز ثابت نشده است. دانشمندان همچنین احتمال می‌دهند که اگر حادثه منجر به مرگ نوزاد منجر به ترسیدن مادر شود، این وحشت تمایل او برای نگه داشتن نوزاد را نیز از بین می‌برد.
دکتر فرناندز فویو با بیان اینکه «هرچه نوزاد کوچکتر باشد، پیوند مادر و کودک نیز قوی‌تر است»، می‌گوید: «این عامل ممکن است سبب شود گوریل‌های ماده نتوانند این رابطه عاطفی را فوراً قطع کنند. امری که باعث می‌شود مادران آنها را بیشتر حمل کنند.»
محققان می‌گویند یافته‌های جدید سرنخ‌هایی از تکامل احساسات به دست می‌دهند، با این حال درک بیشتر این رفتارها به مطالعات گسترده‌تری نیاز دارد.
نتایج یافته‌های جدید در ژورنال «علوم بیولوژیکی» انجمن سلطنتی بریتانیا منتشر شده است.
منبع: یورو نیوز
70
بمیرم الهی انگار دنیا دیگه روی خوشی به هیچکس نمیخواد نشون بده،ولی چقدر دنیای گوریل ها از دنیای ما بهتره آدمها که قدر هم دیگرو نمیدونن،فقط به هم دیگه ظلم میکنن دل همو میشکنن،انگار مسابقه هستش برای بدی کردن وبد بودن خدایا چقدر دلم پر هستش چقدراز این دنیا خسته ام فقط بخاطر پسرم کوچکم زنده ام ، چقدر مشکلات زیادشده قبلا آستانه تحملم خیلی زیاد بود ولی الان تحمل مشکلات نابودم کرده ،دنیای بدون من برای فرزندم ،مادرم وخواهرم مشکل میشه ولی من همیشه خودمو بخاطر عزیزانم فدا کردم خدایا کمک کن
الحمدالله خدامارازیباآفریده
بعضی از ماها صورتمون زیبا ولی سیرتمان زشته